Hans V. uit Brugge wou Francine voor zich alleen. Toen beiden zwaar beschonken thuis kwamen, wurgde en verkrachtte de ziekelijk jaloerse man in een explosie van agressie zijn nieuwste verovering.
Elke week blikt onze gerechtsverslaggever Jean-Pierre Terryn alias Inspecteur JPT terug op een van de spraakmakendste gerechtelijke affaires in onze provincie.
Begin december 2004 werd Bruggeling Hans V. door het assisenhof veroordeeld tot 22 jaar opsluiting voor doodslag op zijn vriendin Francine Beernaert (45) uit Torhout. De toen 40-jarige fabrieksarbeider wurgde haar in de nacht van 19 op 20 mei 2002 in een studio in het Nederlandse Dordrecht.
De zware straf had de dader te danken aan de gruwel waarmee hij bij de doodslag tewerk ging en nog meer bij de aanrandingen van het lijk achteraf.
Hans V., intussen 51 jaar, zat in de gevangenissen van Brugge en Leuven Centraal. Na ruim een derde straf te hebben uitgezeten kwam hij in 2009 vrij. Sindsdien leidt hij een keurig bestaan.
Met zijn zus naar de flikken
Het koppel woonde in Dordrecht om de vele schulden, die het in Brugge maakte, te ontvluchten. Met Francine was het liefde op het eerste gezicht. Het werd al vrij vlug een relatie met ups en downs en veel financiële problemen. Als een inspecteur controleerde Hans V. het doen en laten van Francine om te zien of ze niet ontrouw was. In Dordrecht leefde het koppel soms op water en brood en viste restjes uit vuilniszakken.
“Ik wilde vrijen om het goed te maken maar ze schreeuwde dat ze me niet nodig had en andere mannen genoeg kon krijgen. Toen sloegen de stoppen door”
Hans V. en Francine Beernaert waren die nacht ‘zwaar beschonken’ naar huis gesukkeld. Dat Francine bij een laatste avondlijke uitstap te lang met een Nederlander praatte omtrent een nieuwe flat, zinde V. niet. Ruziënd trokken ze naar hun studio. Daar werd de ruzie voortgezet. V. gaf Francine een klap maar kreeg nog meer verwijten naar het hoofd geslingerd. “Ik wilde vrijen om het goed te maken maar ze schreeuwde dat ze me niet nodig had en andere mannen genoeg kon krijgen”, zei V. later op zijn proces. “Ze bleef me vernederen en toen sloegen de stoppen door.” Dat hij het lijk ook nog anaal en vaginaal bewerkte met een schroevendraaier, de steel van een pollepel en een colaflesje noemde hij “een experiment”.
Na de feiten bleef hij nog een paar dagen in Dordrecht ronddolen en keerde daarna terug naar Brugge. Met zijn zus trok hij naar de politie om zich aan te geven.
Drank en jaloezie
Hans V. werd op 3 oktober 1964 in Brugge geboren als tweede in een gezin met vijf kinderen. Vader was metaalarbeider, moeder huisvrouw. Volgens zijn ouders was hij op school een ‘broekveger’. Zijn schoolresultaten – hij volgde het beroepsonderwijs richting metaal – waren eerder middelmatig. Op zijn vijftiende ging hij als handarbeider in de betonsector werken. Daarna wisselden de periodes van werken en werkloosheid elkaar af. Bij zijn tweede vaste werkgever, de firma Structo, ging het goed tot hij aan de drank geraakte. V. hield ook een handicap over aan het ongeluk dat hij met zijn bromfiets had toen hij twintig was. Hij werd aangereden door een auto. Zijn toenmalige vriendin zat achterop en brak een been. Hij had zware hoofdwonden, lag een tijd in coma en verloor zijn linkeroog en reukzin. Het belette hem niet dat hij de ene vrouw na de andere aan de haak sloeg.
Geen gebrek aan vrouwlijk gezelschap
Aan vrouwelijk gezelschap had Hans V. dus geen gebrek. Hij had bovendien een goeie seksuele appetijt : “Ik zou het elk moment van de dag hebben gedaan”, bekende hij op zijn proces. Na een relatie met Caroline L., leerde hij via zijn zus Ann J. kennen. Ze trouwden en kregen een dochter en een zoon. Een buitenechtelijke relatie met Linda D. M. zorgde ervoor dat Ann van hem scheidde. Meestal scharrelde V. zijn vriendinnen op café op.
Ook de volgende, Natascha D., leerde hij bij pot en pint kennen. Dan volgde nog Marijke V. tot hij Francine Beernaert begin februari 2000 leerde kennen in een Brugs café. Zij woonde aan de Zandstraat in Brugge met haar Nigeriaanse echtgenoot Patrick Okpebholo, die in Antwerpen in het Hilton hotel werkte. V. profiteerde van zijn afwezigheid om bij Francine te gaan schilderen en behangen en bij haar te blijven slapen. Okpebholo kreeg een paar maanden later de bons en V. nam zijn intrek bij Beernaert.
Het werd een moeilijke relatie want Francine was aan drank en pillen verslaafd en V. was ziekelijk jaloers. Hij wilde een vrouw voor zich alleen en controleerde haar obsessioneel. Hun relatie ging aan en uit. Alcoholmisbruik liep ook als een rode draad door zijn leven. En wat geldzaken betrof, had hij een gat in zijn hand. Zo bouwde hij samen met Francine een schuldenberg op.
En hard werken kon ze
Francine Beernaert is in Torhout geboren op 26 juni 1957. Bij haar thuis waren ze met zeven kinderen. Een broer verongelukte in 1974. Bij hun woning lag een groot stuk landbouwgrond dat door vader, voor en na zijn werkuren als arbeider, werd bewerkt. Francines jeugd verliep weinig liefdevol. Vader was de baas, dronk geregeld en kon agressief uit de hoek komen.
Van de drie meisjes in het gezin moest enkel Francine naast het huishoudelijke werk ook op het land werken. En hard werken kon ze. Zij was de intelligentste van de kinderen en de lieveling van haar vader. In het middelbaar volgde ze de technische richting. Na als stikster te hebben gewerkt bij Levi’s in Gits legde ze een examen af voor de job van treinwachter bij de NMBS. Inmiddels was ze getrouwd met Patrick V. en beviel ze in 1986 van een dochter. Ze zou zich een goede en toegewijde moeder tonen.
“Ik wilde haar niet dood, enkel dat de ruzie ophield. Ik wilde haar alleen het zwijgen opleggen. Het is afschuwelijk wat ik deed. Ik ben er beschaamd over”
Maar toen Patrick veel alleen uit begon te gaan, raakte Francine aan de drank en begon een buitenechtelijke verhouding met collega Freddy V.. Drankmisbruik zorgde ervoor dat ze in de psychiatrie belandde, het hoederecht over haar dochter verloor en bij de NMBS vervroegd met pensioen werd gesteld. Haar volgende vriend was René V. H.. De Nigeriaan Patrick Okpebholo, die ze door een vriendin leerde kennen, werd in 1998 haar nieuwe man. Tot Hans V. ten tonele verscheen… Haar scheiding van Patrick V. en het verlies van het hoederecht over haar dochter heeft ze nooit kunnen verwerken.
Geef hem nog een kans
“Ik wilde haar niet dood, enkel dat de ruzie ophield. Ik wilde haar alleen het zwijgen opleggen. Het is afschuwelijk wat ik heb gedaan. Ik ben er beschaamd over”, liet Hans V. op haast fluistertoon horen voor het hof en de jury. “Ik heb haar altijd geirne gezien.” Drie psychiaters onderzochten de beschuldigde. In zijn omgang met anderen was hij dominant, autoritair en agressief, tegenover zijn partners bezitterig en jaloers.
Meesters Vincent Vereecke en Johan Platteau verdedigden de beklaagde. “Onze cliënt zoekt geen excuses. Hij gaf zichzelf bij de politie aan en verleende zijn medewerking aan het onderzoek. Hij hoopt op een degelijk proces en wil gestraft worden voor wat hij deed.” Beide advocaten waren het ermee eens dat Hans V. een zware straf verdiende. Toch wezen ze erop dat zijn explosie van agressie eenmalig was. Ze vroegen V. de kans te geven om zich te herpakken. Volgens hen was het samenleven met het slachtoffer voor Hans V. geen gemakkelijke opdracht.
“Francine stierf een onmenselijke dood. En ze werd bovendien nog verschrikkelijk vernederd”
Openbaar aanklager Christian Bergez wees in zijn rekwisitoor vooral op de onmenselijke dood, die Francine moest sterven. “En ze werd bovendien nog verschrikkelijk vernederd.” Procureur Bergez eiste een “voorbeeldige” straf en vorderde 25 jaar opsluiting. De gruwelijkheid van de feiten en de gevaarlijke aard van beschuldigde enerzijds en de spijtbetuigingen van V. en het feit dat hij nooit zwaar werd veroordeeld anderzijds vormden de motivatie om hem tot 22 jaar gevangenisstraf te veroordelen.
Inspecteur JPT
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier