Honderden mensen namen vrijdagmorgen afscheid van Michael Hubert. De 23-jarige visser overleed op 19 december na een ongeval aan boord van het vissersvaartuig O.51 ‘Stormvogel’. Ook de zwaargewonde collega van Michael was aanwezig. “Ik zou de wereld geven om nog eens een gezouten kus van je te krijgen toen je uit zee kwam”, klonk het bij zijn vrouw Lindsey.
De Sint-Antoniuskerk liep vrijdagmorgen vol voor het afscheid van Michael Hubert. De bemanning van de O.51 ‘Stormvogel’, zijn familie en zijn vele vrienden en collega-vissers namen tijdens een ingetogen plechtigheid afscheid van de onfortuinlijke visser.
Noodlot
Op 19 december sloeg het noodlot toe aan boord van het vissersvaartuig toen een veiligheid brak. Daardoor kwam het gedeelte waar de netten aan vastgemaakt worden naar beneden. Honderden kilo’s vismateriaal kwam zo op Michael en op Ilir Devyck (27), die op dat moment samen de netten aan het herstellen waren, terecht. Michael overleefde de zware klap niet. Ilir werd met zware verwondingen opgenomen in een Brits ziekenhuis. Op 24 december werd Ilir uiteindelijk naar ons land overgebracht om daar te revalideren. Ook hij was aanwezig tijdens het afscheid van Michael, nog steeds gehavend door het ongeval.
De witte kist van Michael werd voor de plechtigheid naar voor gedragen door de bemanningsleden van de O.51, gevolgd door zijn vrouw Lindsey en zijn twee kindjes. Dat gebeurde op de tonen van ‘Sailing Home for Christmas’. Michael en zijn collega’s beleefden immers hun laatste uren op het schip en zouden binnenkort naar huis varen om Kerstmis te vieren met hun familie.
Klein hartje
Op een groot scherm werden foto’s van de jonge papa getoond. Verschillende mensen kwamen aan het woord. Pakkend was de terugblik op zijn schoolcarrière bij Koninklijk Werk IBIS, waar Michael schoolliep van 2007 tot 2012. “Op 1 september 2007 kwam je als kleine jongen binnen in IBIS”, zo klonk het uit de mond van een van zijn leerkrachten toen. “Je hield ervan om samen met de grote kinderen te voetballen. Die konden je skills wel appreciëren. Leren was minder je ding. Je wist al dat je iets op zee wou doen. Als kleine jongen wist je al wat je wou en ook wat je niet wou. En je kreeg gelijk: je verdiende uiteindelijk de kost met het vissen.”
Ook de bemanning van de O.51 kwam aan het woord. “Hubertje, me diksje, uren hebben we samen gestaan aan elkaars zijde. We hebben gelachen en gezeverd, maar als het serieus was, dan waren we ook serieus. We waren niet alleen collega’s, maar ook maten. We kunnen het nog steeds niet vatten. Nooit zal de O.51 nog hetzelfde zijn.”
Michael stond bekend als iemand met een grote mond, maar achter die grote mond schuilde een verlegen iemand met een klein hartje. Dat werd verschillende keren tijdens de plechtigheid beaamd. Michaels rugzak was op jonge leeftijd goed gevuld en zwaar om dragen. Hij had het niet altijd even gemakkelijk, maar hij sloeg zich er altijd door.
Emotionele tekst
Niemand hield het droog toen een tekst van zijn vrouw Lindsey werd voorgelezen. “Ik kan de woorden niet vinden om de leegte die je achterlaat te beschrijven. Je was mijn wereld. Ook al was je vaak in zee, ik voelde me nooit alleen. Je deed alles voor ons. Je gezin kwam op de eerste plaats, ook al moesten we je vaak delen met de zee. Je vertelde iedereen die het wou horen hoe trots je was op onze meisjes. Ik zou de wereld geven om nog eens een gezouten kus van je te krijgen toen je uit zee kwam. Dat betekende immers dat je thuis was. Ik zou zo opnieuw kiezen voor ons. Ik hou van je.”
Schepenen Kristof Vermeire (CD&V), Steven Buysse (Vooruit) en burgemeester Steve Vandenberghe vertegenwoordigden de gemeente Bredene waar Michael woonde met zijn vrouw en dochtertjes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
