Straks gaan we op zoek naar de KW Beebee van 2021, maar twintig jaar geleden zette deze krant voor het eerst een pasgeboren West-Vlaming in de bloemetjes. In 2002 was Axelle Wils uit Ieper de gelukkige en twee decennia later is de baby van weleer uitgegroeid tot een zelfbewuste en sympathieke jonge vrouw. “Mijn droom? Een job als psychologe met de Ieperse Lakenhalle binnen handbereik”, zegt ze. “West-Vlaanderen zit diep in mijn hart.”
In twintig jaar tijd is KW Beebee, onze wedstrijd waarbij we elk jaar dé West-Vlaamse baby van het jaar verkiezen, net als het bijhorende babymagazine uitgegroeid tot een begrip. Elke keer opnieuw sturen vele honderden trotse jonge ouders een foto van hun net ter wereld gekomen zoon of dochter in en een van hen mag zich uiteindelijk tot KW Beebee kronen.
Twintig jaar geleden ging het initiatief van start en ook Christophe Wils (47) en Juanita Dewulf (47) uit Ieper besloten hun kans te wagen. Een schattige foto van de toen nog piepjonge Axelle, compleet met konijnenoortjes, kwam uiteindelijk als winnaar uit de bus. Het leverde het jonge gezin een familiefotoshoot op, maar ook een waardebon van 500 euro bij een babyspeciaalzaak en een groot speelhuisje. “Daar is Axelle úren zoet mee geweest”, glunderen de ouders. “We namen zonder al te grote verwachtingen deel, maar het resultaat was fantastisch. We werden destijds ook vaak aangesproken door mensen die Axelle als KW Beebee gespot hadden. Heerlijke tijden waren het.”
Ja, ik heb ook een kinderwens. Twee of drie kindjes, ik ben er nog niet uit
Axelle zelf was volgens mama Juanita en papa Christophe een droombaby. “En dat menen we. Slapen en eten, dat was haar vast patroon. Onze tweede dochter Maxine (17) had iets meer aandacht en verzorging nodig, maar enkele jaren na haar geboorte werd bij haar een mentale beperking vastgesteld.” Axelle knikt. “Maxine en ik zijn een hecht team, samen met onze ouders. We mogen onze beide pollekes kussen dat we allebei in zo’n warm gezin mogen opgroeien.” Op 2 februari mag Axelle haar 20ste verjaardag vieren, maar eerst wil ze haar kerstexamens in het tweede jaar toegepaste psychologie, afstudeerrichting klinische psychologie, tot een goed einde brengen. “En we weten nu al dat ze dat goed zal doen”, straalt mama Juanita. “Axelles doel is om haar studies tot een goed einde te brengen.”
Je was te jong om je nog iets te herinneren van KW Beebee, maar hoe kijk je zelf terug op je jeugd?
“Met een erg warm gevoel, al vergelijk ik die jaren ook wel eens met de Boomerang in Bellewaerde. Af en toe was het een achtbaan vol emoties. Mijn lagereschooljaren waren fantastisch. Ik was nog een echt buitenkind. Moddertaartjes maken, met de vriendjes vanop de wijk in bomen klimmen… Mijn middelbareschooljaren verliepen iets stroever. Ik trok naar de Heilige Familie in Ieper, waar ik zes jaar Handel heb gevolgd. Maar ik heb mezelf tijdens die periode ook moeten vinden. Dankzij mijn mama kon ik bij een life coach terecht, ik heb daar zoveel van geleerd. De laatste twee jaar van het secundair ben ik echt open gebloeid.”
Wat is je allereerste herinnering?
“Zonder zeveren: dat speelhuisje van KW Beebee. Ik zie het nog zo voor me. Maar ook de geboorte van mijn zus Maxine was een belangrijk moment in mijn leven. We schelen twee jaar en acht maanden, de eerste keer dat ik haar mocht vasthouden, herinner ik me nog levendig. Ik was toen écht trots. We hebben een totaal verschillend karakter, maar zouden elkaar niet meer kunnen missen.”
Wat maakt je gelukkig in het leven?
“Nu is dat vooral Odetje, ons hondje. Die was in april 2020 een coronacadeautje, maar ze brengt echt leven in de brouwerij. Ik ben ook een hondenmens geworden. Met Odette gaan wandelen, maakt mijn hoofd helemaal leeg. Voor mij is ze precies een levende teddybeer. Ik zou haar echt niet meer kunnen missen, dat wordt een probleem als ik op kot zal gaan. Ik denk dat ik haar stiekem zal meenemen. Ik geniet ook van de gewone familiemomenten. Met mijn ouders en zus een aperitiefje drinken op vrijdagavond, ’s zondags barbecueën… Veel meer hoeft dat niet te zijn om te beseffen hoe goed ik het heb.”
Waar word je dan weer boos van?
“De polarisatie die de hele coronacrisis op gang heeft gebracht. Akkoord, we bevinden ons in bizarre tijden, maar er zijn nóg veel grote problemen. Toen ik onlangs in Brussel was, zag ik de ene na de andere dakloze op straat. Terwijl het iets verderop in het parlement niet op kan. Die ongelijkheid moet de wereld uit. Ook reacties dat mensen in armoede het aan zichzelf te danken hebben, kunnen me ergeren. Je weet nooit wat er achter iemands gezicht schuilgaat. Ik kan me ook ergeren aan de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Als vrouw moet je altijd oppassen. Ik vind het jammer een vrouw niet zorgeloos kan gaan en staan waar en wanneer ze wil.”
Je viert binnen twee maanden je 20ste verjaardag, de officiële start van je volwassen leven. Lig je stilaan ’s nachts van iets wakker?
“Ik durf wel eens over mijn schoolcarrière piekeren. Op dat vlak ben ik een echte stresskip. Ik leg de lat voor mezelf hoog, soms iets té hoog. Maar ik wil alles zo goed mogelijk doen. Ik ben dankbaar dat mijn ouders me de kans geven om verder te studeren, want dat kost veel geld. Net daarom wil ik hen ook niet ontgoochelen. Na mijn bachelor aan Vives in Kortrijk wil ik graag nog een schakeljaar volgen om een master in de klinische psychologie aan de KU Leuven te behalen.”
Om dan de arbeidsmarkt te veroveren.
“Ik droom van een job als klinisch psychologe in een psychiatrisch centrum in de buurt van Ieper, maar een bestaan als forensisch psychologe in een gevangenis trekt me ook wel aan. Ik wil sowieso mensen helpen en mijn opgedane kennis doorgeven. Iemand een groeiproces zien doormaken en die daarbij mogen begeleiden, lijkt me het mooiste wat er is.”
Ieper is je duidelijk lief. Zie je jezelf hier ooit wegtrekken?
(denkt na) “Ik weet natuurlijk niet wat er nog allemaal op mijn pad zal komen, maar momenteel zou ik tekenen om mijn leven hier te mogen doorbrengen. West-Vlaanderen zit in mijn hart, met deze streek voorop. Ik ben ook geen grootstadmeisje. Toen ik tien jaar oud was, bracht ik een eerste bezoek in Antwerpen en ging ik meteen op zoek naar bomen. Het was me er veel te grijs. Geef mij maar de Vesten van Ieper.”
En dan heb je ook je familie dicht bij je.
“Mijn ouders en zus zijn zonder twijfel de belangrijkste mensen in mijn leven. Ik kan bij hen alles kwijt. Wanneer je samen content kan worden door de meest eenvoudige dingen in het leven, weet je dat het goed zit.
Waar wil je zelf binnen 20 jaar staan?
(blaast) “Da’s een moeilijke. Hoe dan ook wil ik mijn diploma benutten en een carrière uitbouwen. Maar er is uiteraard ook een kinderwens, al zal dat niet voor de eerste jaren zijn. (glimlacht) Twee of drie kindjes, daar ben ik nog niet uit. In mijn ideale wereld vind ik hier in Ieper mijn droomjob, kan ik mijn eigen gezinnetje laten wortelen en heb ik mijn ouders en zus binnen handbereik. Dan zou ik écht gelukkig zijn.”
En je kan dan je toekomstige kinderen hun kans laten wagen in KW Beebee…
“Als het ooit zo ver is, zal ik dat zeker doen! Dan kan ik mijn konijnenpakje nog eens boven halen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier