Zij vieren het hele jaar door Dag van de Zorg: “Ik haal energie uit het helpen van iemand anders”
Een extra schouderklopje, met wat geluk een doos pralines of een bos bloemen. Tijdens deze Week van de Zorg is er extra aandacht voor wie in de zorgsector werkt. Oververdiend, want ze zijn onmisbaar en steeds schaarser, de mensen die energie halen uit zorgen voor een ander. Wij vroegen aan zorgkundige Elodie, verpleegkundige Sneha en kinesist Dirk wat hen drijft om te doen wat steeds minder mensen willen doen.
Kijk hier welke locaties je kan bezoeken in onze provincie op 17 maart voor Dag van de Zorg.
Sneha (34) verliet India om in Brugs rusthuis te werken: “Hier kan ik écht een verschil maken”
Exact twee jaar geleden kwam Sneha Kuriappan Padayatty (34) samen met nog een hele andere groep verpleegkundigen uit India naar Brugge onder het Aurora-project. Na een extra opleiding Verpleegkunde gingen zij in de regio aan de slag om het personeelstekort te helpen wegwerken. “Ik had in de krant een advertentie gezien voor dit buitenlandse project en was meteen geïnteresseerd. In India is het gebruikelijk dat je als verpleegkundige in een van de buurlanden gaat werken. Een bachelor Verpleegkunde had ik al, maar om in België te kunnen werken, moest ik nog bijleren en natuurlijk ook de taal onder de knie krijgen.”
Na haar opleiding begon Sneha voltijds in woonzorgcentrum Hallenhuis in Sint-Andries, een deelgemeente van Brugge. “Daarvoor heb ik zes jaar lang op de spoeddienst gewerkt. In India is de zorg helemaal anders en heb je geen rusthuizen. Dit was voor mij een hele aanpassing. Het moeilijkste aan het werk hier is toch wel de taal. In het begin had ik veel moeite om het dialect te begrijpen en sprak ik namen niet helemaal juist uit. Maar mijn collega’s en coach hebben mij fantastisch goed begeleid.”
Ondertussen heeft Sneha een band opgebouwd met de bewoners. “De druk om vlug door te werken voel ik wel, maar ik probeer de tijd te nemen om de mensen écht te leren kennen en een babbeltje met hen te slaan. Ze zijn heel nieuwsgierig naar mijn familie en mijn driejarig zoontje, dat hier nu naar de peuterschool gaat en ze zijn even bezorgd om mij als ik om hen. Als verpleegkundige ben ik hier verantwoordelijk voor een hele afdeling. Hier kan je echt het verschil maken. Als ze mij achteraf bedanken voor de goede zorgen, ben ik blij dat ik hen heb kunnen helpen”, vertelt Sneha trots. (CJ)
Dirk (68) werkt al 45 jaar als kinesist: “Niets mooier toch dan iemand op de been helpen?”
Al 45 jaar runt Dirk Rondelez (68) in zijn huis in Wijnendale bij Torhout een praktijk als zelfstandige kinesist. En hoewel hij stilaan aan uitbollen denkt, doet hij zijn job nog net zo graag als in het prille begin in 1979. “Ik vind dit beroep fantastisch”, zegt hij. “Niets mooier toch dan iemand op de been te helpen? Je probeert mensen met acute letsels of een chronisch probleem weer functioneel te maken. Dat vergt inspanningen, uiteraard van de therapeut, maar ook van de patiënt. In vergelijking met vroeger, toen kinesisten ten onrechte vooral als masseur beschouwd werden, zijn we almaar meer coach geworden. We moeten er de mensen van overtuigen dat ze actief dienen mee te werken aan hun genezing. Dat is cruciaal. Mijn patiënten krijgen bijna altijd huiswerk mee.” (lacht)
Niettemin beseft Dirk dat het zinloos is om zomaar oefeningen op te leggen. “Je moet goed duiden waarvoor die oefeningen dienen”, beklemtoont hij. “Pas als de patiënt inzicht krijgt in zijn problematiek en het concrete doel van de oefeningen snapt, zal hij ze ook uitvoeren. Daarom geef ik veel uitleg aan wie bij mij over de vloer komt.” Dirk behandelt zijn patiënten niet enkel thuis in zijn praktijkruimte, hij gaat ook aan huis. “Sommige jongere collega’s doen geen huisbezoeken meer, wat ik jammer vind. We moeten oppassen dat we niemand uitsluiten. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om zelf naar de kinesist te komen. Plus: als je aan huis gaat, zie je in welke omstandigheden de patiënt leeft. En daar kun je veel uit leren.”
Hoelang Dirk nog doorgaat? “In principe stop ik in de loop van dit jaar, maar ik wacht voorlopig met een einddatum te prikken. Ik krijg het niet over mijn hart. Zeker is dat ik mijn grote groep patiënten, onder wie nogal wat ouderen, niet abrupt in de steek zal laten.” (JS)
Verkoopster Elodie (42) werd zorgkundige: “Hun glimlach betekent voor mij heel veel”
Elodie Commeyne (42) uit Wervik werkte 22 jaar lang als verkoopster in een winkel. “Na de coronacrisis was er voor mij veel veranderd”, vertelt Elodie tussen haar lessen door. “Wanneer ik thuis zat, heb ik veel nagedacht en toen besloten om mijn leven om te gooien. Ik ging naar CVO Miras met het idee dat ik een beroep wilde waarbij ik mensen écht kon helpen en zo ben ik terechtgekomen bij de opleiding Zorgkundige.”
“In de verkoop had ik veel contact met mensen, maar dat is helemaal anders. In de zorg is dat contact nog veel intenser. De dankbaarheid die je terugkrijgt van mensen is zo groot. Als persoon beteken je veel voor patiënten of bewoners en omgekeerd doet hun glimlach mij heel veel. Het is een zware job, maar – zoals het cliché zegt – je haalt veel voldoening uit het helpen van anderen.”
Momenteel loopt Elodie stage in woonzorgcentrum Mater Amabilis in Wervik. “Twee dagen per week moet ik naar de les en de rest is stage. Hier kan ik écht iets voor de mensen betekenen: ik help hen ’s ochtends klaarmaken voor de dag, help hen bij het eten, voorzie de animatie en ik probeer ook vooral te luisteren naar hen wanneer ze iemand nodig hebben. Later wil ik graag met mensen met dementie werken. Het lijkt mij een mooie uitdaging om iedere dag opnieuw een band met hen op te bouwen en de beste manier te zoeken om hen te kalmeren of juist te stimuleren. De lessen en stage zorgen voor een pittige combinatie maar met een goede studieplanning lukt dat wel en behaal ik juni mijn diploma”, zegt Elodie vastberaden. (CJ)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier