Grégory Lewyllie: “Thuiskomen in een lege stad was confronterend”

Na een fietsreis van 22 maanden trof Grégory Lewyllie bij zijn terugkomst een desolaat Ieper in lockdown aan, een confronterend beeld waar hij even niet goed van was. Ondertussen zat de wereldreiziger niet stil. Hij legt de laatste hand aan een reisboek dat hij gaat voorstellen op Vers Geperst van Davidsfonds Ieper, waar hij tevens voorzitter van wordt.

Wanneer we Grégory Lewyllie ontmoeten aan de Menenpoort valt hij meteen met de deur in huis met twee nieuwtjes: hij werkt aan een boek ‘Sp(r)aakmakende verhalen over Azië. Een fotografische blik vanop mijn bamboefiets (deel 1)’ en wordt voorzitter van Davidsfonds Ieper. “Dirk Debuyssere wilde na 30 jaar de fakkel doorgeven”, zegt Grégory Lewyllie. “Ik weet dat Davidsfonds zijn werkjaar begint met Vers Geperst en ik loop al langer met het idee om een boek te maken over mijn fietsreizen. Ik was begonnen met de rubriek ‘Picture of the day’, waarbij ik elke dag een foto postte en er een verhaal rond schreef. Het leek met een goed idee om een selectie te maken van die foto’s en die te bundelen in een eerste deel. Er komt dus nog een tweede deel volgend jaar.”

Van waar komt de reismicrobe?

“Die drang naar avontuur zat er altijd al in, maar door omstandigheden ontbreekt vaak de tijd om die drang om te zetten in concrete daden. Op een gegeven moment vond ik de tijd rijp om het te doen en ik wilde het meteen groots aanpakken. Ik vind het altijd jammer dat je soms zo weinig tijd kan spenderen in een land waardoor je achter de schermen kan kijken. Ik zou zoals veel anderen tien landen kunnen bereizen op twee maanden tijd maar daar heb ik echt geen boodschap aan. Ik heb een heel hectisch leven, maar dat doe ik mezelf aan. Ik ben niet iemand die ‘s avonds in zijn zetel kan zitten. Dat is jammer. Ik ben jaloers op mensen die dat wel kunnen. Ik heb adrenaline nodig, nieuwe uitdagingen… Het aannemen van het voorzitterschap van Davidsfonds vond ik ook zo’n uitdaging. Ik ken mezelf. Als ik voor iets ga, dan is dat voor de volle 100 procent. Zo kan ik me ook volledig overgeven aan het reizen. Dat is een passie die niet overgaat.”

Mis je soms Ieper?

“Ik ga niet ontkennen dat de band met Ieper altijd zal blijven. Op reis vraag ik me vaak af of ik elders zou kunnen aarden. Dan stel ik vast dat ik getriggerd wordt door Ieper als stad. Op reis zal ik bijvoorbeeld eerder Iepers nieuws opzoeken in plaats van algemeen nieuws. Ik kreeg ook begrip voor de migranten hier. Ik denk dat vluchtelingen niets liever willen dan terugkeren naar huis en dat de band met je stad of land altijd blijft, ongeacht of je nu aan de andere kant van de wereld gaat rondzwerven.”

“Ik was getrouwd toen ik vertrok, maar niet meer toen ik terugkwam”

Heb je iets met de Menenpoort?

“Mijn eerste vrouw was Tine Verschoot, de dochter van de beroemde klaroenblazer Antoon Verschoot. De Menenpoort heeft toch die extra dimensie voor mij. Ik vind het nog altijd hallucinant dat er 55.000 namen zijn gebeiteld van mensen die door het noodlot hier zijn gekomen. Wat je merkt op reis is dat oorlog van alle tijden en overal was. Ik was bijvoorbeeld in Thailand in Kanchanaburi, op een boogscheut van de ‘bridge over the River Kwai’. De Japanners lieten er een spoorlijn bouwen door de jungle. Bijna 100.000 mensen zijn daarbij gestorven. En ook daar heb je militaire begraafplaatsen. Als ik er rondliep, dacht ik ook wel eens aan alle graven hier.”

Je was ook somber toen je op 20 maart terugkwam van je reis in Azië?

“Ik was 22 maanden weggeweest, met een onderbreking van twee weken nadat ik bij een ongeval in Laos mijn sleutelbeen had gebroken. Ik ben thuisgekomen midden in de lockdown. Ik vond het confronterend om een stad terug te vinden die volledig leeg was. Ik had me dingen kunnen voorstellen, maar dat het zo erg was…”

Je schreef ook dat je geen verblijfplaats vond?

“De reis kreeg een andere wending door mijn onverwachte scheiding. Ik was getrouwd toen ik vertrok, maar dat was niet meer het geval toen ik terugkwam. Dus ik had geen onderkomen meer. Iets zoeken om te huren was in het buitenland sowieso niet evident. Toen ik aankwam waren alle vastgoedkantoren zelfs gesloten. Maar ik heb een grote vriendenkring en werd opgevangen door vrienden. Nu woon ik al een tijdje in Ronse bij mijn zus, maar nadat mijn boek af is, ga ik een eigen stek zoeken in Ieper.”

Was het moeilijk om af te kicken?

“Ik heb me onmiddellijk gestort op het schrijven en dan herbeleef je die reizen voor een stuk. Ik voel wel dat ik nood heb om opnieuw wat zuurstof op te doen en ik heb twee dingen aangeschaft sinds ik terug in België ben: een printer en een camper. De bedoeling is om 10 juli te vertrekken naar de Frans-Spaanse grens. Mijn jongste zus woont in Pau, vlakbij de Pyreneeën. Terwijl ik er op mijn gemak naartoe reis zal ik ook nog twee vrienden bezoeken die ik ontmoet heb tijdens mijn reizen.”

Heb je nog grote reisplannen of andere dromen?

“Altijd zijn er dromen. Ik heb het voorzitterschap van Davidsfonds aangenomen en dat is een engagement voor vier jaar. Van 2006 tot nu heb ik meer dan de helft van de tijd op de fiets gezeten. Nu mag het eens iets anders zijn. Ik ga wel nog op reis, maar voorlopig niet voor lange periodes.”