Duizendpoot Bernd Vanrenterghem (43) amuseert zich nu als klusjesman: “Rust roest, laat me maar bezig blijven”

Een bekend gezicht in Tielt, van uitbater van De Keet over het podium bij een theatergezelschap, van achter de micro op een festival tot achter het stuur van zijn bestelwagen. Bernd Vanrenterghem dook de afgelopen jaren op verschillende plaatsen op. “Ik hou echt van het contact met mensen.”

Bernd groeide samen met een broer en zus op in Tielt in het gezin van Luc Vanrenterghem en Regina Ysebaert. Twee maanden geleden moest hij afscheid nemen van zijn vader.

Bernd, je bent altijd heel actief geweest in het Tieltse. Is dat iets wat je van thuis hebt meegekregen?

“Zeker, mijn vader was ook altijd heel geëngageerd in veel verschillende verenigingen en werkgroepen. Allebei mijn ouders deden eigenlijk veel in hun vrije tijd en waren altijd bezig. Daar werd ik als kind altijd bij betrokken. Mijn moeder gaf les, mijn vader werkte bij Bekaert. Ze waren allebei veel aanwezig voor ons. De vrije momenten van mijn vader gingen dan naar ons en naar zijn verenigingsleven: het voetbal, de wielerclub en later ook Okra.”

In Tielt ben je een bekend gezicht, onder andere door je tijd bij De Keet en ook de QV. Hoe blik je terug op die periode in de horeca?

“Dat was een toffe tijd, je leert ook veel mensen kennen. In mijn huidige job kan ik zeker nog de vruchten plukken van de connecties van toen. Ik werkte als student al in De Keet om een centje bij te verdienen. Na mijn studies kon ik aan de slag in een garage, maar toen werd de uitbater van De Keet papa en zocht hij een rechterhand. Die taak mocht ik invullen en zo ben ik erin gerold. Even later nam ik De Keet helemaal over en toen ik die weer verkocht, ben ik even vrachtwagens gaan verkopen. Maar op een gegeven moment wou mijn toenmalige vrouw graag een restaurantje beginnen en zo is de QV opgestart. Ik deed de zaal, kwam weer onder de mensen en dat vond ik wel heel fijn. Toen kwam onze zoon en werd het wat moeilijker om alles te combineren. Toen hij twee werd, hebben we de zaak verkocht en dan is onze tweede zoon er nog gekomen.”

Je runt intussen je eigen bedrijf, een grote stap weg van de horeca.

“Na de verkoop van de QV ben ik gaan nadenken: wat kan ik? Toen startte ik met een klusbedrijf, kleine karweien. Daar groei je in en uiteindelijk is dat uitgemond in een eenmansbedrijf dat zich hoofdzakelijk specialiseert in badkamerrenovaties. Daarin heb ik nog steeds dat menselijk contact, gecombineerd met de technische knowhow. Soms krijg je ook carte blanche en kan je je creativiteit de vrije loop laten gaan.”

“Ik pluk nu nog de vruchten van connecties uit horecatijd”

Je was jaren actief als zanger bij Maïskie Molie. Van waar de liefde voor muziek?

“De Keet was ook een muziekcafé. De Tieltse Feesten waren altijd een hoogtepunt in het jaar, maar ik had geen band om op het podium te zetten. Toen heb ik wat vrienden opgetrommeld om samen op het podium covers te spelen. In die formatie hebben we jaren op kleine festivals gespeeld, daar andere Tieltse groepen leren kennen en daaruit is Maïskie Molie gegroeid. Ik heb van die tijd genoten, maar het vroeg veel energie. Vorig jaar heb ik tijdens de Tieltse Feesten voor de laatste keer met hen op het podium gestaan. Dat was wel symbolisch.”

We vinden je ook terug op het toneel, vroeger bij theater Dakwerken en nu bij vzw Preparé. Hoe heb je de acteermicrobe te pakken gekregen?

“Iemand die speelde bij Theater Dakwerken nodigde mij in De Keet uit om eens langs te komen. Stefaan De Cloet was nogal overtuigend en voor ik het wist had ik een rol, zonder ervoor te solliciteren. Ik heb een hele tijd niet meer gespeeld, maar toen vroeg Severine Van Compernolle of ik nog eens toneel wilde doen. Ze hadden een stuk geschreven met mij als de mannelijke rol in het achterhoofd. Dat werd Diëgo en Lisa, een diepgaand stuk dat ook diep sneed bij de mensen, maar met grappige toetsen in. Het viel echt in uitersten, die rol trok me wel aan.”

Zou je het soms rustiger aan willen doen?

“Nee, rust roest. Ik kan gerust ook eens op mijn gemak in mijn zetel zitten, maar zou dat geen drie dagen na elkaar willen doen. Ik ben graag bezig, zoals het bij ons thuis eigenlijk altijd was. Het voelt vertrouwd aan en dan doe je dat. Ook mijn zus heeft dat mee, zij zingt bijvoorbeeld ook bij Maïskie Molie. Mijn broer zit dan op sportief vlak weer in tal van verenigingen, het zijn toch ook allebei bezige bijen. Het is dus wel met de paplepel meegegeven.”

Zie je in je zonen dan ook zulke bezige bijen in de toekomst?

“Ze zijn nog wat jong om dat nu al te zien, de iPad en hun skateboard overheersen nog een beetje. Maar ze zullen alle kansen krijgen die ze willen, ik zal hen in niets tegenhouden. Zo kunnen ze zelf ontdekken wat hen ligt. Ook mijn ouders steunden me altijd, al waren ze misschien niet altijd akkoord met wat ik deed en leverde het soms eerst wat discussie op. Maar ik kon altijd op hen rekenen. Ik ben hen daar heel dankbaar voor.” (LDW)