10.000 stappen in Tielt: “Een leven in Tielt? Daar kan ik wel mee leven”

In een klein stationnetje, niet helemaal meer in de vroegte, stonden zeven wagentjes en uit eentje ervan kwam ik gekropen. Het was vorige week, de cafés waren nog niet open. Een reden minder tot oponthoud terwijl ik 10.000 stappen zette in Tielt.

Zo’n klein stationnetje, terwijl in de Stationstraat de imposante herenhuizen doen vermoeden dat je in een stad van enige allure bent beland. Ik ben nog geen 500 stappen ver wanneer aan de linkerkant het theater van Malpertuis opdoemt, het gezelschap dat alle grootsteden van de Lage Landen aandoet. De posters aan de muur verwijzen naar producties die helaas nooit in première zijn gegaan. Ze zijn overplakt met een sticker die vertelt dat nieuwe speeldata zullen worden meegegeven op www.malpertuis.

Een druk op de bel en de deur gaat open. In de foyer word ik ontvangen door Maud Verlynde, zakelijk leider en Gentse, een vrouw uit de grote stad. In het theater zijn de repetities aan de gang voor De Kleine Prins, een stuk dat eigenlijk eind mei in première had moeten gaan, maar nu naar volgend seizoen is verschoven. Maud is opgelucht dat er weer leven in de brouwerij komt. “We moeten aan de slag, zodat we hopelijk volgend seizoen op tournee kunnen. Het is belangrijk dat we in september wat volk over de vloer krijgen. We hopen dat ze niet te veel schrik hebben om naar het theater te komen, want dat zou heel erg zijn, hé.”

(lees verder onder de foto)

Zelfs al kunnen er straks misschien maar 35 mensen de voorstellingen bijwonen, Malpertuis wil na de vakantie absoluut de deuren opengooien. “We zijn aan het broeden op ideetjes om op een creatieve manier het seizoen te starten.” Plannen in overvloed alvast. Zo zal Peter De Graef naar aanleiding van de 200ste verjaardag van Multatuli samen met enkele hedendaagse denkers op zoek gaan naar de waarheid en ook Boris Van Severen zal zijn ding doen in Malpertuis. Beter aas kan je niet vinden om jongeren naar het theater te lokken. Sinds de charismatische Boris zijn liefde voor Frances Lefebure op Instagram uitstrooit, heeft de acteur uit GR5 meer volgers dan ooit. “Wie weet, komt ze ook wel eens kijken”, knipoogt Maud.

623 stappen

Ik had het eigenlijk aan Saar Vandermeulen moeten vragen of zij wel eens naar de voorstellingen van Malpertuis gaat kijken. Maar ze is gehaast. Ze komt uit een huis in de Hoogstraat gehuppeld. Ja, gehuppeld. Verbeter me als ik het fout heb, maar aan een seconde heb je genoeg om te zien dat Saar een zonnekind is. Ooit defileerden hier de Duitse keizer en verschillende koningen door de straat. De vele imposante herenwoningen die er nu nog staan, werden destijds door de Duitsers opgeëist en vormden het zenuwcentrum van het Duitse leger in Vlaanderen.

(lees verder onder de foto)

“Ik heb geen tijd om te praten”, lacht de 26-jarige orthopedagoge. Ze moet 623 stappen verder zijn, in De Rinkel, “een activiteitencentrum voor volwassenen met een verstandelijke beperking of een psychische problematiek”, geeft ze mee. Saar heeft in Gent gestudeerd en op kot gezeten, maar haar toekomst ligt net als haar verleden in Tielt. “Mijn vriend is van hier, ik heb hier een toffe job en we hebben een leuk huis gekocht”, zegt ze terwijl ik haar tracht bij te benen. “Je leven zal zich hier afspelen”, speel ik even voor donkere wolk. “Daar kan ik wel mee leven”, reageert ze. “De meeste van onze vrienden zijn ook naar Tielt teruggekeerd.”

Gent was een optie geweest, maar de huizenprijzen hebben er anders over beslist. En Tielt heeft nog een pak andere troeven. Zoals: “Toffe cafeetjes, restaurantjes, iedereen kent hier elkaar, een leuk verenigingsleven en een bruisend uitgangsleven.” Dat uitgaan, dat gebeurt in De Keet en ‘t Pompierke, zegt ze. “En binnenkort gaat hier ook Den Arend open op de hoek, wat waarschijnlijk ook wel een tof café zal worden. En voor de lekkerste spaghetti van Tielt moet je in de Carlito zijn.” Daarmee is alles gezegd wat in 623 stappen kon gezegd worden.

Paplepel

Claudine Verloove straalt al evenveel geluk uit als Saar. Ze is net vis gaan halen bij Wouters op de markt. Haar oudste zoon, Jeroen Missiaen, is een dagje thuis uit Antwerpen. Dan wil ze dat hij lekker en gezond eet. “Ik ben blij als ik hem zie. Het is geen knuffelaar, maar ik weet dat hij graag naar huis komt. Ik heb hem genoeg geknuffeld toen hij nog een kind was”, giechelt ze.

(lees verder onder de foto)

Claudine is een familiemens. “Dat heb ik met de paplepel meegekregen”, verklapt ze. “Ik heb drie zussen en een broer en we hangen allemaal aan elkaar. We wonen allemaal rond de mama.” Haar jongste zoon Dries is net vader geworden van Ozan, een meisje. “Ons eerste gouden kindje”, zegt Claudine en ze toont haar armen: “Kijk, kippenvel. Enkel en alleen door over het kind te spreken.” Het is voor het eerst dat Claudine oma is, maar ze voelt er zich niet ouder door. Integendeel, je wordt er precies jonger van. Het is alsof je verliefd bent.” Natuurlijk, met een naam als Verloove. “Ja, dat is echt een verliefd gevoel. Ik ben zodanig content. Echt waar, het is super.”

Stad op de hoogte

De beiaard in de Hallentoren zingt mee van vreugde. Tielt heeft een rijke geschiedenis en veel verhalen. Veel nieuwe verhalen ook. Op de stadsvlaggen lees ik Tielt, stad op de hoogte, terwijl ik de markt oversteek en in de Bruggestraat krantenwinkel Skripto binnenstap. Griet Gevaert legt me die slogan uit. “Je moet eens met de fiets naar Tielt afzakken”, zegt ze. “Je zal het wel begrijpen. Buiten adem kom je hier toe.”

(lees verder onder de foto)

Waaruit je zou kunnen afleiden dat vertrekken uit Tielt een pak leuker is. Maar Griet schudt van neen. Ze is zelf van Oostrozebeke en staat intussen 18 jaar achter de toonbank van Skripto. Van 6u ‘s morgens tot 18u30 ‘s avonds. Altijd op diezelfde paar vierkante meter. “Je moet het graag doen”, geeft ze toe, “anders hou je het niet vol.” Het was de liefde voor papier en pennen waardoor ze ermee begon, intussen ziet ze vooral de charme van het sociaal contact. “Al is dat een stuk moeilijker nu met dat plexiglas ertussen”, vertelt ze.

“Ook de gemoedelijke gesprekken die ik doorgaans met de vaste klanten voer, lukken niet zo goed. Mensen blijven niet langer hangen in de winkel.” Hoewel je Griet niet hoort klagen over de voorbije periode – “er werd meer gerookt en meer gelezen” – is ze blij dat er weer terrasjes mogen staan. “Het is goed voor de passage. Daar wordt elke handelaar beter van. Zes weken lang was er geen enkele andere zaak in de straat open. Dat was best eenzaam.”

Eenzame visser

Eddy Hautekeete heeft geen last van eenzaamheid. Al zit hij urenlang in zijn eentje achter zijn hengel. “Ik ben hier vanmorgen om 6.30 uur aangekomen en ik zit hier wellicht tot vanavond 19 uur”, zegt hij grijnzend terwijl hij met zijn katapult een handvol maden in de richting van zijn dobber mikt. “Ik ben van Aalter, drie kwartier rijden met mijn brommer. Vijf dagen op zeven zit ik langs het water. Op verschillende plaatsen. Hier in Tielt kom ik geregeld, ik zit hier graag. Het is rustig. Ja, ondanks de Ringlaan. Ik heb geen last van het verkeer”, zegt hij terwijl ik de oren moet spitsen om zijn stem boven de voorbijrazende vrachtwagens te horen uitstijgen. “Je moet geen lid zijn van de club. Als je vijf euro betaalt, kan je hier de hele dag vissen.”

(lees verder onder de foto)

Hij haalt een jonge karper boven. “Dat is er eentje van een goeie kilo”, zegt hij terwijl hij het haakje uit de lip van de vis haalt en het dier terug in het water gooit. “Nee, vis meenemen naar huis doe je niet. Sommigen wagen het er wel op. Dan stap ik erop af en zeg ik dat ze de vis moeten teruggooien. Ze bekijken me dan eens scheef en zeggen dat ze, waar zij vandaan komen, de vis wel mogen meedoen. Dan zeg ik: hier is het anders.”

Een ijsje in ‘t groen

Ik heb niet gedronken als ik in de Bierstraat beland en toch lijk ik het paradijs te zien. Plots is er geen wagen meer te bekennen in het landschap, alleen nog uitgestrekte akkers en weilanden, afgezoomd met ritselende populieren. Maar de Hof van Eden ligt in de Steenakkerstraat. In een strook van groen en bloei. Daar lag ooit De Welriekende Dreef, het restaurant van Peter Van Doorne en Lieve Dekie dat in ’98 helemaal afbrandde.

(lees verder onder de foto)

Nadat Peter twee jaar lang van de brandwonden herstelde, openden ze samen De Lieve in Zwevezele. Dat eethuis gaat weer open op 10 juli. Maar in afwachting is het groene terras van het voormalige restaurant in Schuiferskapelle omgetoverd tot een honestybar. In de diepvries zit er hoeveijs van Pol, een boer uit de buurt. Je betaalt door centjes in het kistje te stoppen. Tijdens het likken van je ijsje kan je in een plooistoel onder de bomen of bij het hoge riet aan de vijver de kunstwerken bewonderen die Peter heeft gemaakt met takken, keukengerief en wegwerpmateriaal. Een deel van de opbrengst gaat naar de Dorpsparel, het dorpsschooltje.

Peter knutselt ook met al wat wielen en een motor heeft. Met kinderen uit de buurt maakt hij ritjes op zijn oude tractoren. Peter en Lieve hopen in de toekomst in de zomermaanden een pop-up restaurant in hun tuin te kunnen uitbaten. Ik heb alvast gereserveerd.