Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
We weten niet hoe de toekomst er uitziet en we mogen niet reizen. En daarom reizen we momenteel zo graag naar het verleden. In ons hoofd. En worden er zoveel leuke fotootjes naar elkaar ge-WhatsAppt ‘weet je nog..?’.
Herinneringen aan de tijd van toen, toen het leven zoveel plezanter was. Sociaal psychologen hebben in coronatijden voor alles een uitleg: “Nostalgie helpt om een rode draad te zien door je leven. Wie je toen was, houdt verband met wie ik nu ben.”
Allemaal goed en wel, maar ik heb geen aanleg voor nostalgie. Elke keer vrienden al voor de coronacrisis wilde verhalen van vroeger oprakelden moest ik bekennen: herinner ik mij nauwelijks. En van de puberstreken van onze kinderen die Ann soms oprakelde wist ik al helemaal niets meer. Selectief geheugen: onze vier waren àltijd voorbeeldige schatjes!
Echt geen aanleg voor die rode draad in mijn leven. Maar, that’s what friends are for, Luts en Bart hielpen even. Luts met een fotootje van wij twee op KV Kortrijk. Met onderschriftje ‘Waar is de tijd…?’ Ho maar, de tijd dat er nog werd gevoetbald dus? Dat moet van Wim Reijers zijn geleden…? Van Lotte Lambert…?
Komt het nog wel terug, samen in de tribune…? Zucht.
Maar Bart brengt troost. Een fotootje van wij twee in café La Forge in Rekkem waar we een paar jaar geleden een keer waren verdwaald. Onnozel aan het doen met bazin Francine, 76 jaar toen. La Forge is een aandoenlijk ouderwets en kleurig café met een stoof in het midden, Francine is elke dag open tot ze geen goesting meer heeft en een pint kost er nog 1 euro. Hoeveel een fles rosé kost weet ik niet meer maar op de vrolijke foto te zien ook niet veel.
Komt het nog wel terug, samen op café…? Zucht.
En nu moet ik nog een fotootje terugsturen, zeker? Maar zoals gezegd, al mijn mooie herinneringen zitten in mijn hoofd. En niet in mijn telefoon. Geen foto’s van in voetbaltribunes of cafés. Mijn nostalgie, alle foto’s, krantenknipsels en brieven van en aan lieven, is opgestapeld in grote dozen. Zoek ik daar maar eentje uit? Stuit ik al meteen op één van euh… zo’n 45 jaar geleden. Atletisch lijf van Buyse, 15 jaar, dansend op het verjaardagsfeestje van Fabienne. Zich zeer bewust van de ongetwijfeld smachtende blikken van Fabienne. En voorzekers van al haar vriendinnen ook. Dát waren nog eens tijden, plots blijk ik wel aanleg te hebben voor nostalgie. Heb ik mijn rode draad terug gevonden. Alleen weet ik, dié tijden komen niet meer terug. Diepe, diepe zucht.
Maar ik vraag Fabienne toch ten dans, eenmaal uit ons kot. 45 jaar later.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier