Julien Vanhecke (81) is de man achter vinkensport in Waregem: “Nog altijd jammer, dat vogelvangstverbod”

Bij de vinkeniers van de stad staat zondag 5 mei met rood omcirkeld. Dan gaat de Ronde van Waregem van start, een lokale competitie die de nieuwe kampioen in deze volkssport moet opleveren. De man achter dit alles is Julien Vanhecke. 81 is hij inmiddels, maar hij zorgt er nog altijd voor dat alles vlekkeloos verloopt. “Gelukkig helpt mijn vrouw wat mee”, zegt hij.

Vinkenzettingen waren twintig jaar geleden de volkssport bij uitstek. Die tijd is voorbij. De jongeren hebben er geen interesse meer in en het is een vrijetijdsbesteding geworden die – in hoofdzaak – alleen nog mensen aanspreekt die de pensioenleeftijd al even voorbij zijn. Het neemt niet weg dat het noteren van de suskewiets bij 70- en 80-plussers nog altijd zeer populair blijft. Dat ze de telstok nog altijd mogen bovenhalen, danken ze aan mensen zoals Julien Vanhecke, die met groot enthousiasme tal van uren besteden aan de organisatie van vinkenzettingen en de regelingen die daarbij komen kijken. Julien is voorzitter van maatschappij De Forstzangers en speelt ook een hoofdrol in het overkoepelende gewest.

Vreemde vaststelling: het ledenaantal neemt jaar na jaar af, maar er zijn dit jaar wel opnieuw meer dan 150 vinkenzettingen in de stad.

“Er zijn er zelfs meer dan vroeger, soms tot drie wedstrijden in de week. Enkele tientallen jaren geleden bleef dat beperkt tot één, maximum twee in een weekend. De reden is dat de meeste leden gepensioneerd zijn en daardoor kunnen we de wedstrijden in de week organiseren. In Waregem kunnen we daarvoor bijna altijd op de hippodroom terecht. Onze leden vragen niet liever dan dat er zoveel mogelijk wedstrijden plaatsvinden. Het is en blijft hun belangrijkste bezigheid als gepensioneerde, en het is ook een mooie tijdsbesteding. Blijft ons ledenaantal langzaam dalen, op dit ogenblik tellen we nog altijd 120 leden.”

Wat is volgens jou de reden dat er nog weinig jongeren bij komen?

“Ik denk dat dit komt omdat de vogelvangst verboden is. Daardoor kunnen vinkeniers er alleen nog nieuwe vinken bij krijgen door ze zelf te kweken. Maar dat is een delicate bezigheid die veel tijd en geduld vraagt. Dus voor wie van nul moet beginnen is dat een heel moeilijke zaak. Mocht de vogelvangst nog bestaan, dan zouden we er gegarandeerd nog altijd nieuwe leden bij krijgen. Nu blijven er nog slechts een handvol vinkeniers actief bij ons die jonger zijn dan zestig.”

Heb je er begrip voor dat de vogelvangst in 1972 verboden werd?

“Neen, ik blijf het jammer vinden. Ik vraag me nog vaak af of dat wel nodig was. Er zijn nog altijd meer dan genoeg vinken in de vrije natuur, een beperkte vogelvangst toelaten zou daaraan echt niet veel veranderen. Bovendien heb ik de vogelvangst altijd een mooie bezigheid gevonden.

“Jongeren zouden even graag vogels vangen als wij vroeger”

Ik heb erg mooie herinneringen aan mijn jonge jaren, toen we met vrienden in de natuur vogels vingen. Jongeren zouden dat vandaag even graag doen. Wat doen ze nu? Op hun gsm zitten tokkelen.”

Wat vind je zelf zo plezant aan je geliefde volkssport?

“Het contact dat je hebt met de mensen tijdens de vinkenzettingen, de vriendschappen die daardoor soms ontstaan. Het is een volkse bezigheid en daar hoort achteraf een pintje bij, natuurlijk (lacht). En thuis is er de zorg voor onze vogels. Daaruit haal ik ook veel genoegdoening. Verder is er het jaarlijkse gewestfeest, waar we de laureaten huldigen.”

Zijn vrouw is erbij komen zitten.

Christiane, ga jij wel eens mee naar een vinkenzetting?

Christiane: “Neen, daar blijf ik weg. Wel help ik mijn man thuis met de administratie die bij de organisatie komt kijken.”

Julien: “Ik ben daar zeer blij mee. Ik wil hier ook Jonathan Soetaert vermelden, een jonge veertiger uit Anzegem, die me de jongste jaren helpt bij het opmaken van de klassementen in onze Ronde van Waregem en de kas bijhoudt. Hij is zelf geen vinkenier, maar zijn nonkel wel. Die bijkomende hulp is echt wel nodig.”

Julien, je bent 81. Wat als jij er niet meer bent om alles te organiseren?

“Ik weet het niet. Ik heb al geregeld eens gepolst naar wie een deel van de taken op zich wil nemen, maar niemand voelt zich geroepen. Ik vrees dat onze vereniging, zoals vele andere elders in Vlaanderen, de komende tientallen jaren een stille dood zal sterven.”

Is er voor jou nog een vrijetijdsleven naast de vinken?

“Ik kweek ook schapen. Ik ben daarmee indertijd begonnen omdat mijn vrouw eens zei dat ze schapenvlees heel lekker vond. Die schapen zijn voor mij even belangrijk als de vinkensport. Ik ben een landbouwerszoon, en de liefde voor de schapen is altijd gebleven.”

Tot slot: waar in Waregem ga je graag iets eten of drinken?

“Dat is dan in D’Okkernote in Waregem. We kennen Filiep Bossuyt goed, de baas van het restaurant, en we gaan er toch drie of vier keer per jaar langs. Het is er altijd lekker.”