Griet Langedock vecht tegen nierziekte: “Ik mocht twaalf weken mijn kinderen niet zien”

Griet Langedock staat met Gent-Wevelgem voor een belangrijk weekend. “Normaal organiseer je een feest, nu moet je van alles verbieden”, vertelt de organisator, die begin dit jaar te horen kreeg dat ze een ongeneeslijke nierziekte heeft. “Het is bang afwachten hoe lang mijn nieren het nog zullen uithouden.”

We nemen een foto van Griet Langedock op het ‘foto-eilandje’ in de Frenchlaan. Tussendoor stapt ze de breedte af om zeker te zijn dat de VRT er zijn vaste camera’s kan plaatsen om de start en de passage van Gent-Wevelgem mooi in beeld te brengen. Het is één van de vele klusjes die ze in aanloop van de koers moet doen. “Normaal werk ik de weken voor Gent-Wevelgem 80 uur per week, maar nu viel het mee. Het was nog steeds heel druk, maar het is niet de hectiek van anders. Anders hebben we bijvoorbeeld 4.500 vips, maar nu niet”, vertelt Griet Langedock. “De aanloop is vrij uitdagend geweest. Wat kan wel? Wat kan niet? Hoe kunnen we het allemaal regelen volgens de geldende normen en verplichtingen? Eens die beslissingen gevallen waren, viel het nog mee. Maar het is niet leuk. Anders organiseer je een feest, nu ben je bezig met af te sluiten en dingen te verbieden. Terwijl je anders mensen samenbrengt, zeg je nu dat ze afstand moeten houden.”

Welke impact had corona op jou persoonlijk?

“Ik heb op 20 februari de diagnose gekregen van IgA-nefropathie, een ongeneselijke nierziekte. Kort daarna volgde een intensieve behandeling met cortisone van zeven maanden. Daardoor was ik ook risicopatiënt voor het coronavirus. Dat betekende onder meer dat ik mijn activiteiten bij de brandweer moest stopzetten en dat ik twaalf weken mijn kinderen niet heb kunnen zien. Dat was een zware periode. Nu is het bang afwachten hoe lang mijn nieren het nog zullen uithouden. Dat kan nog tien jaar zijn, maar het kan ook heel snel bergaf gaan eenmaal de medicatie uitgewerkt is. In dat geval moet ik aan de nierdialyse en dan is de job die ik nu doe geen optie meer. Dan is het overleven, moet je drie keer week naar het ziekenhuis, word je heel vermoeid… Dat zou een enorme impact hebben op mijn leven. Zo heeft iedereen wel zijn verhaal door corona. De ene persoon is misschien een geliefde kwijt, de andere heeft misschien grote financiële problemen. Ik beschouw mijn situatie niet als dramatisch. Een vriendin is haar moeder verloren aan corona. Dat zijn veel ergere zaken.”

Ben je er gerust in dat de wedstrijd zondag gewoon kan doorgaan?

“Gerust kun je met een wielerwedstrijd nooit zijn. Je hebt sowieso het Bad Weather Protocol. Uw wedstrijd kan altijd geannuleerd worden door het slechte weer, maar iedere dag neemt de hoop toe dat we op een relatieve normale manier kunnen rijden. Uiteindelijk zullen we pas echt gerust zijn als ze zondag hier om 10 uur allemaal vertrekken.”

De eerste start in Ieper is er wel één in mineur.

“Voor de stad Ieper was het een kleine meerinvestering ten opzichte van het vorige bedrag dat uitgetrokken werd voor de jeugdwedstrijden. En dit voor een fantastisch evenement die in de stad georganiseerd wordt en dat wereldwijd uitgezonden wordt en door een half miljard mensen bekeken kan worden. Het goeie is dat je eens een ander publiek bereikt. Ik kan me voorstellen dat Ieper geen gebrek heeft aan bezoekers die een band hebben met WO I, maar met wielrennen doe je ambushmarketing. Een soort van zachte hinderlaag: mensen zijn aan het kijken naar de koers, maar ondertussen zien ze onze mooie streek en zeggen ze: tiens, misschien moeten we onze volgende uitstap naar die regio doen.“

“Echt gerust zullen we pas zijn als ze zondag om 10 uur allemaal vertrekken”

De deal met Ieper als startstad is voor vijf jaar. Hopen jullie dat dat verlengd wordt?

“Ik hoop dat we de vijf edities in Ieper zo positief kunnen evalueren dat er nooit meer twijfel is om te starten in Ieper, vanwege beide partijen. We voelen ons alleszins heel welkom en ondervinden heel veel steun van de stad, politie en de technische dienst.”

Heb je iets met de Menenpoort?

“Ik heb iets met Ieper, een fantastische stad. Ik hou ook van de mensen die er wonen. Ze hebben een fantastische flexibiliteit en daadkracht, en vooral karakter. De Menenpoort maakt me nog altijd nederig en stil. Mijn trouwfoto’s zijn hier trouwens genomen. Als kind heeft dat me ook altijd aangetrokken om te komen kijken naar de Last Post, aangezien brandweermannen de klaroeners zijn. Ik herinner me nog de tijd dat ze hier in de winter stonden te blazen voor drie man en een paardenkop. Als kind had dat al een impact en nu nog altijd. Ik denk dat er niemand is die kan zeggen dat het hem of haar helemaal niets doet.”

Je bent één van de weinig vrouwen in het door mannen gedomineerde wielerwereldje. Heb je dat als een nadeel ervaren?

“Zeker en vast, zelf nu nog. Als ik nu nog ergens kom met mijn partner gaan de mensen er direct van uit dat hij de organisator is. Er zijn ondertussen wel al meer dames in ploegen en organisatoren. Voor mij gaat het niet erom of je man of vrouw bent, het gaat erom dat mensen competent zijn. Laat ons zeggen dat het wielrennen deugd zou hebben van een aantal karaktereigenschappen die eerder toe te eigenen zijn aan dames. Iets minder machogedrag, machtszucht en geldingsdrang zou wel goed zijn.”