Brandweerwerk houdt Alain Crombez met beide voeten op de grond

In onze reeks ‘Interne keuken’ laat Alain Crombez in zijn hart kijken. Hij is sinds een halfjaar de nieuwe Torhoutse brandweercommandant. Hij staat bekend als een aimabele man, maar niet van het zweverige type. “Het brandweerwerk houdt me met beide voeten stevig op de grond”, zegt hij. “Ik verafschuw mensen die naast hun schoenen lopen. Eenvoud siert de mens.”

Alain laat zich niet tot grootspraak of verheven gedoe verleiden. Hij reageert zoals het hoort voor een brandweerman bij een interventie: kalm en nuchter.

“Het leven is te vluchtig om te denken dat je jezelf op een verhoogje zou moeten plaatsen. Van het ene moment op het andere kan een situatie compleet omslaan. Bij een ongeval kost het vaak veel moeite om de vitale functies van een slachtoffer in werking te houden. Het klinkt misschien hard, maar dit is het toppunt van relativering: iedereen past op een brancard van 2 meter bij 60 centimeter . Als mijn leven en dat van mijn dierbaren zonder grote problemen verloopt, ben ik een tevreden mens. Ik heb geen tierelantijntjes nodig.”

Focussen op haalbare oplossingen

Alain is uit Diksmuide afkomstig. Zijn vader, die vorig jaar in juni gestorven is, was er 29 jaar brandweerman en Alains broer Gino is in het korps van die stad actief als kapitein-vrijwilliger. Alain is er zelf ook zeven jaar bij de brandweer geweest: vanaf 1990. Begin 1999 is hij naar het Torhoutse korps verhuisd. Een halfjaar geleden heeft hij Bernard Diopere opgevolgd als postoverste.

“Ik ben positief ingesteld, maar tegelijkertijd realistisch. Wat utopisch is, is niet bereikbaar en dus is het beter om de werkelijkheid onder ogen te zien. Pas een maand geleden is de Torhoutse noodplanningsambtenaar Steven Lambotte aan een hartaandoening overleden. Amper 45 jaar werd hij, vreselijk. Welnu, hij schreef steevast bij z’n handtekening op mails: when nothing goes right, go left . Ik ben het daar helemaal mee eens. Als er iets tegenzit, probeer het dan eens anders. Nooit bij de pakken blijven zitten, maar focussen op haalbare oplossingen. Je best doen om via andere wegen je doel te bereiken. Dat is de juiste instelling.”

“In elke situatie probeer ik het positieve te zien. Al is zoiets niet altijd mogelijk. Door de jaren heen lukt het me sowieso gemakkelijker om met netelige kwesties om te gaan. Ik slaag daarin door na te denken over de zin of de onzin van iets. En door heel veel te relativeren. Ik probeer me niet blind te staren op een probleem, maar direct aan een oplossing te werken. Zo hoort het.”

Voldoende bewegen is noodzakelijk

“Een brandweerman moet altijd paraat staan voor interventies. En dus fysieke inspanningen kunnen leveren. Bijgevolg is een gezonde leefwijze van groot belang. Al geldt zoiets natuurlijk voor iedereen. Gezonde voeding, voldoende bewegen en toch genoeg rusten, zijn in een goede verhouding de ingrediënten om fysiek op punt te staan. Bij de brandweer is je fysieke paraatheid noodzakelijk om zelfs in de moeilijkste omstandigheden op elk moment van de dag of nacht de bevolking te kunnen helpen als de nood hoog is. Gezondheidsbeleid is een van de speerpunten van onze Zone 1.”

“Als Torhoutse postoverste en man van de brandpreventie krijg ik heel wat administratieve taken op mijn bord. Dat betekent: veel stilzitten. Voldoende bewegen na mijn werkuren is dus een must en dat doe ik ook. We hebben een grote tuin en daarin valt er altijd wel iets te doen. Oké, dat is niet intensief sporten, maar evenmin in de zetel liggen. Een Weimaraner is een jachthond met een pak energie. Als we binnenkort een puppy van dat ras kunnen grootbrengen, hoop ik samen met dat dier de natuur in te trekken en veel kilometers af te leggen.”

Het brandweermolentje blijft draaien

“Ik kan onbekommerd genieten van het uitvoeren van kleine klussen. En van een etentje of een uitstapje. Maar op de achtergrond draait het brandweermolentje door. De uitknop heb ik na al die jaren nog niet gevonden. Ik vermoed trouwens dat die knop nog lang voor mij verborgen zal blijven. Ik ben oprecht bekommerd om de brandweer en de mensen die er deel van uit maken. En dus is er vanuit mijn functie altijd wel iets dat geregeld moet worden.”

“Om het kopje leeg te maken, zijn verre reizen niet echt aan mij besteed. Af en toe een korte trip van een paar dagen, een midweek of een weekend kunnen mij wél bekoren. Sowieso geniet een actieve doevakantie mijn voorkeur boven een luie strandvakantie.”

Alain heeft een hekel aan verspilling

“Ik stoor mij aan egoïsme. Daar valt ook onder: zwerfvuil achterlaten. Voorts heb ik een hekel aan geldverspilling. Aankopen moeten doordacht gebeuren en verlichting nodeloos laten branden, doe je niet. Gebeurt dat wel, dan stoot dat me tegen de borst.”

“Ik wil weten wat er om me heen gebeurt en probeer het nieuws mee te pikken, zeker het regionale. De wereld is klein geworden. Elke plek is in een mum van tijd bereikbaar, waardoor buitenlandse gebeurtenissen meer impact op ons hebben dan vroeger. Ik kijk niet veel tv. Doe ik dat toch, dan val ik snel in slaap.” (lacht)

In zijn jeugdjaren bakkersgast geweest

“Een keukenprins ben ik zeker niet. Koken is niet mijn favoriete bezigheid. Het zaakje kookt over of verbrandt. Bakken en desserts maken, doe ik daarentegen wél graag. Toen ik 15 was, werkte ik in de weekends als bakkersgast. Ik ben een ochtendmens, dus vond ik vroeg opstaan helemaal niet erg. Boterkoeken glaceren, brooddeeg afwegen, boules maken, pistoletjes en brood uit de oven halen, biscuitdeeg en pudding bereiden, taarten dresseren… Dat waren zo’n beetje mijn taken. Na het schoonmaken in de bakkerij begon ik thuis wéér te bakken.”

“Onze nieuwe keukenrobot heeft me recent de draad van het bakken doen heropnemen. Het is een veelzijdig toestel, waarvan ik nog heel wat moet uitzoeken. Ideaal in winterse coronatijden.”

“Mijn lievelingsgerecht? Frietjes met biefstuk en pepersaus en een heerlijk Karmeliet-bier. Af en toe culinair zondigen, moet kunnen.”