Jaapie lag een jaar lang in de diepvries

De depressieve, werkloze Isabel Duthoit uit Gits zag in het voorjaar van 2014 weinig opties om van haar drankzuchtige, agressieve man af te geraken. Toen ze een junkie leerde kennen, ging het snel. Samen wurgden ze Jacob – Jaapie – Van Den Blink en konden dat een jaar lang stilhouden. Tot de zonen van het slachtoffer onraad roken en de politie Jaapie vond, tussen de hondenbrokken in de diepvries. Wij keren zes jaar later terug naar het huis in de Ajoy Van Deurenstraat voor een reconstructie.

Zes jaar na de opmerkelijke moord ligt het huis in de Ajoy Van Deurenstraat in Gits er netjes bij. Het gras in de voortuin is vers gemaaid, op de oprit staat een proper gewassen Opel. De overbuur heeft net zijn rozen geknipt, de groendienst is bezig de grasperkjes te onderhouden. Niets doet vermoeden dat één van de gruwelijkste moorden van het voorbije decennium in onze provincie zich hier afspeelde.

Wanneer we aanbellen bij het huis horen we al meteen dat er – net zoals vijf jaar geleden – honden in het huis zijn. De bewoner, een man van middelbare leeftijd, doet de deur open en houdt ondertussen zijn luid blaffende herdershond in bedwang. Het beest maakt zoveel lawaai dat de man niet hoort wat de aanleiding van ons bezoek is. Wanneer hij ons KW-notaboekje ziet, maakt hij kordaat duidelijk dat we niet welkom zijn. Oké, boodschap begrepen. Rechtsomkeer dus. Ook vijf jaar geleden was het moeilijk om het huis binnen te raken, al had dat toen meer te maken met het slagveld aan rommel in de voortuin en het uitzichtloze bestaan van de toenmalige bewoners.

Koningspython

Nederlander Jacob Van Den Blink – Jaapie voor de vrienden – knoopte in 2010 een relatie aan met Isabel Duthoit, dochter van een Roeselaarse drukkersfamilie. De stoere Nederlander ruilde al snel zijn stekkie boven de Moerdijk voor de halfopen bebouwing van Isabel in Gits. Een jaar later stapten de tortelduifjes in het huwelijksbootje, maar al snel kwamen er barsten in de relatie. Jacob Van Den Blink werd zwaar ziek en leefde van een ziekte-uitkering. Ook Isabel, die werkte als poetsvrouw, werd invalide verklaard.

Jaapie begon te drinken en als hij gedronken had, werd hij agressief. Naar de honden, die hem voor de voeten liepen. Naar de huisraad, die meer dan eens aan diggelen werd geslagen. Maar ook naar Isabel en haar tienerdochter uit een vorige relatie, die dan het huis uit vluchtten en bij de buren gingen schuilen. Het nette huis van de voormalige poetsvrouw veranderde stilaan in een smoezelig, rommelig, slordig krot. Te midden de hondenroedel kronkelde bovendien nog een koningspython, als een soort van pronkstuk. Jaapies lege bierblikken vulden de tafel, in de hoeken van de woonkamer lag de vuile was opeengestapeld.

Door de fysieke agressie die ze jarenlang moest ondergaan, én daarbovenop de financiële malaise waarin ze verkeerde, sukkelde Isabel Duthoit in een depressie. Maar voor beide problemen zag de vrouw wel een oplossing, al waren het telkens niet de meest duurzame. Aan haar financiële problemen maakte ze een einde door een handeltje in drugs te beginnen. Naast de manden vuile was kwamen nu zakken marihuana te staan, de speed lag in de koelkast en in de diepvriezer. Een echte oplossing was het niet, maar het betaalde de rekeningen.

Motorbende

Hoe ze kon voorkomen dat Jaapie keer op keer haar tanden uitsloeg, dat was een ander paar mouwen. Toen ze in het voorjaar van 2014 door de motorvriendjes van Jaapie op een stoel werd geduwd, vastgebonden en geblinddoekt en vervolgens door tien man in elkaar werd geklopt, was het op. Kotsbeu was ze het. Jaapie moest eraan. Hoe ze dat zou doen, daar was Isabel Duthoit nog niet helemaal zeker van. Maar ze had hulp nodig, daar was ze wel van overtuigd.

Kort na de passage van de motorclub begon ze Jaapie stelselmatig te verdoven. Seroquel – een zwaar antidepressivum dat ze voorgeschreven kreeg – nam ze niet langer zelf, maar mengde ze in zijn bier. Het maakte Jaapie kalmer, minder extatisch en vooral: minder gewelddadig als hij gedronken had. Maar dood ging de kloeke Nederlander er niet van. Op het internet las Isabel verscheidene krantenartikels over drugsdoden, mensen die gestorven waren na een overdosis van, meestal, heroïne. En dus bestelde ze bij haar leverancier van speed en marihuana geregeld wat heroïne bij. Maar ook dat velde de Nederlander niet. In de bibliotheek ging Isabel Duthoit dan maar op zoek naar boeken over forensische geneeskunde en romans over perfecte moorden. Kwestie van wat onderzoek te doen.

Toen ze daar op een dag in mei 2014 buiten stapte met een stapel boeken onder de arm, botste ze op Olaf Phillipaerts. De dakloze zwerver had zich net een shot speed gezet, zag ze in een ooghoek. Die kerel moest ze hebben. Ze troonde hem mee naar haar huis in Gits, bakte zijn biefstuk à point en voorzag hem van gratis speed. Dagenlang legde ze de sjofele junkie in de watten. Olaf Phillipaerts dacht dat hij in de zevende hemel beland was en liet het hem allemaal welgevallen. Op de dag van de moord had Isabel hem met haar auto afgehaald aan het station. Eenmaal in de Ajoy Van Deurenstraat, maakte Isabel Duthoit het hoofd van de junkie helemaal zot. Hij mocht naar hartenlust uit de zak speed graaien, waarna Isabel hem vroeg om een douche te nemen.

Bingo, dacht Phillipaerts, drugs én seks. Maar wanneer hij met een broek vol goesting de slaapkamer op de eerste verdieping binnen kwam, lag daar een bewusteloze Jaapie Van Den Blink in het bed. Met een plastic zak over zijn hoofd.

Gele spanband

“Hij wil maar niet dood”, zei Isabel Duthoit, waarna ze uitlegde dat ze haar Jaapie die dag een paardenspuit heroïne had gegeven en een karrenvracht Seroquel-pillen in zijn pils had gemengd. Rond de nek van Van Den Blink had ze al een gele spanriem getrokken, maar de vrouw had niet voldoende kracht om die hard genoeg aan te spannen. Stijf van de speed ging Olaf Phillipaerts daarop aan de ene kant van het bed staan, Duthoit aan de andere. Met vereende krachten wurgden ze zo een kansloze Jaapie Van Den Blink.

Samen legden ze het lijk in de diepvriezer in de garage, bij een temperatuur van -24 graden, tussen de hondenbrokken. En daar bleef het liggen. Meer dan een jaar lang. “Hij is met zijn motor op wereldreis vertrokken”, maakte Isabel de buren wijs. “Hij is terug naar Nederland”, klonk het een andere keer. De buren haalden de schouders op en waren al lang blij dat die kale Hollander met zijn drankprobleem en zijn agressieve buien verdwenen was. De perfecte moord, zo leek het.

Tot één van de vier zonen van Jaapie het toch wel vreemd vond dat paps al zo lang niets van zich liet horen en alarm sloegen. De speurders ontdekten dat Isabel Duthoit nog steeds geld van de rekening van Van Den Blink haalde. Op 27 april 2015 klapte de val dicht. Tientallen speurders vielen het huis binnen en ontdekten, behalve zakken marihuana en speed, ook het lichaam van Jaapie Van Den Blink in de diepvriezer. Al ging dat niet zonder slag of stoot. Er moest een container aangerukt worden om eerst al het afval uit de woning te laten verwijderen, voor men een huiszoeking die naam waardig kon verrichten. Het Blauwe Kruis kreeg de opdracht om de zeven rottweilers en de koningspython te komen halen.

Isabel Duthoit ging vrij snel door de knieën en praatte in één adem ook haar partner in crime Olaf Phillipaerts aan de galg. Die had zich ondertussen laten opnemen in een afkickcentrum in Zelzate en kon snel gearresteerd worden. Het duurde drie weken voor het lichaam van Van Den Blink ontdooid was en de lijkschouwing kon gebeuren.

Geen assisen

De zaak van de diepvriesmoord – zoals de moord op Jacob Van Den Blink genoemd werd – was de eerste moordzaak uit het gerechtelijk arrondissement Kortrijk die gecorrectionaliseerd werd. Geen jury die zich een week lang over de zaak boog, maar drie gewone strafrechters die op één dag de zaak behandelden. Aanklager Serge Malefason had geen goed woord over voor de moordenaars van Jacob Van Den Blink. “Ze hebben Jaapie behandeld als een lap biefstuk. Phillipaerts heeft zich laten vangen door Duthoit, maar blijft een laffe huurmoordenaar die door Duthoit als wapen ingezet werd”, vond hij.

Frank Scheerlinck en Nadia Lorenzetti, advocaten van Phillipaerts, zagen het anders. “Hij werd gemanipuleerd, met die speed als een wortel voor zijn neus. Op het moment dat hij de slaapkamer binnen kwam, was het slachtoffer al zo goed als dood. Eigenlijk had Duthoit hem niet meer nodig, behalve om de schuld op hem te steken”, klonk het. De verdediging van Isabel Duthoit, met Fabienne De Smet en Tom Noyez, probeerde vooral om het jarenlange partnergeweld van Van Den Blink in de verf te zetten. “Isabel was een goeie vrouw, een goeie moeder. Maar ze was op. Ze leefde een hondenleven en had eigenlijk hulp nodig”, klonk het.

De rechters in Kortrijk vonnisten genuanceerd in hun eerste assisenzaak. Isabel Duthoit kreeg 21 jaar cel, Olaf Phillipaerts kwam weg met 15 jaar cel. Te licht, vond het parket en het trok naar het hof van beroep. Daar kreeg Duthoit er nog drie jaar bij. Phillipaerts trok helemaal aan het kortste eind. Hij zag zijn straf aandikken tot 20 jaar, een straf die hij door zijn strafverleden zeker voor de helft moet uitzitten.

Zeker tien jaar dus, terwijl Isabel Duthoit al na acht jaar – een derde van haar straf – in aanmerking komt voor voorwaardelijke invrijheidsstelling. Dat is ergens in het voorjaar van 2023, terwijl hulpje Phillipaerts zeker nog vastzit tot 2025.

De wondere wegen van de Belgische strafuitvoering maken soms rare bochten.