Kim Dumarey (37) woont met haar man Jens Vanoverberghe (37) en hun kinderen Ilke (11) en Loïk (10) in Torhout. Ze geeft in die stad les aan de Middenschool Sint-Rembert: Nederlands aan het eerste en tweede jaar secundair. Dochter Ilke en zoon Loïk zitten respectievelijk in het zesde en vierde leerjaar van vrije basisschool Driekoningen. Elke dag praten we met Kim. Over afstandsonderwijs in tijden van corona. Als leerkracht én moeder.
“Mijn man en ik zijn gewoontedieren. Al ongeveer 20 jaar hebben we op maandag onze vaste badmintonavond. Al die tijd spelen we bij BC Torhout. Het is een ideale uitlaatklep waar we beiden naar uitkijken. Die avond doen onze kinderen in dezelfde stedelijke sporthal aan judo in de vechtsportenzaal. Helaas: door de coronacrisis mag niemand van ons er nog heen. De badmintoncompetitie werd stilgelegd. We zijn binnen de club wel volop aan het plannen voor het komende seizoen. Ook dat gebeurt nu via het internet. Gisteren zagen we vertrouwde gezichten op ons scherm opduiken. Op veilige afstand.”
“Toen we dinsdagmorgen ontbeten hadden, ruimden Ilke en Loïk de tafel vlotter af dan ooit om te starten met het afstandsleren, voor hen pas aan zijn tweede dag toe. Ook zij zijn gewoontedieren – een erfelijk trekje dus. Mijn man en kinderen installeerden zich in hun werkhoek en ik? Ik vatte mijn wekelijkse uitstap aan: winkelen.”
“Dat winkelen valt totaal niet meer te vergelijken met enkele weken geleden. Chapeau voor de hard werkende uitbaters van de kleine voedingszaken. En voor het personeel van de grootwarenhuizen dat zich stevig inzet om de rekken aan te vullen, de winkelkarretjes te ontsmetten en de klanten te bedienen. Het is eigenlijk wel fijn om vandaag door een grootwarenhuis te wandelen. Geen overvolle gangen, geen opstoppingen door twijfelaars en vooral: er is weer toiletpapier! (lacht) Gek toch, die hamsterwoede van een tijd geleden! Ik heb me er niet aan bezondigd, al moet ik toegeven dat het bij momenten kriebelde toen ik zag hoe mensen hun kar volstouwden. Wat écht kriebelt, is mijn keel. Niet omdat ik ziek ben, maar omdat ik nu eenmaal dikwijls de kriebel in de keel heb. Maar als ik nu in het warenhuis die vervelende kriebel zachtjes wegkuch, kijken de weinige omstaanders verschrikt op.”
“Toen ik weer thuiskwam, trof ik de jongste, mijn zoon Loïk, in de zetel aan. Hij was spelletjes aan het spelen op de gsm. Zijn jouw taakjes al afgewerkt? waagde ik. Ah, neen, mama, je was nog niet thuis, klonk het antwoord. Ik: heeft papa jou dan niet aan het werk gezet? Neen, dus, want papa was geconcentreerd met zijn eigen telewerk bezig geweest.”
“Loïk zette de oudste van onze computers aan en nam spontaan een tweede stoel, zodat ik naast hem kon plaatsnemen. We vonden vlot alles online terug en hij kon starten. Dochter Ilke, de oudste, heeft minder duwtjes in de rug nodig. Zij was nauwgezet de taakjes een voor een aan het afwerken. Ze maakt altijd een planning – daar is ze mee vertrouwd. Lijstjes afvinken, heerlijk toch?”
“Een gewoonte die we ons met het gezin hebben eigen gemaakt in deze coronatijden, is aperitieven. Let wel: voor Jens en mij betekent dat niet per se alcohol drinken. Een glaasje cola of limonade kan ook al een feest zijn, uiteraard met wat chips erbij. Vaak spelen we dan met z’n vieren een gezelschapsspel, altijd weer een fijn gezinsmoment. Winnen of verliezen doet er weinig toe, al moet ik ruiterlijk toegeven dat ik meestal het onderspit delf.”
“In de namiddag werd het afstandsleren voor de kinderen aan de kant geschoven. Ze genoten van het zwembadje in onze tuin. Echt warm is het buiten nog niet, maar als ze de zon zien, ontstaat er bij hen een soort vakantiegevoel. Zo konden mijn man en ik nog rustig doorwerken. Mijn taak vandaag bestond hoofdzakelijk uit het formuleren van feedback aan mijn leerlingen van het eerste en tweede jaar middelbaar. Normaal gezien geef ik mondeling uitleg bij het teruggeven van een opdracht, toets of examen, maar nu lukt dat uiteraard niet. Ik typ de opmerkingen leerling per leerling uit in Smartschool. Arbeidsintensief, maar sowieso nuttig.”
“Moe maar voldaan eindigt de dinsdagavond voor mij in de zetel, terwijl mijn man zich opmaakt voor zijn dagelijkse voorleesmoment met Ilke en Loïk.”
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier