Hier leer je skills voor het leven!

Daar temmen ze de leeuwen.

Onder dat motto mocht het elfjarige Mathyseke op internaat in de Broeders Maristen in Pittem. Begot slechts 4,3 kilometers van mijn eigen knusse slaapkamer daar aan de Watewy.

Maar vergis je niet, ik stond te popelen om naar de grote slaapzaal te trekken.

Iedere week op kamp! Dat was mijn motto. Mijn bloed kleurde namelijk koningsblauw en oranje in die jonge jaren, KSA’er in hart en nieren. Kameraderie en ravotten in ’t Patersbos. Met het jaarlijkse kamp als ultieme climax. Kon het leven nog mooier worden? Ja dus, op internaat, want dan kan je wekelijks die climax herbeleven. Het zouden de mooiste schooljaren ooit worden. Ja, zelfs beter dan de kotjaren. En dat allemaal te danken aan de KSA.

“De kilo’s modder waren de graadmeter voor mijn spelplezier in de KSA”

Mijn liefde voor de natuur. Ook dat heb ik te danken aan die jaren van kabouter tot jongknaap. Je kon me altijd warm maken voor een spel in een bos. Modder was daarbij de graadmeter van mijn plezier. Laat ons zeggen dat ik wekelijks enkele kilo’s zwaarder thuis kwam dan bij vertrek. En de keren dat een leider (dankjewel, dankjewel) me verzopen achteraan op de fiets naar huis mocht brengen omdat ik weer eens in al mijn enthousiasme de vijver van ’t Patersbos was gesukkeld, durf ik niet te tellen.

Kiezen is verliezen. Een pijnlijke les. Mijn leven als leider van de kaboutertjes was een kort leven beschoren. Eén jaar heb ik het uitgezongen. Met ook hier het kamp als onvergetelijk hoogtepunt. Maar de lokroep van de Bruggestraat en de Overpoortstraat klonk luider dan die van de Ontvangerstraat die onze jeugdlokalen herbergde. De liefde voor muziek en andere kriebels kregen de bovenhand. Maar het blauw oranje bloed is blijven stromen. Want wat je leert bij de KSA, dat zijn skills voor het leven. Enthousiasme, creativiteit en samen voor de tijd van je leven gaan.

Leve de K, leve de S, leve de A.

Al 95 jaar. Proficiat. Dankjewel.