Ooit ontvluchtte ze samen met haar ouders een wereld van corruptie en onzekerheden, op zoek naar een betere toekomst. Ondertussen staat ze, samen met duizenden collega’s, aan het front in de strijd tegen het coronavirus. De 26-jarige Elena Graborova kijkt dankbaar terug op de kansen die ze heeft gekregen, en schaterlachend op haar pogingen om potten te bakken.
Hoewel ze vloeiend en vooral perfect kan schakelen tussen het nette Nederlands en het iets ruwere West-Vlaams, verklapt de naam Graborova dat de roots van Elena niet terug te brengen zijn tot de vruchtbare Kortrijkse grond. “Ik ben geboren in Kazachstan, in Almati. Hoewel dat niet de echte hoofdstad is, noemt iedereen Almati graag het zuidelijke capitool.”
21 jaar geleden besloten de ouders van Elena dat het leven in Kazachstan geen toekomst meer bood en lieten ze alles achter. “Ze waren vooral bezig met mijn toekomst”, zegt Elena. “Ik kan ze nooit dankbaar genoeg zijn voor wat ze toen hebben gedaan. Wat ze hadden, hebben ze verkocht, en vrienden en familie lieten ze achter. Ze wisten dat ik, hun enige dochter, er niet de kansen ging krijgen die ze voor me wilden, en dat een leven in België heel wat meer potentieel had. Kazachstan is een erg mooi land, maar het gaat gebukt onder heel wat corruptie en een waanzinnige kloof tussen de verschillende lagen van de maatschappij. Je bent er rijk of je bent er arm. Een middenklasse bestaat er bijna niet: wie daarin terechtkomt, wordt bijna automatisch in de armoede geduwd. Hier kreeg ik de kans om te studeren en mijn plaats te vinden.”
De klik
Die studies brachten Elena eerst naar Menen alvorens ze naar Kortrijk terugkeerde. “Ik volgde les aan het Sint-Aloysiuscollege in Menen”, lacht ze. “Het werd er meteen ingestampt dat dit de school was van waaruit je later kon doorvloeien naar hogere of universitaire studies. Geloof me: dat heb ik geprobeerd. Farmaceutische wetenschappen, een naam die natuurlijk ronkt als je hem uitspreekt, maar ik had al snel door dat dat absoluut mijn ding niet was. Toen besloot ik mijn kans te wagen in de verpleegkunde en hoewel ik de eerste twee jaar nog altijd niet overtuigd was, beet ik door. Het is pas vanaf het derde jaar, toen we konden beginnen met stages, dat ik de definitieve klik heb gemaakt. Ik vond mijn gading in het operatiekwartier en ben dan ook blij te kunnen zeggen dat ik vandaag aan de slag ben in het AZ Groeninge.”
Werken als verpleegkundige: dan volgt de vraag naar de situatie door de coronapandemie meteen. “We lopen op de toppen van onze tenen”, antwoordt Elena. “Het is meer dan alleen maar temperatuur meten en mensen van tijd tot tijd eens gaan controleren. Je moet begrijpen dat niemand hierom heeft gevraagd. We werden plots geconfronteerd met een virus waartegen we moesten vechten en dat heeft heel wat opofferingen gevraagd, van iedereen. Vooral hier in Kortrijk, waar je echt merkt dat die West-Vlaamse werklust er is, zetten we alles op alles om iedereen te kunnen verzorgen. Corona of niet, wie ziek is heeft recht om geholpen te worden en dus duwen we ook massaal aan de kar om iedereen een plaats of een behandeling te kunnen geven.”
In Kazachstan ben je ofwel rijk ofwel arm
“Van het verplegend personeel wordt dan ook heel wat flexibiliteit gevraagd. Plots vroegen ze me of ik geen week de nachtshift op een andere afdeling kon overnemen. Het zijn vragen waarbij je niet echt twijfelt over je antwoord, maar al even plots wordt een week enkele maanden. Het weinige sociale leven dat je hebt, wordt volledig overhoop gegooid – dan noem ik mezelf nog gelukkig: ik ben alleen. Maar stel je voor dat je in een relatie zit of kinderen hebt? Je gezin wordt op zo’n ogenblik opzijgezet voor het werk en dat weegt door. Nu, laat me duidelijk zijn: niemand van mijn collega’s klaagt. De situatie is er, we moeten erdoor, maar het prikt een beetje als je op sociale media soms leest dat we ‘ervoor hebben gekozen’. Dat klopt niet, voor niemand trouwens.”
Propere mannen
Elena is alleen, op amoureus gebied dan toch, want echt alleen is ze niet. “Toen mijn relatie op de klippen liep, ging ik solo wonen in een appartement hier in Kortrijk. Al snel voelde ik me moederziel alleen, eenzaam bijna, en ik trok dan ook voortdurend naar mijn beste vriendin. Die had ervaring met cohousing, een principe waar je met meerderen een huis deelt, en van het ene kwam het andere: voor we het wisten, doorbladerden we de advertenties in de kranten en vonden we een woning die ons beviel. We gingen kijken, plaatsten onze krabbel en hopla: we hadden een huis. Met zodanig veel plaats, dat we besloten de twee overgebleven kamers te verhuren. Eerst aan twee mannen, maar dat verliep niet zo vlot, om eerlijk te zijn. Hun idee van ‘ja, het is proper’ was niet ons idee van proper. Misschien was dat een mooi voorbeeld van hoe mannen en vrouwen uiteindelijk toch verschillend zijn? Ze zijn dan vertrokken en twee jonge vrouwen kwamen in hun plaats. Hier wonen nu vier dynamische meiden en hoewel we allemaal samen wonen, hebben we elk meer dan voldoende privacy.”
Superelegant
Keihard werken moet worden afgewisseld met ontspanning, en ook daar heeft Elena enkele pasklare oplossingen voor. “Ik speel volleybal in Lauwe, bij sportgroep Vaste Vuist – alhoewel dat nu even on hold staat door de coronamaatregelen.”
Ook de kunstzinnige kant van Elena krijgt meer dan voldoende voeding. “Ik heb vroeger tekenlessen gevolgd en heb altijd een voorliefde gehad voor kunst, maar tijdens de studies en het opbouwen van je leven cijfer je die dingen natuurlijk een beetje weg. In Kortrijk ging ik vorig jaar dan ook op zoek naar een invulling met een tijdsschema dat perfect paste met het volleybal. Zo kwam ik terecht in de lessen keramiek, waar we meteen begonnen met boetseren en potten draaien. Ik dacht van mezelf dat ik superelegant en sierlijk aan de draaitafel zat, maar de realiteit was heel wat anders: ik was zodanig geconcentreerd op mijn houding en verkrampt, dat mijn schouders een paar dagen volledig vast hebben gezeten. Van elegantie was geen sprake meer.”
Sparen… voor cadeaus
Schaterlachend sluit Elena het gesprek af met een toekomstplan: “Ik ben eigenlijk nog nooit teruggekeerd naar mijn geboorteland, naar Kazachstan. Ooit wil ik dat doen, maar er is niet alleen de kostprijs van het vliegtuigticket. Onze traditie en cultuur willen dat je bij je terugkomst cadeaus meeneemt voor je hele familie. Ik moet dus eerst nog een stukje sparen voor ik op het vliegtuig kan stappen.”
Filmpjes met deze en andere Kortrijkzanen op www.kw.be/dekortrijkzaan
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier