Aksana Willemijn (12) is de Kinderkrak van Heuvelland: “Ik open de post en lees de brieven dan voor”

Aksana Willemijn (12) woont sinds haar geboorte in Nieuwkerke en is de laatste jaren de helpende hand voor haar blinde mama Kathy Willemijn (41). “Ik ben blind geworden een paar jaar nadat ik diabetespatiënt werd. Dat is nu 16 jaar geleden. Dokters voerden nog een oogoperatie uit, maar al vlug werd duidelijk dat ik blind was.”

Aksana zit nu in het zesde leerjaar in de vrije basisschool in Nieuwkerke. Volgend jaar trekt ze naar de middelbare school in Ieper. “Nog geen idee welke school het zal worden. Ofwel kies ik voor iets in de bouw, ofwel doe ik grootkeuken. Mijn grote wens is om dierenarts te worden.”

Sinds haar broer Sybren de deur uit is, is Kathy volledig aangewezen op Aksana. “Ik help waar ik kan, maar ik ben blij dat mama ook nog wel hier en daar zelfstandig huishoudelijke taken kan doen. Zoals koken. Alleen de kruiden moet ik aangeven. Doe ik het niet, dan zouden er wel eens viskruiden in het vlees terecht kunnen komen. Mama heeft trouwens wat ervaring in de keuken. Ze werkte in de grootkeuken van het Jan Ypermanziekenhuis.”

Flexbus

Tot de huishoudelijke taken van Aksana behoort ook het winkelen .“Vaak trekken we samen met de bus naar de supermarkt in Ieper. Nu de belbus is vervangen door de flexbus hebben we betere verbindingen naar de Kattestad. Maar ook andere centrumsteden als Kortrijk, Menen of Roeselare bezoeken we met de flexbus. Ik maak voor ons twee de reservaties online.”

Aksana herinnert zich nog goed de dag dat ze naar Roeselare trokken om te shoppen. “We waren tegen 20 uur terug in Ieper, maar een bus naar Nieuwkerke was er niet meer. Dan zijn we maar te voet huiswaarts gekeerd. Maar eerst hebben we samen frietjes gegeten.” Ook het huis schoonmaken doet Aksana samen met haar mama.

De briefwisseling wordt door Aksana niet alleen netjes afgegeven aan mama, ook wordt er voorgelezen. “Mama heeft dan wel een voorleestoestel, maar het gaat allemaal vlugger als ik de brieven open en vertel over de inhoud.” Ook haar schoolagenda laat ze ter controle zien aan haar mama. “Ik heb gelukkig niet veel slechte opmerkingen van meester Jurgen. Maar als er toch wat te vertellen valt, neemt meester wel contact op met mama.”

In Ieper, tussen het winkelen door, trekt Aksana naar het skatepark. “Samen met mama speel ik ook wel eens voetbal. Ik moet dan wel de bal recht in haar voeten geven. Vissen, daar heeft mama wat minder geluk mee. Toen ze op een keer de vislijn uitwierp, belandde het aas in de boom achter haar.”

Humor is bij Kathy en Aksana vaak de rode draad in het dagdagelijkse activiteiten. “Ik heb mama nooit anders gekend en we maken veel plezier samen. Natuurlijk durf ik haar soms te plagen. Zo wissel ik wel eens de afstandsbediening van de televisie met die van de playstation. De toetsen zijn anders gerangschikt en dan gaat de tv natuurlijk niet aan.”

Driemaal in de week moet Kathy aan de nierdialyse in het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. “Dit is telkens van 20 tot 6 uur en zo krijg ik dan gezelschap van Elise, de oppas. Ik ging ook al eens mee naar het ziekenhuis. Want toen mama dat vertelde, wist ik niet goed waarover het ging. Nu ik al eens bij een nierdialyse aanwezig was, ben ik veel geruster.”

Aanvaarding

Aksana heeft de thuissituatie aanvaard zoals ze is. “Ik heb haar altijd blind geweten. Mama is al eens komen vertellen in de klas. Ikzelf neem soms documentatie mee naar de klas. Zoals de cursus braille. Voorlopig lukt het niet voor mama om de tekens te begrijpen. Maar als ik er ben, heeft ze daar niet echt nood aan.”