Karen verloor dochter Novi* na 32 weken zwangerschap: “Ik smelt als ons ander kindje haar naam uitspreekt”

Karen en Cisse met Novi. © Boven De Wolken
Phebe Somers

Een zwangerschapsverlies is een nachtmerrie voor elke ouder die met verlangen uitkijkt naar de komst van het kindje. Het overkwam ook Karen en Cisse uit Vichte, zij verloren hun dochter Novi na een zwangerschap van 32 weken: “We vinden het heel belangrijk dat ze nooit vergeten wordt”.

Zorgeloos

Karen Vercruysse (34) en Cisse Demets (28) uit Vichte waren net getrouwd toen Karen ontdekte dat ze in verwachting was van een dochter. “Het ging heel vlotjes, en ook de zwangerschap zelf verliep vlekkeloos. Ik had weinig kwaaltjes en elke controle was positief. Maar toen ik 32 weken ver was liep het mis”, vertelt Karen. Tijdens haar werkdag viel het Karen op dat ze haar baby die dag nog niet had voelen bewegen. Novi – de naam die ze al hadden uitgekozen – was sowieso niet zo’n actieve baby, dus maakte Karen zich nog niet te veel zorgen. ‘s Avonds besloot ze dan toch om eens te bellen naar haar gynaecoloog, die haar aanraadde om eens langs te gaan in het ziekenhuis. Daar werd het snel duidelijk dat Novi’s hartje niet meer klopte.

“Ik had veel schrik voor de bevalling, maar het werd uiteindelijk een heel mooi en warm moment”

“Van het ene moment op het andere waren we onze dochter kwijt. Dat was op een maandag, de dag erna hebben ze mij ingeleid. Uiteindelijk is Novi toch pas op woensdag 27 januari 2021 geboren. Dat waren twee hele moeilijke en lange dagen, maar de bevalling zelf was heel mooi. Ik had er veel schrik voor, maar ik herinner het mij echt als een warm moment ”, klinkt het. Bij de bevalling merkte de vroedvrouw op dat de navelstreng sterk verdraaid was. Dit werd aangeduid aan de doodsoorzaak van Karens en Cisses dochter. “Het was moeilijk om ons daarbij neer te leggen. We hebben gewoon brute pech gehad.”

Nooit vergeten

© Boven De Wolken

De eerste weken na Novi’s geboorte zijn Karen en Cisse bij haar ouders ingetrokken. “We hadden tijd nodig om op adem te komen. Het waren nog coronatijden, dus we mochten enkel buiten bezoek ontvangen, dat kon in de grote tuin van mijn ouders. Op dat moment hadden we ook echt geen energie om boodschappen te doen, te koken, ons in de buitenwereld te begeven… We zijn zo dankbaar voor alle steun die we toen kregen – en nu nog steeds krijgen – van vrienden en familie. We voelen ons echt gedragen”, vertelt Karen. Het jonge gezin werd ook ondersteund door Boven de Wolken en het Berrefonds, initiatieven waar het koppel zich op hun beurt later voor heeft ingezet door verschillende inzamelacties – zoals een loopwedstrijd en (een door hun vrienden georganiseerde) tshirtverkoop – op poten te zetten.

“We vinden de bevestiging dat Novi echt heeft bestaan heel belangrijk, daarom zijn sterrenweides ook zo waardevol”

Dat er steeds meer over het thema wordt gepraat vindt Karen een goede zaak: “We hebben het vaak gezegd, dat we heel blij zijn dat we dit niet 20 jaar geleden hebben meegemaakt. Toen was een miskraam of doodgeboren kindje nog veel meer taboe. Het doet ons zoveel deugd dat er af en toe over Novi wordt gepraat, dat is een bevestiging dat ze echt heeft bestaan. Want een gewenst kind leeft in het hoofd van de ouders vanaf de zwangerschapstest positief is. Zo’n verlies is hartverscheurend, ongeacht de duur van de zwangerschap, ook al wordt een baby pas officieel erkend na 24 weken”, pleit Karen.

“Alle initiatieven die ervoor zorgen dat sterrenkindjes niet worden vergeten, dragen wij een warm hart toe. Daarom zijn ook sterrenweides zo waardevol. Ze geven ouders de erkenning dat hun verlies écht is.”

Twee zusjes

Intussen hebben Karen en Cisse twee regenboogkindjes, Rove (1,5) en Ava (3 maanden). Een zorgeloze zwangerschap zat er niet meer in, maar na bijna twee jaar kan Karen eindelijk moederen over twee gezonde dochters. Ook zij zullen later weten wie hun grote zus was. “Ze zijn nog jong, maar Novi is zeker aanwezig in hun leven. Voor het slapengaan laten we Rove het raam openen, dan roept ze luid ‘Novi’ richting de sterrenhemel. Ik smelt elke keer als ik haar naam hoor”, glimlacht Karen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier