“De zee doet wat met een mens …” Zelden was Annelien Coorevits (34) zo open. Over leven en werk. Over gulzig leven en véél werk. Over Elena en Luis. Over Temptation Island, ook. “Ik dacht aan dat kampvuur: wat sta ik hier te doen?” Over liefde en (een beetje) over scheiden. De liefde voor haar ‘bende van Wevelgem’ en voor de ‘clan’ Coorevitsen vooral. En de pijn van een verloren liefde. “Ik sta niet meer te bleiten onder de douche.”
“Als ik ooit een nieuw lief neem, moet het een West-Vlaming zijn.” Annelien Coorevits schatert. Maar ze meent het wel een beetje: de Wevelgemse heeft nooit helemaal afscheid genomen van haar roots. Ze woont intussen al bijna 14 jaar in het Gentse, maar laat daar geen twijfel over bestaan: Annelien wil – al zeker sinds haar scheiding van ex-topvoetballer Olivier Deschacht – “zo snel mogelijk” terug naar West-Vlaanderen. Heel snel is moeilijk, omdat de school van haar kinderen Elena (10) en Luis (6) in Destelbergen ligt, waar ze dicht in de buurt van Deschacht is blijven wonen. Maar, ferm, “dat ik terugkeer, staat vast. Mijn droom, al wordt het misschien een tienjarenplan, is een fermette. Met twee honden, kippen en nog een paar beesten. En ergens in het Kortrijkse. We hadden laatst een reünie met alle vrienden van toen; ik heb mij in járen niet zo goed en zo vrij gevoeld.”
Ze rilt even, in haar bijzonder elegante zomerjurk van haar eigen kledinglijn AC. We zouden dineren op het terras van Thermae Palace, hoopten op een zwoele avond. Maar de zon is weggekropen en er is een fris briesje opgedoken. Maar Annelien wil nog even buiten blijven. Fijn, zo dicht bij de zee.
“Ik heb altijd een grote affiniteit gehad met de zee. Van kleins af al. Mijn moeder wilde elk jaar altijd minstens een week naar zee, vaak ergens tussen Nieuwpoort en Oostduinkerke. De kinderjaren, de puberjaren … we waren altijd met dezelfde bende. En dan ’s avonds een kampvuurtje. Fantastisch!” Een vakantielief heeft Annelien nooit gehad. “Wel gekust. Er kwam een keer een externe bij van wie ik dacht mmm … schone jongen . Nicolas heette hij, ik vergeet het nooit. En ik ben altijd dolgraag naar de zee blijven komen. Ik heb nogal een hectisch leven, hier vind ik dan rust. Het gaat zelfs zover dat ik ben beginnen studeren voor een vaardiploma. Niet simpel, hoor. Het is een werk van lange adem”, vertelt Annelien.
“Vroeger huurden we met onze bende ook altijd voor een dag een boot, met een stuurman. Zélf varen lijkt me de max. De wind, de golven … Elke vakantie wil ik ook eens jet-skiën. Tijdens de opnames van Tempation Island in Thailand leerde ik paddleboarden en nu ben ik ook begonnen met wakeboarden. Ik zit dus graag op of aan het water. Ik kom intussen geregeld met de kinderen in Knokke, maar dan altijd weg van de drukte. Liefst op een stuk strand waar geen kat zit. Ik ben een publiek figuur, daarom steek ik mij graag eens weg. (nadenkend) Weet je, dat begon al van mijn negentiende. Dat heeft een impact, hoor. Ik zeg vaak dat ik mijn puberteit volledig gemist heb. Nooit eens zot kunnen doen, dansen op de tafel, onnozele stoten uithalen, eens crimineel zat zijn … En dan nu een picknick op het strand, de kindjes, een boekje en wat goed gezelschap … meer heb ik niet nodig. Met de poep in het zand: zalig. En tussendoor plassen in de duinen. (lacht) De laatste twee jaar, sinds onze scheiding, waren niet de makkelijkste, maar ik vond hier vaak rust in mijn hoofd. En positieve energie. De zee doet iets met een mens. Dan denk ik: alles komt goed.”
De ‘clan’
Dezelfde bende , zo noemt Annelien steevast de kern van Wevelgem waarmee ze opgroeide. “De helft woont er nog, de anderen trokken meer naar het Kortrijkse. Het zijn nog steeds mijn beste vrienden, al van mijn veertiende, vijftiende.” Het zijn die vrienden, hetzelfde dialect dat ze spreken, de West-Vlaamse mentaliteit… die haar zo trekken naar onze provincie. “Destelbergen en Gent zijn zeker ook leuk en ik heb er veel vrienden gemaakt. Maar ik heb er mij nooit thuis gevoeld.”
Maar wat nog het meest speelt, is wat ze noemt de clan . De Coorevitsen. Haar ouders, al lang gescheiden, haar tweelingzus Liselotte – “ook zo’n controlefreak, tegenover haar ben ik nog zeer normaal” -, haar oudere zus Stephanie (36), columniste voor deze krant, en de kleine , hun broer Robbert (24). “We zijn alle vier zó verschillend maar hangen ongelooflijk aan elkaar. Bijna magisch is dat.”
Ze is diép, hun band. Ze delen meer dan één Whatsappgroepje zelfs. “We hebben de siblings , waarin we alle vier zitten. Maar we hebben ook aparte groepjes waarin telkens eentje ontbreekt, zodat we vrij onder elkaar kunnen bespreken hoe we, indien nodig, elkaar kunnen helpen. Zonder ooit ook maar één slecht woord over elkaar te spreken. Erger: ik ben niet snel kwaad, maar raak niet aan mijn familie of ik word een agressieve furie. Dit hebben we allemaal. Echt een clangevoel. En we weten álles van elkaar.”
En de mama mag ook alles weten. Ze moet zelfs lachen met de intiemste seksverhalen van haar dochters. Waarop Stephanie dat ook nog eens kleurig in deze krant beschreef. “Mooi verhaal was dat”, glimlacht Annelien. “We trakteerden mama voor haar 60ste verjaardag op een etentje in het Hof Van Cleve. Toen de ober passeerde, zal die ook gedacht hebben ‘waar zijn die nu over bezig?’ (lacht) Maar mama kwam niet meer bij van het lachen. Met zo’n rood hoofd … Dat zijn wij. Hoe streng we ook zijn opgevoed: we zijn open over álles. Hoe Stephanie dat beschreef: geen probleem!”
***
Nu wordt het toch te fris. We gaan binnen dineren. Annelien kiest eerst voor garnaalkroketten en daarna voor een steak tartaar. Wij kiezen voor een fles witte Bourgogne. Ze eet graag en veel. Verbazend voor iemand met zo’n rank figuur. “Ik moet mij daar al sinds lang voor verontschuldigen: sorry, ik eet heel veel en kom geen gram bij.” Ze duikt graag in vroeger . Maar ze vergeet zovéél. Dat ze zich Nicolas nog herinnert, is opmerkelijk; zijn kus moet indruk gemaakt hebben. “Ik herinner me meestal niets van de verhalen van vroeger. Of van de boeken die ik lees. Of van de documentaires op televisie die ik zo graag bekijk. Als ik alles zou onthouden, zou ik heel slim zijn, denk ik vaak. (lacht) Voordeel is wel dat je ook snel de negatieve dingen in je leven vergeet. ”
Van geen enkele keuze spijt
Annelien wordt 35 in december. Het is dan precies ook vijftien jaar geleden dat ze verkozen werd tot Miss België. Vijftien jaar in de spotlights, als miss, als model, als televisiepresentatrice, als onderneemster, als partner van ex-topvoetballer Olivier Deschacht. Ze leefde altijd snel en gulzig, beseft ze. “Maar ik heb van geen enkele keuze spijt.”
Tot vorig jaar was Annelien Coorevits vijf jaar lang vooral het gezicht van het programma Temptation Island , waarin vleselijke lusten en ontrouw een hoofdrol spelen en zo door velen aanzien wordt als banale en verfoeilijke televisie. “De laatste twee jaar begon ik me ook steeds vaker af te vragen: is dat nog wel iets voor mij? Aan het kampvuur vroeg ik me af: wat sta ik hier te doen? Begrijp me niet verkeerd, ik vond het altijd een fantastisch programma om te presenteren en ik zou het zo allemaal opnieuw doen. Vooral dan door de crew, bijna 100 man, die heel sterk aan elkaar hing, en dus inderdaad minder om het inhoudelijke van het programma.”
“Uiteindelijk zat ik maar twee filmmomenten bij de deelnemers. Ik begrijp dat men mij nu vooral vastpint op Temptation Island , maar men vergeet dat ik eerder toffe datingprogramma’s deed. Alleen heb ik nog niet de kans gehad andere programma’s te presenteren. Ik zit er wellicht te weinig achter. Samenwerken met een manager zie ik niet meer zitten; ik doe nogal graag mijn eigen ding. Maar het komt wel. Misschien al in het najaar … Televisie is voor mij geen fulltimejob, maar ik wil het nog niet laten varen. Ik zou het wel graag willen combineren met AC.”
Maar eerst haar core business en dat is meer dan ooit haar dochter Elena, 10 intussen, en zoon Luis, 6 jaar. “Ik probeer er ondanks mijn drukke job zoveel mogelijk te zijn voor hen en zoveel mogelijk te doen met hen. Er is nog geen vaste regeling, maar die komt wel zeker? Het zijn ook twee schatten van kinderen. Elena neigt meer naar mij, zeer spontaan en vrolijk, zo zot als een achterdeur soms. Supercreatief ook. Als kind leek ze fysiek meer op Olivier, nu meer op mij. Ze stond ook al eens model voor mijn kledinglijn, maar ik ga haar zeker niet pushen in die richting. Zo’n interessant wereldje is dat niet. Ik weet niet goed of het helpt in de ontwikkeling van een kind. Zelf deed ik het al van mijn vijftiende, maar dat was meer om een centje te verdienen. (nadenkend) De modellenwereld is vaak zó oppervlakkig; ik heb daar vaak tegen gevochten. Mijn familie en ik wisten wel dat er meer in mij zat, maar ik had de perceptie tegen. Model, blondje en dan ook nog een voetbalvrouw. Als men mij dan wat beter leerde kennen en men zei je bent eigenlijk wel een toffe , was dat het mooiste compliment dat ik kon krijgen.”
Die toffe is zelfs zo tof dat ze ooit als jong meisje op een Chirokamp werd verkozen tot Het Beleefdste Meisje. (schatert) “Mijn moeder was zó trots.” Ze weet nog steeds niet of ze daarmee een beetje als een seutje beschouwd werd, maar dié ouderwetse waarden, áltijd en overal netjes en beleefd zijn, vindt ze zó belangrijk in de opvoeding van Elena en Luis. “Niet dank u zeggen , maar dank u, mama . Dit heb ik van thuis uit meegekregen.”
Eigen kledinglijn
Dát en hard werken. AC – verwijzend naar de initialen van haar naam – is na Miracles haar nieuwe kledinglijn. Na twee jaar intussen is het nu meer dan een fulltimejob geworden. “Veel werk dus, maar het bevalt me. Het werd tijd om helemaal op eigen benen te staan. Helemaal anders maar heel mooi , meer hoef ik niet te horen. Ik heb AC van A tot Z in eigen handen: ontwerpen, stoffen aankopen, productie, verkoop, opvolging… De collectie wordt deze maand gelanceerd, de wintercollectie ligt in augustus in de winkels. Met AC richt ik me tot vrouwen van 20 tot 60 jaar.”
Haar andere dromen, zoals een schoenenlijn, een hondenasiel en de overname van de organisatie van de Miss België-verkiezing zijn (voorlopig) opgeborgen. “Ik zou zoveel willen. Maar nu wil ik me eerst bezighouden met mijn kinderen, AC en af en toe een programma. Die honden zijn voor in mijn fermette! (lacht) En ik héb geïnformeerd bij Darline Devos ( eigenaar van de Miss België-verkiezing, red. ) met wie ik nog altijd een prima contact heb. Maar eerst AC, de rest moet wijken. Het is, mede door de coronacrisis die ook de textielsector trof, best pittig. Maar ik ben een geboren optimist. (grijnst) En als het dan even niet meer zo druk is, denk ik: ik werk niet hard genoeg.”
Dat klinkt ook weer zeer West-Vlaams. Die denken allemaal dat ze niet hard genoeg werken. “Ik word er soms zot van. Dan ben ik eens klaar rond 15 uur, maar dan denk ik meteen: nog snel dit of dat doen. Ik moet altijd bezig zijn. Ik heb maar stil leren zitten na de geboorte van Luis. Drie weken later zat ik met een datingprogramma. Olivier zat in het buitenland en ik zat daar met twee kinderen; ik dreigde te crashen. Toen heb ik geleerd: eens tien minuten een boekje lezen, moet kunnen. (trots) Ik heb laatst zelfs een hele Netflix-serie uitgekeken! Verstand op nul en bingewatchen maar!”
Dat doet deugd. Want ze maakt zich toch soms zorgen. Over AC. “Ik ben goed bezig, zit intussen al bijna aan negentig klanten in België. Maar toch denk ik wel eens: zal dat goed blijven lopen? Misschien nog een twintigtal verkooppunten erbij? Ook nog klanten in Nederland, een concept store? Er is toch een druk. Ik sta er nu alleen voor en wil iets opbouwen, voor de kinderen en mezelf. Die fermette komt er niet zomaar, hé.” (lacht)
***
Annelien is sinds twee jaar single, haar relatie met Olivier Deschacht viel na 14 jaar stuk, ze waren pas twee jaar getrouwd. We kunnen er niet omheen, moeten het ook daar even over hebben. Ze begrijpt het, maar remt af. “Eén paragraaf aub.”
“Ik ga nooit iets slechts zeggen over Olivier. Ik zou het zelfs niet aanvaarden als iemand anders dat doet. Hij is de vader van mijn kinderen en dat respect zal altijd blijven. Alleen dit: er is te veel gebeurd. En als er geen vertrouwen en communicatie meer is, voor mij de twee belangrijkste pijlers voor een relatie, moet je keuzes maken. Ik blijf een optimist, probeer me alleen de goede dingen te herinneren. En er waren er veel, ik droom er ook nog vaak over. Dat heet verwerking, zeker? En mijn trouwdag blijft één van de mooiste dagen van mijn leven. Het is wellicht een gave, die mooie dingen onthouden. Ik ben niet verbitterd, niet rancuneus. Maar het voelt wel aan als een mislukking. Ik ben niet getrouwd met de gedachte binnen een paar jaar gaan we uit elkaar. Mijn grootste wens is samen nog de verjaardagen van de kinderen te kunnen vieren. (stil) Het zal toch nog enige tijd vragen alles te verwerken.” (einde paragraaf scheiding)
Voor de verwerking ervan kan ze rekenen op de steun van de bende van Wevelgem en de clan Coorevits. “Ik heb daarbuiten nog wel een aantal goede vriendinnen, onder wie Eveline Hoste, maar ik moet zeggen dat ik er toch maar weinig aan heb overgehouden uit de media. Al kan dit aan mij liggen, hoor. Ik heb mij nooit helemaal thuisgevoeld in die wereld. Steeds weer ook mijn voorzichtigheid: is dat wel oprecht, zit er niets achter? Aan mijn vrienden van Wevelgem, met hun brutale eerlijkheid, kan niemand tippen. In de voetbalwereld heb ik ook wel een aantal heel toffe vrouwen leren kennen. Alleen blijven dat passanten, een band opbouwen was moeilijk. Maar ik heb wel nog geregeld contact met Elke Clijsters.”
Sommigen kennen Elke misschien wel van De Bachelorette , waarin de zus van Kim op zoek ging naar een nieuwe partner . Ook een toffe, ook een ex van een topvoetballer met twee kinderen. Dat men niet aan Annelien Coorevits heeft gedacht voor dit programma! (grijnzend) “Men hééft mij gevraagd. Maar ik heb meteen gezegd: dit is niets voor mij, maar ik zou het graag presenteren. Maar ze wilden een man als presentator.” ( Dominique Van Malder, red. )
Neen, het zou niets voor Annelien zijn. En dat heeft een reden. “Ik zei het mijn zussen, al lachend: ik had misschien wel de 12 kandidaten direct naar huis gestuurd. Het programma zou al na één aflevering afgelopen zijn! (schatert) Ik ben daar te rationeel voor. Mijn hoofd zou voortdurend neen zeggen, terwijl mijn hart misschien ja zou zeggen. Je kan het raar vinden, na al mijn datingprogramma’s en Tempation Island , maar ik ben zó rationeel; ik wil niet nog eens hetzelfde meemaken in de liefde. Ik zou makkelijker eens alles moeten kunnen loslaten. (flink) Maar ik ga dat wel eens kunnen, hoor!”
Ooit komt er wel een nieuwe man in haar leven. Een West-Vlaming dus, ha. Maar nu is er nog die muur. (aarzelend) “Hoe open ik ook ben, ik zal, eenmaal in een relatie gestapt, altijd op mijn hoede zijn door wat er is gebeurd. Dan komt er een muur. Twintig procent zelfbescherming. Dat is een nadeel, zeker als je iemand wil leren kennen. Een vriendin van mij stapt elke keer weer vol enthousiasme in een nieuwe relatie. Snel samenwonen en vijf kinderen! Soms zou ik ook wel eens zo ongedwongen willen leven. Ik ben dat wat kwijt. Maar ik hoop dat ooit terug te vinden. Mijn vader zegt altijd: niemand is gemaakt om alleen te blijven.”
“Ik bén ook heel huiselijk. Zich samen scharen rond de haard. Die heb ik nu niet, in mijn fermette wil ik er minstens twee. (lacht) Al moet ik zeggen dat ik ervan kan genieten om alleen te zijn. Een badje nemen, een klassiek muziekje opzetten, peignoir aan, haar in een dot, geen schmink… Perfect. Dat kon ik niet de eerste weken na de scheiding. Ik kon letterlijk geen vijf minuten stilzitten, ik liep de muren op. Ik zit op een geluksschaal intussen wel aan 8 op 10, hoor. De periode van te staan huilen onder de douche is voorbij. Het verdriet is diep binnenin geparkeerd. En als het nog eens bovenkomt, denk ik: het is wat het is. Ik heb echt het talent om niet ongelukkig te zijn, denk ik. De aard van het beestje … Ik weet intussen ook dat ik niet per se iemand nodig heb om gelukkig te zijn. Maar het mag. Ooit. Intussen kreeg ik via Instagram, Facebook… wel al honderden voorstellen … Moh gow. Mijn moeder zit ook wel eens op datingsites. Een drama is dat. Anderzijds, als je niet probeert, maak je géén kans, hé. Maar het liefst zou ik worden voorgesteld via een gemeenschappelijke kennis. En dan nóg vraag ik mij af: gaat het om mijn persoontje of om mijn naam en uiterlijk? Om een trofee? En dat zal altijd zo zijn. Zelfs bij iemand met de beste bedoelingen zal ik die twijfels blijven hebben, vrees ik. Eigenlijk weet ik vooral goed welke man ik niét meer wil. Maar welke man wél? Een warme, attente en zorgzame West-Vlaming met een fermette…” (schatert)
Kandidaten mogen zich tussen Wevelgem en Destelbergen op een rij alfabetisch opstellen.
***
De spijzen en drank zijn op, we gaan foto’s nemen. Maar nog eerst – nieuw dit jaar – de vijf vaste Midzomernachten-vraagjes.
Wat vind je het mooist in het leven?
“Mijn kinderen, hun gezondheid en geluk staan voorop. (denkt na) Tevreden zijn over wie je bent en over wat er is. Gewoon gelukkig zijn, de zeldzame momenten waarop je alles los kunt laten. Niet almaar op zoek gaan naar meer en beter en ander. En mentale rust ervaren. Niet te veel stress. Dit heeft iedereen zeker op mijn leeftijd?” (lacht)
Wat vind je het moeilijkst aan het leven?
(denkt lang na) “Ik ben nog nooit geconfronteerd met ziektes of dood binnen mijn gezin, ik heb hierover eigenlijk geen recht van spreken. Een kindje in de klas van Luis had kanker, dát moet het ergste zijn. Of een broer of zus verliezen. Ik houd hout vast. Het enige moeilijke momenteel in mijn leven is de onzekerheid, op werkvlak maar ook privé. Er is nog te veel onrust. Maar misschien relativeer ik soms te veel. Een scheiding is erg. En ik heb ervan afgezien. Maar het kan nooit het ergste zijn.”
Wat zijn de mooiste kleine momentjes van het leven?
“Mijn kinderen, schaterlachend bij het ontbijt. Dan zet ik muziek op en dansen we samen. Swingen met Elena, slowen met Luis. En de momentjes met de familie. En met de bende van Wevelgem.”
Wat zou je willen veranderen in de wereld?
“Meer verdraagzaamheid. Veel mensen hebben snel hun mening klaar over anderen. Ik vind écht: ben je zo of zo, dan bén je zo of zo. Als anderen gaan roddelen, zeg ik meteen: ik ken die mensen niet, ik ga niet meepraten, sorry. Dat heb ik nooit gedaan, het interesseert me ook niet.”
Aan wie, waar ook ter wereld, zou je eens in een brief jouw gedacht willen zeggen?
“Dat is moeilijk, doorgaans zeg ik altijd en overal wat ik te zeggen heb. Ik ben nogal van het principe dat je beter altijd zegt wat je denkt, anders heb je achteraf misschien spijt dat je dat niet hebt gedaan. Ik vind zulke vragen altijd moeilijk. Wie zou je eens willen ontmoeten? Met wie zou je eens een nacht willen doorbrengen? Neen, laat maar. (schatert)
(na lang nadenken) “Ik vond Kurt Cobain ( zanger van Nirvana, in 1994 gestorven door zelfdoding, red. ) altijd een fantastische zanger en persoonlijkheid. Maar had ik hem willen ontmoeten? Neen! Toen mijn opa twee maanden geleden stierf, was ik nog even met hem alleen op de kamer. Hij was dementerend, maar op dat moment dacht ik toch: nu moet ik hem zeggen wat ik altijd wilde zeggen. En dat heb ik ook gedaan. Ik zou ook graag eens laten weten aan nonkel Tony hoe het ons verder is vergaan. Hij is al op zijn 50ste gestorven, hij was mijn all-time favourite . We gingen samen op reis, ik was zijn chouchou. Hij heeft nog net de geboorte meegemaakt van Elena, op 8 april. Op 8 mei, een maand later, is hij gestorven.”
Volgende week: cartoonist Marec.
De Zomer van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier