Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Vandaag: Gudrun Van Iseghem.
De zon laat zich zien en dan komen mensen welgemutst buiten. Zo Gudrun Van Iseghem een bejaarde dame die energie en levenslust uitstraalt, ook al is het leven niet altijd even lief voor haar geweest. Zo is ze vijf jaar geleden haar zoon verloren, vertelt ze.
Veel van haar verplaatsingen tracht ze te voet te doen. Gudrun Van Iseghem is 82, maar oogt veel jonger en fitter. “Ik doe veel aan sport,” zegt ze, wanneer ik haar aanspreek in de Zwevegemstraat. “Wandelen, gym…. En vroeger ging ik veel fietsen. Met mijn man. Vaak in de Ardennen. Nu fietsen we niet meer. Te gevaarlijk op onze leeftijd. Mijn man is 88. We verblijven sinds anderhalf jaar in een serviceflat, in de Gulden Sporen, aan de Gentpoort. Het is wennen. Ik mis mijn tuin, het groen, de vogels. Ik had liever een flatje aan de Leie gehad. Maar de meesten daarvan zijn te klein voor zijn tweetjes, of gewoonweg te duur. En een mens moet nog leven.”
Gudrun weet hoe vergankelijk het leven is. Dat je de dag moet grijpen. Gudrun en haar man hebben zeven kleinkinderen en drie kinderen. Een dochter die fysiotherapeut is en met haar Tunesische partner in Genève woont. “Ze heeft met een privégids de Kilimanjaro beklommen toen ze 50 was,” lacht Gudrun.
Haar zoon werkt in de uitgeverswerel en woont in Brasschaat. “Koen en zijn vrouw komen geregeld langs,” zegt ze.
En er is ook nog een zoon die vijf jaar geleden overleed. “Hij is gestorven in ’14, hij was van ’61. 53 jaar, dat is een beetje jong hé. Hij was zwaar diabeet, van het type 1, niet het type 2. Maar daar had zijn overlijden niets mee te maken. Hij was geopereerd geweest aan zijn hart, maar er was iets misgelopen. Door zijn wankele gezondheid kon hij ook moeilijk werk vinden. Uiteindelijk is hij aan een maagbloeding gestorven. Hij was alleen. Hij is uitgebloed. Als moeder is dat niet gemakkelijk. Maar tegelijk denk je: die jongen heeft zoveel tegenslag gehad. Misschien is het…Je moet niet zeggen ‘best’. Het is nooit best… Als je dan denkt zo… Ja, hij heeft het lastig gehad. Heel lastig. Maar goed, de zon schijnt. We moeten verder,” lacht ze. En ze stapt naarstig voort.
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier