Mychael Van Bladel kreeg deze week andermaal een grote tegenslag te verwerken. De 39-jarige man is al twee jaar dakloos en is sinds kort zijn OCMW-leefloon kwijt. “Moet ik nu echt beginnen stelen om te overleven”, klinkt het bij de man. Ooit oogde de toekomst heel mooi voor deze onderwaterlasser maar door het verlies van zijn zeven maanden oude zoontje, raakte de man in een zware depressie…
Op woensdag 12 december organiseerde Mychael Van Bladel, met de toestemming van de politie, een optocht tegen armoede en dakloosheid in de Brugse binnenstad. “Er hadden 500 mensen beloofd om mee op te stappen, er zijn slechts 15 personen opgedaagd“, zegt onze gesprekspartner, die zelf al twee jaar lang, samen met zijn hond Myro, een Amerikaanse stafford, vertrouwd is in het Brugse straatbeeld. De voorbije twee jaar kampeerde deze dakloze geregeld in een tentje in het Minnewaterpark.
“Soms overnacht ik bij mijn moeder, die in een sociale flat van Vivendo woont, sinds haar trombose. En als het echt te koud is of hard regent, vind ik een bed in de nachtopvang. Maar met mijn hond is dat niet zo eenvoudig, hij ruikt de drugs van sommige andere daklozen en wordt dan onrustig”, vervolgt Mychael Van Bladel.
Duikongeval
Dakloos zijn is voor deze Bruggeling geen bewuste levenskeuze, maar een noodgeval. Ooit oogde zijn toekomst mooi, toen hij na zijn studies aan het Brugse VTI onderwaterlasser werd voor de sleepdiensten. “Maar ik had op 18-jarige leeftijd een duikongeval, na een paniekaanval onder water zwom ik te snel naar boven en kreeg teveel CO2 in mijn bloed. Ik heb nadien drie maanden in een decompressiekamer gelegen en sindsdien werkt mijn verstand niet meer zoals het hoort. Ik kan mij niet meer concentreren op het werk. Dat leidde tot een elektrocutie tijdens het lassen en mijn vinger raakte gekneld onder een container in de haven…”
Nadien werd Mychael Van Bladel visser, maar hij deed bij zijn thuiskomst, na enkele weken op zee, een lugubere ontdekking: “Mijn toenmalige vriendin was er met onze inboedel vanonder getrokken samen met haar minnaar. Zij liet wel ons zeven maanden oude zoontje achter. Ik trof mijn kind dood aan in zijn bedje, bij mijn thuiskomst. Hij was vergiftigd. Mijn vriendin heeft zich nooit moeten verantwoorden voor het assisenhof, want ze werd in 2001 ontoerekeningsvatbaar verklaard.”
Depressie
“Ik raakte door dit verlies in een zware depressie en belandde in de psychiatrie. De dokters zeiden mij: koop een hond als gezelschapsdier en je zult van je depressie af raken. Al tien jaar is Myro mijn levensgezel, we zijn onafscheidelijk. Maar hij lijdt aan botkanker. Dat is vermoedelijk het gevolg van de ongezonde toestand waarin ik een tijdlang leefde. Ik woonde in Izegem in een huis vol schimmel en met asbest als isolatie. In die periode was ik korte tijd gehuwd met een vrouw, die schizofreen is. Ze heeft mij drie keer met een mes gestoken, twee keer in mijn been en een keer in mijn lies. Ik ben dan maar twee jaar geleden naar Brugge teruggekeerd.”
“Sindsdien ben ik dakloos, tevergeefs vroeg ik om een doorgangswoning. Vorige winter heb ik bij -17 graden in een tent in het Minnewaterpark geslapen. Geregeld overnacht ik samen met andere daklozen in het station, maar daar word je om 2 uur door de spoorwegpolitie gewekt, omdat het station van 2 tot 4 uur ‘s morgens sluit.”
Om te overleven zoek ik in vuilnisbakken naar voedsel dat niet beschimmeld is
“Af en toe maak ik gebruik van de winteropvang, vooral als ik honger heb. Want daar krijg je soep met brood. Je moet er om 19 uur binnen zijn en ‘s morgens moet je om 7.30 uur weg. Bij Poverello mag ik niet binnen met mijn hond.”
Leefloon
“Ik kan soms wel terecht bij mijn moeder. Maar de sociale huisvestingsmaatschappij Vivendo laat geen honden toe. En als ik mij bij haar domicilieer, zal de huurprijs van haar flat stijgen, ook al heb ik geen inkomen meer. Een tijdlang kreeg ik een leefloon van het OCMW, maar dat is sinds kort geschrapt. De reden is dat ik geen domicilie meer heb, zelfs geen referentieadres. ‘t Is een vicieuze cirkel. Bij gebrek aan papieren kunnen ze mij in de gevangenis steken voor landloperij.”
Nierklachten
“Begin deze week deed ik een nieuwe aanvraag om steun bij het OCMW, maar die werd mij geweigerd. Ik smeekte om 50 euro, maar de politie werd opgetrommeld om mij weg te jagen. Wettelijk gezien heeft ook een dakloze recht op steun, want anders zet je hem aan tot criminaliteit. Ik moet toch niet beginnen stelen om te kunnen eten? Ik heb een advocate aangesteld om mijn rechten te verdedigen. Om te overleven zoek ik in vuilnisbakken naar voedsel dat niet beschimmeld is. Elk half broodje deel ik met mijn hond Myro. Die spuwt af en toe bloed. Ik ben ten einde raad. Zelf heb ik rugpijn en nierklachten, maar ik kan niet naar de dokter, omdat ik niet aangesloten ben bij een ziekenkas. Zo lang Myro niet afziet, wil ik hem niet laten inslapen. Dat kreeg ik nochtans te horen bij het OCMW: geef je hond een spuitje en vraag asiel aan, omdat je geen papieren hebt…”
OCMW-voorzitter Dirk De fauw reageert als volgt: “We kunnen niet ingaan op een individueel dossier, maar algemeen geldt dat het verkrijgen van een leefloon rechten en plichten inhoudt. Een cliënt kan altijd (opnieuw) een aanvraag indienen voor een leefloon en referentieadres. De sociale dienst onderzoekt dan de verblijfplaats (in Brugge of niet) en de behoeftigheid. Het spreekt voor zich dat cliënten moeten meewerken aan dit onderzoek. Het Brugs OCMW betaalt een leefloon uit aan 80 personen, die geen vast domiclie hebben. Deze daklozen hebben wel een referentieadres in ons Sociaal Huis, waar alle documenten toekomen.”
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier