Jan Bart Van In gaat met pensioen: “Biechtvader voor bepaalde ondernemers”

De voornaam Jan Bart is even uniek als zijn loopbaan. Vorige week ging Jan Bart Van In met pensioen als hoofdredacteur van het economisch magazine West-Vlaanderen Werkt, uitgegeven door het provinciebestuur. In de jaren daarvoor was hij onder meer ambtenaar, journalist, documentalist en bedrijfsadviseur. “Alles draaide rond mensen en economie, elk hoofdstuk was allesbehalve saai.”

Niets deed vermoeden dat de jonge Jan Bart Van In (°25 februari 1958) in de journalistiek zou belanden. “Tijdens mijn legerdienst, na mijn studies maatschappelijk werk, stimuleerde mijn moeder me om aan de staatsexamens voor opsteller deel te nemen. Ik was geslaagd en koos voor een betrekking bij de Post, met het naïeve idee dat ik snel in Brugge zou kunnen werken. Vergeet het: ik kwam terecht in verschillende Brusselse deelgemeenten met zelfs nachtdiensten. Toch bleef ik er tien jaar.”

“Ik was al van kinds af een verwoed lezer en schreef voor een aantal verenigingsbladen. Daarnaast had ik een kritische interesse voor wat er in de regio leefde en vond dat in de lokale pers de economie te weinig aan bod kwam. Ik contacteerde regioredacteur Eric Van Hove van het Nieuwsblad en uitgever Jean Herreboudt van het Brugsch Handelsblad. Ze zeiden: als je denkt dat je het beter kunt, bewijs het dan maar eens. Voor mijn eerste reportage in het Brugsch Handelsblad spitte ik uit wie de projectontwikkelaar van ’t Pandreitje was. Er bleken twee Brugse ondernemers achter te zitten. Ik had op 25 november 1988 zowaar een primeur én het openingsartikel te pakken. Ook bij Het Nieuwsblad mocht ik snel overschakelen van allround naar economisch nieuws.”

“Ik kon van mijn hobby mijn beroep maken. Dat is échte rijkdom”

“De regionale pers had toen nog weinig oog voor de bedrijven en omgekeerd. Ze kwamen alleen in het nieuws bij een brand, een staking of in het beste geval een grote nieuwbouw. Ik kon de redacties overtuigen dat het niet ging om platte publiciteit maar om maatschappelijk belangrijke zaken als een overname, extra werkgelegenheid of een exportdoorbraak. Ik ging de ondernemers proactief benaderen. Het was pionierswerk om hun vertrouwen te winnen. Na lange duur belden sommigen zelf om nieuws te vertellen. De mooiste erkenning was wanneer zakenmensen op basis van een artikel met elkaar gingen praten en een deal konden sluiten.”

Archief

Een geïnformeerd man is er twee waard. “Ik zit inderdaad op bergen archiefmateriaal. Goed gedocumenteerd zijn, is de beste manier om deuren te openen. Bijvoorbeeld uit het Staatsblad kun je de levensloop van elke onderneming halen. Na verloop van tijd kwam ik haast automatisch in beeld van zakenkrant De Tijd en het magazine Ondernemers van de West-Vlaamse Kamers van Koophandel, nu Voka. Van 1994 tot 2004 leefde ik voltijds van mijn pen. Voordien en nadien combineerde ik steeds deeltijdse jobs en/of zelfstandigheid. Toen de regionale pers in het begin van de eeuw in de verdrukking kwam, deed ik bijvoorbeeld deeltijds de marketing en het commercieel beleid La Vie Est Belle, een producent van biologische voeding uit Oostkamp.”

In 2008 lanceerde het provinciebestuur een vacature voor een halftijdse hoofdredacteur van West-Vlaanderen Werkt. “Ik was 51 en vond in die functie alles wat ik voorheen had gedaan. We gaven het voorheen academische blad een modernere en meer bedrijfsgerichte invulling. Onze dossiers over typisch West-Vlaamse sectoren, zoals de aardappel of gocarts, wekten respons tot buiten de landsgrenzen. Veel ondernemers werden ook vrienden en voor sommigen was ik wel eens ‘biechtvader’. Met de hand op het hart durf ik te zeggen dat ik in die 35 jaar nooit vertrouwelijke informatie heb doorgegeven.”

Luxepositie

“Trouwens ook met de vakbonden had ik goede relaties, bijvoorbeeld met dossierkenner Luc Logghe van ACV, evenals met de middenveldorganisaties Unizo en Voka. In die periode zijn in Brugge wel de economische referentiefiguren verdwenen. Vroeger wist bijvoorbeeld iedereen dat Fons Watteeuw de grote man van Watteeuw was. Nu worden veel bedrijven geleid door tijdelijk ingehuurde managers. Die kloof met de bevolking heeft ongetwijfeld een negatieve weerslag op het invullen van vacatures.”

“Ik heb maar van één ding spijt, namelijk dat ik geen investeerder vond om huis Ter Beurze een internationale uitstraling te geven. De Bruggelingen beseffen te weinig dat die plek in de 15de eeuw de bakermat van de wereldeconomie was. En bij La Vie Est Belle ontdekte ik nogal laat mijn talent om een verkooporganisatie uit te bouwen. De laatste vijf jaar deed ik ook deeltijds communicatie- en studieopdrachten voor dienstengroep Daenens uit Brugge. Maar ik klaag niet: als journalist zat ik in een bevoorrechte luxepositie. Ik ontmoette een waaier van mensen en kon van mijn hobby mijn beroep maken. Dat is échte rijkdom.”