Ook voor David Verhaeghe (48), handelsvertegenwoordiger in milieuvriendelijke drankverpakkingen voor de horeca, was 2020 een bijzonder moeilijk jaar. Door de sluiting van de horeca was het knokken op professioneel vlak, maar hij leverde ook een persoonlijk gevecht. “Ik heb altijd veel gesport. Nu speel ik een match tegen mijn hersentumor. Maar de wedstrijd is bijna afgelopen en de winst is in zicht.”
We kennen Bruggeling David Verhaeghe als een bijzonder sportief en levenslustig man. David, gehuwd met Inge Cosman, papa van Anne Verhaeghe en pluspapa van Lou Derycke, speelde jarenlang basketbal en was later ook trainer bij diverse basketclubs in het Brugse. Met een economisch diploma op zak werkte hij onder meer voor drank- en voedingsgiganten Cadburry Schweppes en Nestlé. De laatste vier jaar is David ‘senior business creator’ bij KeyKeg, een bedrijf dat zich specialiseert in herbruikbare drankverpakkingen. Alles leek hem dus voor de wind te gaan, tot David tijdens een looptochtje deze zomer een vreemde tinteling in zijn vingers voelde.
Wat ijs erop leggen
“En dat was niet het enige”, vertelt David. “Een gedeelte van mijn gezicht voelde precies verdoofd aan. Alsof ik net van de tandarts kwam. Ik ging ermee naar de huisarts en die zei: Doe er een beetje ijs op, dat zal wel vlug helpen. Of ga anders eens naar de tandarts. De tandarts zei dat er op vlak van mijn gebit geen probleem was. Toen ik terug naar mijn huisarts ging, schreef die me medicatie voor, dit zou de zwelling en dus het ongemakkelijke gevoel uit mijn gezicht moeten weghalen. Dat deed het uiteindelijk wel, maar al vlug bleek dat dit niet meer dan symptoombestrijding was. Want nadat ik voor mijn werk een videovergadering van zo’n twee uur had gehad, voelde ik me doodmoe. En later voelde ik me ook in de auto enorm ongemakkelijk. Een vreemd gevoel alsof ik niet alles onder controle had. Mijn vrouw vertrouwde het niet meer en belde haar eigen huisarts, dokter Lebbe, en vertelde over mijn symptomen. Die begreep direct dat het ernstig was en droeg ons op zo vlug mogelijk naar de spoeddienst van het AZ Sint-Jan te gaan.”
Goed ingekapseld
Daar aangekomen, op maandag 20 juli, bracht een CT-scan meteen een hard verdict. De dokters zagen een tumor zitten in Davids hoofd. De MRI-scan later die week bracht geen beter nieuws: het ging om een kwaadaardige, eivormige tumor van zo’n drie centimeter groot. “Het goede nieuws bij het slechte nieuws was dat de tumor ‘goed ingekapseld’ zat, er waren geen vertakkingen”, vertelt David. “Toen ik na het weekend terug het AZ binnen ging voor de operatie had ik het Brugsch Handelsblad bij om de tijd wat te doden. Daarin las ik hoe de Brugse bakkersvrouw Chantal Velghe haar strijd tegen een hersentumor verloor… Zal het voor mij ook zo aflopen? vroeg ik me angstig af.”
Bij de kraag genomen
De operatie die zo’n vijf uur duurde, waarbij een stukje van Davids schedel werd weggenomen en die grotendeels via een robot werd uitgevoerd, verliep voorspoedig. “Nadat ik voorzichtig ontwaakte uit mijn verdoving bleek onmiddellijk dat ik terug alle gevoel had in mijn vingers en ook de zwelling en het vreemde gevoel in mijn gezicht was weg”, herinnert David zich. “Het eerste wat ik deed, na mijn ontslag uit het ziekenhuis, was naar mijn huisarts gaan die me had gezegd dat ik er maar een beetje ijs op moest leggen. Ik heb hem bij zijn kraag gepakt en duidelijk gemaakt wat ik dacht van zijn deskundigheid .”
David onderging na de operatie nog een lange reeks bestralingen, waarbij hij een wat claustrofobisch aanvoelend masker moest dragen, en een chemokuur. “Ik moet ook nog drie maanden zware chemopillen nemen”, stelt David. “Bij de scan op 21 december bleek de tumor volledig weg en er is niets van uitzaaiingen te zien. De dokter zei me dat het ‘de best mogelijke foto’ is.”
“Ik besef nu wat een mooi leven ik heb”
Sinds 1 november is hij opnieuw fulltime aan het werk en begint hij ook voorzichtig opnieuw wat te sporten. “Ik speel een match tegen die hersentumor, maar de winst is in zicht. Die situatie heeft ook een louterende werking. Ik besef nu wat een mooi leven ik heb. Met mijn vrouw, mijn familie, toffe vrienden en een leuke job. Dat moet ik koesteren. En het klinkt misschien vreemd, maar de coronacrisis, waarbij de horeca gesloten blijft en er niet veel te doen is, komt voor mij best wel van pas. Ik heb maandenlang geen alcohol gedronken. Zonder cafés of evenementen is dat minder lastig, hé… En ik ga dat minstens nog drie maanden volhouden, tot de chemokuur afgelopen is. Tegen dan zullen de cafés wel weer open zijn en dan ga ik er toch écht wel een goeien op drinken. Een goede hersenspoeling , zoals ik dat graag noem.” (lacht)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
