Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Bruno Lima Barreto. Een jongeman uit Brazilië die de liefde volgde naar Kortrijk, maar ondertussen ook verliefd is geworden op onze pintjes.
Bruno Lima Barreto is een Kortrijkse Braziliaan. Zijn toekomst ligt in Kortrijk, zegt hij.” Ik heb hier een contract van minstens achttien jaar,” en hij wijst naar zijn dochtertje Lia. “Eerst zorgen dat ze ongeschonden door haar jeugd komt. Dat ze geen dommigheden begaat.” Hij heeft twee spiraalvormige oorbellen door zijn lellen. De ene wit, de andere zwart. Ying en yang. “Ik heb nu wel mijn evenwicht gevonden, maar dat heeft zijn tijd geduurd.”
Aan zijn blonde dochtertje Lia is het niet te zien dat ze Braziliaans bloed in zich heeft. “Toen mijn vriendin zwanger was,” zegt Bruno Lima Barreto in een taaltje waarin hij Vlaams mengt met Portugees en Frans, “hoopte ik dat ze donkere krullen zou hebben en een getinte huid, maar ze heeft niets van mij,” lacht hij. Zelf heeft hij Spaanse roots, “Lima is van mijn moeders kant, en het Itailaanse Barreto is dan weer van mijn vaders kant.” Ik ontmoet hem in de zandbak van Bar Amorse, waar hij met zijn kind aan het spelen is. “Op straat spreekt ze Nederlands, met haar moeder spreekt ze Frans en ik tracht haar het Portugees mee te geven.”
Verliefd op de pintjes
De zon schijnt en Bruno wil geen straaltje warmte missen. “In de maanden december en januari heb ik het hier doorgaans moeilijk,” zegt hij. “Maar voor de rest voel ik me helemaal thuis in Kortrijk. Ik ben al 12 jaar in België. Ik was eigenlijk van plan een jaar door Europa te trekken toen ik hier terechtkwam. Maar ik ben hier blijven haperen en nooit meer weg geraakt. Ik ben verliefd geworden op de pintjes,” lacht hij, en steekt zijn Hapkin in de lucht. “Blond biertje, 8°, echt wel lekker. Ik heb enkele jaren in Wielsbeke gewoond en ben intussen al een jaar of drie inwoner van Kortrijk. De liefde heeft me naar hier gebracht. Mijn toekomst ligt hier. Het is een stad die evolueert. Heel die strook aan de Leie was er niet toen ik voor het eerst in Kortrijk kwam. Zalig toch. Je hebt meteen een beetje vakantiegevoel. Een voorproefje op wat volgt. In juli en augustus ga ik naar Brazilië. Het is twee jaar geleden dat ik er was. Het ideale vakantieland. Maar onder het huidige beleid wil je er niet wonen.”
Braziliaans geweld
“Ik voel me thuis in België. Ik werk al 8 jaar als stukadoor bij een bedrijf in Ronse. Goed betaald en een aangename sfeer. Meer moet dat niet zijn. Voor de rest leef ik me uit met muziek en tekenen. Ik kom daar niet mee naar buiten. Jawel, mijn tekeningen zet ik op een blog, en de tatoeages op mijn arm heb ik ook zelf getekend. Die vertellen over mijn leven. Dat heb ik altijd in eigen handen genomen. Al van toen ik twaalf was. “Ik haatte mijn stiefvader en toen mijn grootmoeder zei dat ze achter haar huis een paar kamers vrij had, heb ik daar mijn intrek genomen. Thuis ging het niet meer. Er was constant ruzie. In Brazilië is ruzie niet als hier. Dat is fysiek, dat is onverdund geweld. Ik kreeg pakken slaag. En dus bleef ik er weg. Tussen mijn 15 en mijn 18 heb ik zelfs drie jaar lang niet met mijn moeder gepraat. Kort voor ik naar Europa kwam, woonde ik helemaal onderaan Brazilië en toen is ze naar me toe gekomen en zei ze: ‘Je vertrekt niet tot we gepraat hebben.’ Ze is toen een maand bij me gebleven en we hebben alles uitgepraat. En intussen zijn ze hier ook al geweest, kort na de geboorte van Lia. En ik snap hen nu ook wel. Eigenlijk hadden ze gewoon altijd het beste met me voor.”
Braziliaans paspoort
“Er is een fase geweest hier in België dat ik me niet zo goed voelde,” wijst hij naar de tekeningen op zijn onderarmen waarin de touwtjes van ene marionet te herkennen vallen. “Dat was het moment dat ik besefte dat ik me niet langer mocht laten manipuleren. Ik moest zelf bepalen wat er met mijn hoofd, mijn hart, mijn emoties gebeurde, me niet meer laten manipuleren. Ik zeg het, mijn verhaal valt van mijn lijf af te lezen.”
Hij mag zich dan thuis voelen in België en zijn toekomst in Kortrijk zien, Bruno blijft Braziliaans. En hij is ook van plan dat te blijven.
“Ik ben hier intussen lang genoeg om de Belgische nationaliteit aan te vragen, maar ik blijf Braziliaans. Terwijl het natuurlijk beter zou zijn om een Belgisch paspoort op zak te hebben. Het zou het reizen een stuk makkelijker maken. Maar dan moet je ook weer doorheen al die paperassen. En eigenlijk wil ik dat gewoon niet. Ik ben nog altijd een beetje trots op mijn land. Nu kan ik nog zeggen dat ik Braziliaan ben. Ik voelde het nog tijdens het WK. Toen België won van Brazilië was ik triest. We verloren van jullie. We hebben nochtans goeie spelers. Maar Neymar lag meer op de grond dan dat hij voetbalde. Het mooie voetbal zie je niet meer van de Brazilianen. We blijven de beste van de wereld, maar … Toen jullie ons verslagen hadden, dacht ik even dat ik de Belg in mij voelde wakker worden. Ik droomde al van een wereldtitel. En toen verloor je van de Fransen.”
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier