Kim Dumarey (37) woont met haar man Jens Vanoverberghe (37) en hun kinderen Ilke (11) en Loïk (10) in Torhout. Ze geeft in die stad les aan de Middenschool Sint-Rembert: Nederlands aan het eerste en tweede jaar secundair. Dochter Ilke en zoon Loïk zitten respectievelijk in het zesde en vierde leerjaar van vrije basisschool Driekoningen. Elke dag praten we met Kim. Over afstandsonderwijs in tijden van corona. Als leerkracht én moeder.
“Als ik een dagboek gehad zou hebben, dan zou ik het de laatste tijd in elk geval flink verwaarloosd hebben (lacht). Het is heel druk geweest door de bijzondere coronatijden. De drie weken vóór de paasvakantie waren echt wel heftig. Plots werd ik, samen met alle collega’s en leerlingen, uit mijn school weggerukt en moesten we experimenteren met afstandsonderwijs.”
“Gelukkig stond de vakantie voor de deur, troostte ik mezelf. Alles zou wel weer in z’n normale plooi vallen. Maar niets was minder waar. Elke dag volgde ik op de voet de berichten die binnenliepen. Terugkeren naar een normaal leven leek veraf te zijn. En kijk, nu de vakantie erop zit, maak ik deel uit van het grote pedagogische experiment preteachen. Help, hoe pak je zoiets aan?”
“Tijdens de twee weken paasvakantie ondervond ik nog maar eens tot welk fantastisch team ik op school behoor. Om te overleggen, voor te bereiden en bij te sturen met het oog op dat preteachen. Ik maakte kennis met het online vergaderen. Juist ja, ook in de vakantie! Grappig om elkaar in de eigen leefomgeving te zien, zonder make-up bijvoorbeeld – voor de vrouwen toch. En, wat ik zelf lastig vond, zonder goed zittend kapsel.”
“Smartschool, het digitale schoolplatform, bleek een godsgeschenk te zijn. Het bevat pareltjes waarmee we aan de slag kunnen, al zitten er ook addertjes onder het gras. Als je vakjes niet aanvinkt, de tijd verkeerd instelt of met koppelingen knoeit, loopt alles in het honderd. Onze IT-man Pepijn bleek onze beste hulplijn te zijn. Hopelijk houdt hij het nog heel lang vol.”
“Ik heb me de laatste dagen van de paasvakantie zo goed mogelijk op de nieuwe uitdaging van het preteachen voorbereid. Tot zondagavond was het stressen. Met enige nervositeit sloot ik mijn pc af. En vanmorgen, maandag, startte een heel vreemd trimester. Ik schonk mezelf een bakje troost in. De aanblik van de geïmproviseerde IT-ruimte in onze living irriteerde me toch wel een beetje. Ik heb het namelijk graag net en ordelijk. Maar ja, het zijn geen tijden om daarover te piekeren, zeker? We mogen trouwens van geluk spreken. Mijn man doet momenteel aan telewerk en mocht een pc van zijn werk thuis installeren. Ik gebruik dan weer onze recentste laptop. En onze aftandse pc, die we maar nog net niet naar het recyclagepark gebracht hadden, wordt momenteel – met enige tegenzin – gedeeld door onze twee prille tieners.”
“Toen we onze werkplek in de living betraden, was de taakverdeling meteen duidelijk. Mijn man raakte snel in focus-modus. Lees: ik hoor niemand meer. Ikzelf probeerde de twee kinderen in gang te trekken. Eerst even zoeken waar alle documenten te vinden waren, me ergeren aan de overbelasting van het Smartschool-netwerk en scheidsrechteren wie van de twee op welk moment online mocht. Gelukkig zijn Ilke en Loïk heel flink. Snel werd de strijdbijl begraven in de run om als eerste over de oude pc te beschikken. Beiden gingen aan de slag.”
“Tussendoor probeerde ik de eerste kleine brandjes te blussen bij enkele van mijn leerlingen van de middenschool die op het digitale platform niet meteen hun weg vonden. Het deed me écht deugd om weer contact met hen te hebben, al was het vanop afstand. Met leerlingen omgaan en hen kennis en attitudes bijbrengen, is mijn motivatie om voor dit beroep te blijven kiezen.”
“Na een poosje keek mijn man plots van zijn scherm op. Hij was even afgeleid geraakt en keerde terug naar onze planeet om vast te stellen dat de juf van het zesde leerjaar in onze woonkamer was binnengekomen. Met een dictee voor onze dochter. Ook de juf van het vierde leerjaar vervoegde ons. Met instructies voor onze zoon hoe hij kon rekenen met duizendtallen. Daarnaast chatte ik honderduit met collega’s en leerlingen. Ik denk dat mijn man even niet meer kon volgen.” (lacht)
“Niet vergeten dat ik ook een huishouden te runnen heb. Ik wist dat de week met een hectische dag zou starten en had mij daar culinair op voorbereid door lasagne te voorzien. Die moest nu alleen nog in de oven. De kinderen waren er dol op. Na het eten veranderde onze living de hele namiddag in een heus callcenter. Nu nog zijn we online met de collega’s aan het overleggen hoe we alles de komende tijd zullen aanpakken. Veel verder dan dag per dag durf ik voorlopig niet te kijken.”
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier