Moedig, relativerend, de blik op de toekomst gericht. Delfien Denoo (33) is niet van het slag mensen dat bij de pakken blijft zitten. Nochtans raakte haar rechterbeen na complicaties bij de geboorte van haar vierde kindje blijvend verlamd, intussen ruim anderhalf jaar geleden. Dankzij een gesofisticeerde brace kan ze kleine eindjes stappen, al dient ze vaak gebruik te maken van een rolstoel. “Toch wil ik een positief verhaal brengen”, zegt ze. “Ik focus niet op wat ik níet meer kan, maar op wat ik wél nog kan.”
Samen met haar moeder Marijke Vanslambrouck is Delfien zaakvoerder van het bekende kapsalon Chic aan de Zuidstraat in Torhout. Haar oudere zus Ellen runt eveneens een kapsalon dat Chic heet, maar dan aan de Ardooisesteenweg in Roeselare.
Chirurgische ingreep
Delfien en haar man Dries Timmerman hebben vier kinderen: Rémi (8), Maraisle (7), Emérence (3) en Élodie (1,5). Laatstgenoemde werd op 30 oktober 2021 geboren. Een bevalling waarbij er aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht leek te zijn, maar die een paar dagen na de geboorte in een nachtmerrie uitmondde.
“Ik kreeg een striemende pijn in mijn rechterbeen en raakte verlamd vanaf mijn middel tot aan mijn voeten”, doet Delfien het verhaal. “De paniek schoot door mijn hoofd. Er hoeft geen tekeningetje bij hoe angstig ik me voelde. De artsen vertelden me dat een zware chirurgisch ingreep aan het ruggenmerg mijn enige kans was. Anders zou mijn volledige onderlichaam verlamd blijven. De neurochirurgen hebben schitterend werk verricht, al konden ze mijn rechterbeen helaas niet meer redden. Het is over quasi de hele lengte voorgoed verlamd. Mijn linkerbeen kan ik gelukkig wel weer gebruiken.”
Acht maanden in het UZ
Na vier weken ziekenhuis werd Delfien doorverwezen naar het UZ Gent om er te revalideren. “Daar zou ik uiteindelijk om en bij de acht maanden – jawel, acht maanden – moeten blijven”, zegt ze. “Op de dienst ruggenmergletsels van de afdeling K7. Met elke dag vijf uur kine. En met praktische tips hoe je een rolstoel gebruikt en dergelijke. De meeste andere patiënten waren qua leeftijd van mijn generatie. Jonge mensen dus. Sommigen waren er erger aan toe dan ik, anderen hadden meer geluk gehad. In die maanden groeide er een hechte onderlinge band. Nu nog spreken we geregeld met elkaar af.”
Pas op 8 juli 2022 mocht Delfien het UZ verlaten. “Ondanks alles met een goed gevoel”, vertelt ze. “Of toch minstens met een zekere gemoedsrust. Ik wist nu waar ik stond. Ik moest me geen begoochelingen maken dat het ooit nog goed zou komen met mijn rechterbeen, maar ik kon weer vooruitkijken en met mijn leven doorgaan, hoe veranderd het ook is. Ik zag weer toekomst.”
Stappen dankzij brace
Dankzij een op maat gemaakte brace die E-MAG heet en haar hele rechterbeen overspant, kan Delfien kleine stukjes wandelen. In de brace zit een oplaadbare batterij, goed voor 10.000 stappen per laadbeurt. De brace is gemaakt van carbon, waardoor hij maar 2,7 kg weegt. De kostprijs is stevig: 6.000 euro.
“Je krijgt van de ziekteverzekering maar om de vijf jaar zo’n brace terugbetaald en enkele weken geleden is die van mij gebroken”, aldus Delfien. “Ik heb dan maar op eigen kosten een nieuwe gekocht. Er bestaan ook elektronische C-Braces, maar die kosten 55.000 euro. Niet te betalen dus, want je moet dat bedrag zelf ophoesten. Met zo’n C-Brace kun je in principe nog beter functioneren, maar anderzijds weegt hij meer, wat een nadeel is.”
“Oké, ik heb een beperking, maar het leven is niet voorbij”
“Autorijden kan ik in een aangepaste wagen, waarbij ik de pedalen met mijn linkervoet bedien. Ik fiets ook korte afstanden met een driewielerbakfiets. Het is allemaal behelpen, maar ik heb geen andere keuze.”
Nog altijd heeft Delfien zeurende zenuwpijn vanaf de knie tot aan de voet. “Met soms echte pijnscheuten”, vertelt ze. “Maar ach, er zijn mensen die veel grotere problemen hebben dan ik, dus probeer ik alles zo positief mogelijk te zien. Ik moet wel oppassen dat ik mijn linkerbeen niet te zwaar belast, want ik ben maar 33 en heb mijn lichaam nog lang nodig. Ik mag er niet aan denken dat er ook links serieuze mankementen zouden ontstaan. Mijn linkervoet doet weleens pijn, maar dat is verwaarloosbaar.”
Er een lap op geven
In huis verplaatst Delfien zich hoofdzakelijk in haar rolstoel. Ze wordt goed geholpen door haar man en niet het minst door haar twee oudste kinderen, hoe jong die ook nog mogen zijn.
“Ze snappen al heel goed wat hun moeke meemaakt. Toen Élodie nog een baby was, kon ik haar niet zelf op een veilige manier optillen en dan hielpen Rémi en Maraisle me daarbij. Een mens leert zich aan te passen aan nieuwe situaties. Onze flexibiliteit is veel groter dan we zouden denken.”
“Sinds mijn verlamming kijk ik anders tegen het leven aan. Je zult me niet over futiliteiten horen zagen. Sowieso haalt klagen niets uit, want ik moet vooruit met mijn zaak en mijn gezin. Oké, ik heb een beperking, maar het leven is niet voorbij. Ik ben er nog en heb een hele toekomst voor me. Ik wil ons kapsalon in geen geval laten schieten. Ik ben altijd een doordrijver geweest en ben die drive niet kwijt. Soms vergeet ik zelfs even mijn verlamming.”
“Ik wil ons kapsalon Chic in geen geval laten schieten”
“Ik wil zo snel mogelijk weer fulltime kunnen werken. In de week kan dat nu maar halve dagen, want ik ga dagelijks naar het revalidatiecentrum in Roeselare voor twee uur intensieve kine. Om al mijn spieren zo sterk mogelijk te maken. Elke dag twee uur is lastig, maar de begeleiding is top.”
“Waarom ik dat allemaal vertel? Omdat ik andere mensen met tegenslagen wil zeggen: als het even kan, blijf niet bij de pakken zitten, maar geef er een lap op. Ik zou in een hoekje kunnen treuren, maar daar schiet ik niets mee op. Ik wil er voluit tegenaan blijven gaan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
