15-jarige sneakerhead Ferre is een van jongste ondernemers van het land: “Ik kijk altijd eerst naar je voeten”

Pas vijftien is hij, maar Ferre Pauwels heeft nu al een bloeiende business. Vorige week nog stond de jongeman met zijn sneakerscollectie in The Box Gent, een pop-up voor startende ondernemers. “Geen betere leerschool dan de praktijk.”

Ferre is wat men noemt een sneakerhead: iemand die voor z’n hobby sneakers verzamelt, omruilt en doorverkoopt. “Ik ben daar op mijn veertiende in gerold via het skateboarden, en het werd al snel een echte verslaving. Na een tijdje kocht ik soms meerdere paren per week”, vertelt hij. Tot zijn ouders het welletjes vonden. “Ik mocht schoenen blijven kopen, alleen moest daar voortaan iets tegenover staan. In een opwelling heb ik dan een paar oude Nikes opgepoetst en die met winst doorverkocht op Instagram. Simpele Nike Dunk Lows, voor 70 euro gekocht op het internet.”

‘Resellen’ heet dat, en het smaakte naar meer. Ook al kwamen er door zijn jonge leeftijd al snel enkele grote uitdagingen op Ferres pad. “Openstaande debiteuren, fake aankopen, klanten die afhaakten bij levering… We hebben op korte tijd heel wat hoogtes en laagtes meegemaakt”, vertelt vader Vincent.

Een duf klaslokaal

“Hoe kom je, om te beginnen, als tiener aan een BTW-nummer? Papa is gelukkig ook zelfstandige, ik val onder zijn vennootschap”, legt Ferre uit. “Eigenlijk is het jammer dat onze wetgeving het op die leeftijd strikt genomen nog niet toelaat. Op een paar jaar tijd kun je al een mooie financiële buffer opbouwen, en als je dan op je achttiende een echte winkel wil openen, heb je ook al je connecties én je klanten. Dat geeft een mooie voorsprong.”

“En geef nu toe, waar leer je sneller alles over omzet en winst: in een duf klaslokaal of in de praktijk, via je eigen handeltje?”, werpt Vincent op.

Vorige week stond Ferre samen met een kameraad in pop-up store The Box in Gent. “Die vriend is wat ouder dan ik, want ook een huurcontract krijg je op je vijftiende niet zomaar… Gent is bovendien meer ons doelpubliek.”

Ferre volgt economie in het Sint-Jozef Sint-Pieter. “Maar stockbeheer is echt iets wat je moet leren in de praktijk: wat wil je juist, welke maten neem je, tot welk budget ga je?” Wat er binnenkomt, verschilt van maand tot maand. “Maar december is sowieso wel een topmaand, door de feestdagen”, zegt Ferre. De winst gaat weer in schoenen.

Om vijf uur de trein op

“Van zodra ik ‘s avonds thuiskom, gaan de apps open: StockX, Nike, Adidas… Ik zit ook in een aantal WhatsApp-groepjes, dus ja, ik ben er best wel veel mee bezig.”

Hij heeft er veel voor over. De meest gewilde modellen, niet zelden samenwerkingen met designers of celebrities, worden in gelimiteerde oplage ‘gedropt’ en zijn dan in geselecteerde winkels of op het internet op een bepaald tijdstip te verkrijgen. “Om vijf uur ‘s ochtends de trein nemen om ergens in Turnhout in de rij te gaan staan voor een paar Nikes: bij de meeste mensen zal dat gek overkomen. Ik ga ook veel naar beurzen in het buitenland en daar word ik helemáál zot”, grijnst Ferre. “Het leuke is dat al die mensen voor hetzelfde in de rij staan. Mensen van alle leeftijden – altijd boeiend om hun verhalen eens te horen, hoe zíj ermee begonnen zijn. Je deelt een passie.”

Het is dankzij Air Jordan, en later Air Max, dat de sneaker een soort levensstijl én megabusiness werd. “De duurste sneaker ooit – een paar Nike Air Yeezy 1’s gedragen door Kanye West tijdens de uitreiking van de Grammy Awards in 2008 – wisselde een paar jaar geleden voor 1,5 miljoen euro van eigenaar. Zelf heb ik al eens een paar Jordans doorverkocht voor duizend euro, maar ook Adidassen kan je makkelijk doorverkopen als ze in goede staat zijn”, zegt Ferre. Of er nooit gevochten wordt in de winkel? “Ik zie weleens mensen boos kijken: die snotaap is met alles weg! (lacht) Maar er is nu eenmaal niet genoeg stock voor de Europese markt, en al zeker voor een landje als België.” Zelf heeft Ferre ondertussen twaalfduizend volgers op Instagram en TikTok. “Mijn jongste klant is elf jaar, maar de meeste kopers zijn twintigers en dertigers. Die kijken soms ook wel eens raar op als ze mij uit de trein zien komen”, glimlacht Ferre.

Dopamine

Ook zijn oma Anita – marraintje voor de vrienden – staat te kijken van het ondernemerstalent van haar kleinzoon. “Het zit in de familie”, zegt ze. Al heeft Ferre die verslaving volgens haar toch vooral van zijn moeder mee. “Als zij niet kan kiezen tussen twee paar schoenen, koopt ze ze gewoon allebéi”, lacht ze. Ferre is trouwens een neef van Acid. “Nathan koopt zijn schoenen ook bij mij, ja. En ik maak zelf ook weleens van die ‘unboxing’ video’s. De dopamine die vrijkomt wanneer je zo’n pakje openmaakt, zorgt pas écht voor een verslavend gevoel.” Met fake sneakers uit China weet Ferre wel raad. “Ik post dan een filmpje waarin ik ze met een schaar kapot knip. Of ik hang ze achter mijn fiets en rij ermee rond tot ze uit elkaar vallen”, grijnst hij.

Vader Vincent leerde al veel bij. “Heel boeiend allemaal: de gemiddelde puber draagt geen schoenen meer van Torfs of vanHaren, en voor de generaties die opgroeiden in de eighties en vroeger is die sneakerwereld een ver-van-mijn-bedshow. ‘t Is echt een wereldje apart”, klinkt het.

“Ik vind het een zeer rooskleurige wereld”, zegt Ferre. Voor hem hebben sneakers vooral iets magisch. “Sneakers maken de man. Ik kijk altijd eerst naar iemands voeten en dan pas naar het gezicht.”