Elke woensdag serveren we (niet letterlijk, geen zorgen) een opmerkelijk dier dat op West-Vlaamse bodem vertoeft.
Jan Aerens en zijn vrouw Ann Wasteels met twee van hun prachtige uilen : een laplanduil en een kerkuil. (Foto JS)
© Johan Sabbe
Wij bij KW zijn zot van beestjes en we weten dat jullie dat ook zijn. Getuige daarvan de duizenden katten en honden in jullie tuin, volières vol parkieten en bokalen vol goudvissen. Maar de ark van Noah had natuurlijk nog wel meer beestjes in het ruim. Voortaan gaan we elke week op zoek naar de eerder zonevreemde exemplaren en de kleurrijke exoten.
Vergeet je hond, poes of goudvis als huisdier. Jan Aerens en Ann Wasteels houden er heel wat minder alledaagse beestjes op na. In hun tuin koesteren ze namelijk prachtige uilen in kooien. Dat doen ze al enkele jaren. Momenteel hebben ze acht van die roofvogels : van verschillende soorten en origine.
“Onze uilen zijn net onze kinderen”
Jan en Ann, die in de buurt van het Torhoutse postkantoor wonen, geven met hun min of meer tamme uilen geregeld demonstraties, onder andere op vraag van Toerisme Torhout in het Kasteel Wijnendale. Daarvoor heeft Ann voor haar man en zichzelf een middeleeuwse outfit gemaakt. “Onze uilen zijn net onze kinderen”, getuigen ze. “We houden van onze vogels en krijgen er veel liefde van terug.”
Jan en Ann hebben eerst geruime tijd in Brugge gewoond en daarna een tiental jaar in Eernegem. Sinds april 2008 zijn ze Torhoutenaren. In oktober van dat jaar is Jan met brugpensioen gegaan als lid van de federale politie. Hij is oorspronkelijk uit Zomergem afkomstig en Ann uit Mechelen. Hun passie voor uilen is begonnen in ‘t Kakelend Kippenmuseum in Keiem bij Diksmuide. Daar zagen ze een demonstratie met roofvogels en waren direct door die dieren gefascineerd. Aangezien ze de mogelijkheid niet zagen om dagroofvogels te houden, spitsten ze zich op uilen toe.
“We wilden niet dat het zomaar een bevlieging zou zijn en hebben ons vooraf goed geïnformeerd”, vertelt Jan. “Op 23 april 2012 kochten we onze eerste uil : een Afrikaanse oehoe, die we Binta noemden en die op dat moment amper vijf dagen jong was. Het diertje moest om de drie uur te eten krijgen en dus sliep ik in de zetel om die voeding te kunnen verzekeren. Van heel klein groeide Binta uit tot een volwassen vogel. Ik ga net als met onze andere uilen geregeld met hem wandelen. Dat lijkt misschien gevaarlijk, maar dat is het niet. De uilen zitten met hun vlijmscherpe klauwen op een dikke lederen handschoen en hangen via een perfect beveiligd systeem eraan vast.”
Natuurlijk houden Jan en Ann er rekening mee dat uilen al bij al roofdieren zijn en dat elk beest zijn eigen specifieke karakter heeft. “De vogels kennen mij echter goed en er bestaat een vertrouwensband”, aldus Jan. “Ze kennen ook Ann, want die is al even dol op onze uilen als ik. Dat vertrouwen tussen mens en dier is van fundamenteel belang. We zien onze uilen écht graag. Ze zijn niet zomaar huisdieren.”
(JS)
De Ark van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier