Maandag is het weer groot feest in de Astridlaan in Blankenberge: de oudste inwoner van ’t stad blaast dan 107 kaarsjes uit. “En ons Wiezeke ontvangt graag veel kaartjes”, knipoogt dochter Monique. Zingen is haar lang leven, zo bewees ze ons twee jaar geleden.
Maria Ludovica Blindeman, ‘Wiezeke’ voor de vrienden, is momenteel de oudste inwoner van Blankenberge. Met haar 107 jaren op de teller lijkt de pientere, frisse dame zelfs goed op weg om de oudste inwoner van het land te worden. Wiezeke is duidelijk nog lang niet levensmoe. “Ikke, moe?! Den hond z’n patatjes!”, zegt ze fel. De van oorsprong Oudegemse Blankenbergse deed onderweg heel wat gezegden op. “Er gaat zoveel spijt in een zak eer hij vol is: dat zegt ze ook regelmatig”, glimlacht haar dochter Monique. Zelf heeft Wiezeke nergens spijt van: ze zingt al eens Je ne regrette rien van Édith Piaf. “Ik heb altijd alles gepakt zoals het kwam, en ‘T was allemaal goed. Ik zou het niet anders gedaan hebben”, zegt ze.
Dat ze er ondertussen al 107 is, kan Wiezeke evenwel moeilijk geloven. “Dat had ik echt nooit gedacht”, zegt ze met haar stralende glimlach. “Mijn moeder gaf mij als kind vele namen. ‘Witte Jeanne’, bijvoorbeeld, omdat ik zo’n licht haar heb. Maar ze noemde mij ook soms ‘krimper’: ik groeide niet al te snel. Nooit gedacht dat ik het met mijn korte gestalte toch zo ver zou brengen.” Of ze ermee bezig is dat ze misschien wel eens de oudste inwoner van het land zou kunnen worden? “Dan staan we weer in de zaget”, knipoogt ze.
Geboren entertainer
Wiezeke geniet van die aandacht, want door corona krijgt ze nog altijd niet zoveel bezoek als anders. “Bezoek, daar fleurt ons moe enorm van op. Maar we zijn dus jammer genoeg nog altijd niet van dat rare beestje verlost”, zucht Monique.
Ik heb nergens spijt van. Het leven is te kort om te blèten
Als het niet te koud of te nat is, doen moeder en dochter samen een wandelingetje in de straat. En Wiezeke kijkt ook altijd uit naar de komst van haar vaste verpleger. “Vorige week leerde hij haar een nieuw liedje: Ze heeft haar witte kousen aangedaan”, glimlacht Monique. En Wiezeke begint prompt te zingen: Ze heeft haar witte kousen aangedaan, om naar ’t bal te marcheren. Ze heeft haar witte kousen aangedaan, om naar ’t bal te gaan. O wat kan zij dansen, o wat kan zij schudden met haar gat. “Zingen is haar lang leven”, glimlacht Monique. “Mama had graag straatzangeres geweest, zoals Édith Piaf in haar jonge jaren. Of circusartieste. Ze is een geboren entertainer.” Wiezeke zorgde in haar leven dikwijls voor de vrolijke noot. “Ik dee ze gèren lachen”, zegt ze in het Oudegems. “En ik heb zelf ook altijd heel veel plezier gehad. Het leven is te kort om te blèten.”
Lekker eten
Haar tweede advies is lekker eten. “Dat is volgens haar huisdokter haar grote geluk: moeke heeft nog altijd een gezonde appetijt. Ze heeft nu wel ouderdomsdiabetes, we moeten dus wat opletten. Maar vroeger ging ze graag naar de Chinees.” Vandaag staan er prinsessenbonen op het menu. “In botermelksaus, met eitjes vers van de boer. Een receptje van vroeger”, aldus Monique. Zelf wordt ze er in april ook al tachtig. “Wat ons te wachten staat, daar denk ik liever niet te veel aan. We doen altijd maar voort, ik zie wel wat er komt. En ik ben in de eerste plaats dankbaar: er zijn er maar weinig die op hun tachtigste hun mama nog hebben.” Voor Wiezeke is het maandag al feest. “Ze kijkt daar elk jaar enorm naar uit. De buren hangen dan ballonnen voor het raam, en mama krijgt ook altijd een pak kaartjes”, besluit Monique.
Wie Wiezeke graag een kaartje wil sturen, kan dat op volgend adres: Maria Ludovica Blindeman, Astridlaan 18, 8370 Blankenberge.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
