Een breiclub, een leuke tupperware avond of even heerlijk gaan funshoppen met de vriendinnen? Toen Ann-Pascale Mommerency (48) een uitlaatklep zocht om even los te kunnen koppelen van het hectische, professionele leven, werd ze vooral met de meest voor de hand liggende opties geconfronteerd. Toch koos ze voor een aparte hobby en startte ze meteen haar eigen club. ‘Les Smokeuses’. “Een sigaar roken is enorm vrouwelijk maar dan wel voor vrouwen met ballen”, klinkt het vol overtuiging.
Een karaktervolle dame met pit, beter kan Anne-Pascale niet worden omschreven. Als onderneemster is ze permanent in de weer en voor echte hobby’s was er nauwelijks tot geen tijd. “Ik ben een workaholic, dat is een feit” start ze haar merkwaardige verhaal. “Alles wat we hebben, wat we doen en dragen is het resultaat van keihard werken, knokken zelfs. Ik was eigenlijk nooit bezig met hobby’s want ik had er eenvoudigweg de tijd niet voor.”
“Op een dag vroeg mijn man me of ik niet eens wat anders zou gaan doen dan altijd maar werken. Hij had natuurlijk wel een punt, je moet je van tijd tot tijd eens kunnen loskoppelen van het hectische dagelijkse leven. Zodoende werd ik geconfronteerd met een vraag die ik mezelf nog nooit had gesteld: wat kan ik gaan doen dat niet met het werk is gerelateerd?”
“Natuurlijk waren de absolute klassiekers onder de hobby’s meteen de meest logische keuze. Breien, lid worden van een wandelclub, actief gaan deelnemen aan tupperware avonden of me inschrijven in een kookclub. Ik had daar allemaal geen zin in en ergens irriteerde het me wel een beetje dat alle leuke en coole clubs steeds maar opnieuw voor en door mannen waren.”
Het was tijdens een bezoek aan haar kapster dat het zaadje werd geplant voor iets wat zou uitgroeien tot een unicum in België. “Ik zat er op mijn stoel en zag de laatste editie van het magazine Paris Match liggen”, gaat Ann-Pascale verder. “Op de cover stond er in knoerten van letters genoteerd dat de man van het jaar een vrouw was. Ik was meteen gefascineerd en begon het artikel te lezen.”
Hombre del Habano
“Dominique Gyselinck, een rasechte powervrouw uit Knokke, verbaasde in Cuba vriend en vijand door als allereerste Europeaan en vrouw ooit de prestigieuze titel van ‘Hombre del Habano’, een beetje de oscars van de sigarenwereld, te winnen. Ze stond met een sigaar in haar handen op een foto in het magazine en ze straalde zoveel kracht uit dat het mij over de streep wist te trekken. Ik zou een sigarenclub opstarten.”
“Vandaag de dag hebben we een leuke club die uit bijna allemaal ondernemende vrouwen bestaat. We weten wat het is om hard te werken maar we kunnen ook genieten van enkele rustige momenten, met een sigaar erbij natuurlijk.”
De combinatie sigaren en vrouwen lijkt anno 2020 misschien bizar maar volgens Ann-Pascale maken we nog veel te vaak de vergelijking met sigaretten. “Neen, een sigaar rook je niet” pikt ze meteen in. “Een pakje sigaretten, dat is iets wat je inderdaad rookt maar een sigaar is iets wat je degusteert. Je moet zoiets proeven en als we dan toch moeten vergelijken dan doen we dit het best met wijn of met de betere bieren.”
“Je hebt sigaren in allerlei groottes en smaken en net zoals wijn zijn er ook sigaren die erg lekker kunnen smaken voor de ene persoon en dan weer helemaal niet bevallen bij een andere. Veel hangt trouwens af van de sfeer en je gemoedstoestand. Ben ik uitgeput van een lange werkdag of ben ik fris en monter en wil ik even wat me-time? Dan ga ik mijn keuze van sigaren hierop afstemmen.”
“Dat is ook iets wat we met ‘Les Smokeuses’, want zo heet onze groep dames, erg frequent organiseren. Een soort proeverij met sigaren. We laten ons natuurlijk altijd begeleiden door experts die de wereld van de echte sigaar door en door kennen.”
Ronkende namen
De club groeide uit tot een bastion van ondernemende dames en kon ook enkele ronkende namen aantrekken. “Dominique Gyselinck is vanzelfsprekend lid en we mochten ook Gella Vandecaveye al verwelkomen” vertelt Ann-Pascale.
“Veel dames maken snel de klik met elkaar omdat we allemaal uit een erg vergelijkbare wereld komen. Toch wil ik niet gezegd hebben dat sigaren roken iets is voor mensen met geld. Dat was misschien vroeger zo en als je een foto zag van iemand met een sigaar, dan was dat iemand met een zekere status. Denk maar aan Churchill bijvoorbeeld, zijn sigaar was altijd van de partij.”
Een sigaar rook je niet, een sigaar is iets wat je degusteert
“Tijden veranderen gelukkig en ondertussen is het allemaal erg democratisch geworden. Tuurlijk, er zijn sigaren die honderden euro’s kosten maar dat is geen garantie dat ze je gaat bevallen. Er zijn ook al exemplaren van slechts enkele euro’s dus echt rijk hoef je er niet voor te zijn.”
Ontelbaar lange uren
In het dagelijkse leven is Ann-Pascaleaan de slag als event manager, al gebruikt ze liever zelf een andere term. “Event manager, dat klinkt allemaal zo groots en gelimiteerd. Ik hou liever van de term ‘professionele organisator’. Op zich maakt het niet uit of ik word gevraagd om een gigantisch event te organiseren voor de hoogste kringen of de kerstdecoratie van de kruidenierszaak op de hoek te verzorgen. Het is de voldoening van ieder project, ongeacht hoe groot of klein, die het voor mij doet.”
“Ik heb de eer gehad om echt voor topbedrijven aan de slag te gaan, waar budgetten vaak astronomisch zijn maar als ik dan toch één memorabel moment moet kiezen dan is het veel kleiner te zoeken. Er werd ons gevraagd een communiefeestje te organiseren voor een kleine meid, er gingen misschien 12 mensen aanwezig zijn. We opteerden voor een sfeervolle barbeque en wanneer je de glimlach op het gezicht van dat meisje zag, dan wist je meteen waarom je vaak ontelbaar lange uren klopt. Automatisch groeit ook een bijna familiale band met onze klanten en ook met onze medewerkers hebben we een nauwe relatie.”
Ann-Pascale leeft haar leven aan een rotvaart maar toch ligt haar droombestemming in een compleet andere sfeer. “Toen we voor het eerst op vakantie naar Zuid-Afrika trokken, zijn we dolverliefd op het land geworden” sluit ze af. “De natuur, de mensen, de manier van leven, eigenlijk alles zorgt ervoor dat we daar binnen de kortste keren tot rust komen.”
” Mochten we ooit in ons leven een punt bereiken dat we iedere winter naar daar kunnen trekken, dan zou ik echt kunnen zeggen ‘dit is het’. De mensen daar hebben de kunst van de eenvoud begrepen. Zondag? Even een stuk vlees op de braai gooien en met een glas in de handen genieten. In dat glas zit dan vaak ook een overheerlijke wijn die in vele gevallen lokaal werd gehaald. Je dag afsluiten met de zon die ondergaat aan de ruwe horizon en de natuur die eindeloos ver reikt? Ik zou er geen neen tegen zeggen.”
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
