Jonathan D.: “Het is niet omdat ik invalide ben, dat mijn hoofd en mijn hart niet werken”

Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Vandaag: Jonathan D. Jonathan is invalide. Normaal is hij carrossier, maar doordat hij geen kracht meer heeft in zijn handen kan hij bijvoorbeeld geen twee uren meer schuren.

Jonathan is 35 en velen die hem zien, zullen denken dat zijn jaren van verstand nog niet gekomen zijn. Maar juist doordat hij zijn verstand gebruikt, loopt hij er anders bij. Omdat hij niet wil zijn zoals anderen. Zijn naam wil hij onder vier ogen wel verklappen, maar is niet bestemd voor publicatie, beklemtoont hij. “Niet mijn naam of mijn afkomst bepaalt wie ik ben, wel mijn gedachten,” zegt hij. Een eigenzinnig man. “Noem me maar Smurf,” zegt hij, “zo spreken velen me aan.” Hij heeft de durf om te zijn wie hij wil zijn. “Wie verplicht je om te zijn wat van je verwacht wordt?”, zegt hij.

Misschien daarom dat hij zijn kapsel lijkt te hebben afgekeken van het Vrijheidsbeeld. Zo lijkt hij zelf een kunstwerk. Hij werkt tenslotte met alle mogelijke materies. De ene keer doet hij het met verf, de andere keer met klei van Cap Gris Nez, en nog een andere keer maakt hij muziek en doet hij het met klanken.

Jawel, Jonathan D. is een kunstenaar. Al is hij de eerste om bedenkingen te hebben bij kunst. Of tenminste bij de kunstwereld. Hij staat nog altijd versteld van wat er verkocht en gepromoot wordt als kunst. “Op straat zie ik vaak veel straffere zaken dan wat in musea en galerijen als kunst aan de man gebracht wordt,” zegt hij.

Niet alleen het uiterlijk, de visie en de werken van Jonathan zijn apart, ook zijn levensstijl. Hij doet het met weinig. Dat hij al een tijdje arbeidsongeschikt is, zit daar misschien voor iets tussen. “Ik ben invalide. Maar het is niet omdat ik haast niet meer kan bewegen, dat ik mijn hoofd en mijn hart niet kan gebruiken.”

Men zegt dan een blinde beter hoort en een dove beter ziet. En je zou gaan geloven dat Jonathan zijn hart harder klopt. “Het is meer dan twintig jaar dat ik mensen van straat haal. En ik tracht ze er mentaal weer bovenop te helpen,” beweert hij. Hij zegt ook dat hij de wereld wil verbeteren. Dat doet hij met zijn organisatie Marabunta Family, waarvan hij het logo op zijn arm heeft getatoeëerd. Daarin zit een mier verwerkt. “Omdat mensen enorm veel kunnen leren van mieren,” zegt hij. “Zoals samenwerken, en minder hovaardig zijn.”