Emma Dejonghe: “Ik begon te schrijven na een traumatische ervaring”

De Ieperse bibliotheek nodigde op Gedichtendag drie Ieperse dichters uit. De jongste was de 24-jarige Emma Dejonghe. Ze begon met poëzie schrijven na een traumatische stage tijdens haar opleiding en door daarna in een boekenwinkel te werken, kreeg ze de microbe helemaal te pakken. “Mijn grote droom is leven van de pen, maar dat is niet evident.”

Gisteren, op donderdag 30 januari begon de Poëzieweek in Vlaanderen en Nederland. Naar aanleiding daarvan organiseerde de bib een evenement waarbij drie Ieperse dichters hun schrijfsels voor publiek mochten brengen. De 24-jarige Emma Dejonghe bewees met haar slam poetry dat dichtkunst ook jeugdig en dynamisch kan zijn.

Wat is ‘slam poetry’ eigenlijk?

“Dat is een andere manier om gedichten te brengen. Je heb de gewone dichtkunst. Die is een beetje droog, maar slam poetry is tot leven gebracht in Amerika om de dichtkunst dichter bij het volk te brengen. Het gebruikt veel meer intonatie en lichaamsbeweging, waardoor je meer kracht in je gedichten steekt. Het wordt ook vaak gebracht in wedstrijdverband, met jury en publiek.”

Nam je al eens deel aan zo’n wedstrijd?

“Neen, wegens héél veel stress. In de bib was het nog anders omdat er geen jury was die me moest beoordelen. Het is meer spoken word, op een intiemere manier zonder het competitiegegeven.”

Hoe lang schrijf je al gedichten?

“Sinds een jaar of twee, sinds ik gestopt ben met de unief. Ik heb in het middelbaar wel eens kortverhalen geschreven, maar dat was niet met de intensiteit waarmee ik nu mijn poëzie schrijf. Het is eigenlijk begonnen als noodzaak, omdat ik een heel slechte stage-ervaring had op de universiteit. Ik begon gedichten te schrijven om die gevoelens van falen een plaats te geven en van me af te schrijven. Nu doe ik het vooral omdat ik mijn emotionele ei kwijt kan in mijn gedichten.”

“Door in een boekenwinkel te werken, heb ik de draad van het schrijven weer opgepikt”

Was die stage dan een traumatische ervaring voor jou?

“Eigenlijk wel. In het begin wilde ik het niet toegeven, maar uiteindelijk was het echt een trauma. Je hebt een stageverantwoordelijke, maar ik werd heel slecht opgevolgd. Nu, ik had ook niet de assertiviteit om dat te signaleren. Ik liep vast. Ik ging iedere dag naar mijn stage, maar had niet het gevoel dat ik vooruitgang boekte. Op den duur ging het niet meer.”

Waarover gingen je gedichten dan?

“Vooral over het falen. We leven in een maatschappij die heel prestatiegericht is. Dat heb ik tijdens mijn stage heel sterk aangevoeld, alleen al omdat ik mijn stage moest stopzetten. Dat ging voor mij gepaard met heel veel schaamte. Ik heb dan beginnen werken en zo kon ik wel mijn zelfvertrouwen weer opkrikken.”

Met autobiografische gedichten geef je jezelf bloot. Was dat een moeilijke drempel om te overwinnen?

“Het schrijven zelf niet, omdat ik initieel niet het idee had om dat naar buiten te brengen. Het was aanvankelijk iets puur persoonlijks en helend voor mij. Ik heb dan toch beslist om mijn schrijfsels naar buiten te brengen, gewoon omdat ik het leuk vond. Als ik mensen kan helpen met hun faalangsten door mijn ervaringen te delen, dan wil dat graag doen.”

Je werkt nu in een boekenwinkel. Wil je dat blijven doen?

“Waarschijnlijk niet, omdat ik nog altijd de droom koester om zelfstandig psycholoog te worden. Maar het is wel leuk om omgeven te zijn door grote auteurs. Schrijven was een beetje op de achtergrond verzeild geraakt, maar door in de boekenwinkel te werken, heb ik de draad weer opgepikt. Ik probeer ook zoveel mogelijk te lezen. In Ieper zijn er heel wat leuke plekjes. ‘t Binnenhuys in de de Stuerstraat bijvoorbeeld, al lees ik nog het liefst thuis in de zetel. Of op de trein: iedere dag pendel ik van Kortrijk naar Ieper en heb ik altijd wel lectuur bij de hand.”

We staan hier onder de Menenpoort. Wat betekent dit monument voor jou?

“In het middelbaar spraken we ‘s ochtends met onze vriendinnen altijd aan de Menenpoort af om samen naar het College te gaan, wat er ook wel voor zorgde dat deze plek misschien minder betekenis kreeg. Nu dat ik hier weer sta, zes jaar later, vind ik het enorm imposant. Het doet je nadenken.”

Zou je ooit een gedicht kunnen schrijven over de Menenpoort?

“Ik ben heel slecht in geschiedenis en alles wat met aardrijkskunde te maken heeft, dus het is nog niet in mij opgekomen om iets te schrijven over de Eerste Wereldoorlog. Maar ik ben wel nederig over wat de stad allemaal doorstaan heeft. Ik vind het goed dat er boeken blijven uitkomen over dat thema, om de herinnering levend te houden. Maar wie weet. Zo’n imposant gebouw biedt absoluut inspiratie voor een kortverhaal of een gedicht.”

Op Gedichtendag bracht je jouw poëzie voor het eerst voor publiek. Zie je voor jezelf in de toekomst een rol weggelegd als dichter?

“Ik zou graag leven van de pen. Dat is een van de dromen die mij vooruit doen gaan. Maar het is niet evident. Misschien zou ik meer de muzikale kant op willen gaan: gedichten brengen op muziek. Zo luister ik bijvoorbeeld vaak naar Kate Tempest. Zoals zij haar woorden op muziek brengt, geeft dat wel een extra dimensie.”