“Je hoopt bijna dat het nog lang duurt voor er een kamer vrijkomt. Net door de prijs”

“Eigenlijk zouden mijn ouders al in een woonzorgcentrum moeten zitten. Voor hun eigen gezondheid, voor hun eigen welzijn. Maar tegelijk hopen we dat het nog lang duurt vooraleer er een kamer vrijkomt. Net door die prijs.” Ze noemt het geen noodkreet, maar de nood is er wel. De Brugse Tabitha Mortier maakt zich grote zorgen over de stijgende rusthuisfactuur.

“Mijn ouders zijn 72 en 74 jaar oud, op zich een leeftijd waarop ze nog zelfstandig thuis zouden kunnen wonen. Alleen speelt hun gezondheid hen parten. Mijn papa kreeg op zijn 47ste een hersenbloeding. Dankzij zijn wilskracht en een forse revalidatie hield hij daar fysiek niets aan over, maar zijn geheugen raakte wel beschadigd. Voor alles heeft hij hulp nodig van mama, iets wat zij al 25 jaar op een fantastische manier doet.”

Dat wordt de jongste jaren echter almaar moeilijker, geeft Tabitha aan. “Drie jaar geleden is bij mama de ziekte van Alzheimer vastgesteld. Met extra thuiszorg en verpleging lukte dat lange tijd goed, maar sinds een maand of zes merk ik dat het voor hen beiden te zwaar wordt. Ook voor mij. Als enig kind sta ik alleen om de brandjes te blussen.”

Excuus

Haar ouders zijn intussen 50 jaar getrouwd. Zonder de één kan de ander het niet, zo glimlacht Tabitha. Net daarom is het voor haar en het koppel zo belangrijk om samen de stap naar een woonzorgcentrum te zetten. “Ze hebben een koppelkamer nodig, geen van beide kan alleen thuis blijven”, zegt de dochter. “Het wennen aan het idee dat ze naar een woonzorgcentrum moet, was al bijzonder moeilijk voor mama. Het pijnlijke is dat het financiële aspect voor haar een excuus is om het zeker niet te doen.”

De totale kostprijs raamt Tabitha op bijna 4.000 euro per maand. Zonder extra’s. “Spaargeld hebben ze niet. Mijn papa is gestopt met werken op zijn 50ste. Na zijn hersenbloeding krijgt hij een medisch pensioen. Mijn mama heeft altijd halftijds gewerkt. Als ze morgen moeten verhuizen, komen ze 1.000 euro per maand tekort. Het appartementje dat ze hebben, zullen we moeten verkopen, maar dat doe je niet in één, twee, drie. De eerste vier maanden worden problematisch. En ik ben zelf niet in de mogelijkheid om bij te springen. Hoe graag ik dat ook zou willen.”