Haar memoires wou ze niet schrijven en al zeker geen politiek boek. En dat is het ook niet. Met ‘Tussen eb en vloed’ heeft Vlaams minister Hilde Crevits een boek afgeleverd dat grasduint door het leven. Háár leven, in de politiek, maar vooral daarbuiten. Over onzekerheid, faalangst en perfectionisme. Over breekbaarheid en terugvechten. “Politici zijn ook maar mensen van vlees en bloed.”
Hilde Crevits (56), die al haar hele leven in Torhout woont, heeft lang getwijfeld of ze wel een boek van en over zichzelf op de markt zou brengen. Maar nu het ei gelegd is, is ze er blij mee. “Het boek heeft ook een harde kaft”, glimlacht ze. “En met een leeslintje. Precies zoals ik het wou.”
(lees verder onder de foto)
Op de cover geen foto van de minister zelf, maar een wazige opname van twee wandelaars aan zee: flou artistique. “De titel is de vlag die de lading dekt”, zegt ze. “Het boek is het resultaat van gesprekken tijdens lange wandelingen aan zee. Leven is balanceren tussen eb en vloed. Uitmaken wat er voor jezelf écht belangrijk is. Zo is mij het belang van empathie en veerkracht almaar duidelijker geworden. Zeker in deze ruwe tijden, waarin het online tribunaal van de sociale media vaak genadeloos is. Dat maakt de uitdaging om je niet te laten meedrijven door de waan van de dag alleen maar groter.”
Onder druk
Hilde Crevits gaat in het boek haar eigen kwetsbaarheid niet uit de weg. Ze schrijft over hoe ze zelf een tijdlang uitviel en verplichte rust diende te nemen. “Ons mentale welzijn staat onder druk, niet in het minst bij jongeren. De wereld lijkt almaar sneller te draaien. Dat maakt dat iedereen het weleens moeilijk heeft. In zo’n context kan het helpen dat iemand met een zekere voorbeeldfunctie openhartig durft te zijn. Ik ben daarvoor over mijn schaduw moeten stappen. Maar dat ik er toch mee naar buiten ben getreden, heeft er misschien voor gezorgd dat ik een soort rolmodel kan zijn voor anderen. Politici zijn ook maar mensen van vlees en bloed. Ik ben al meer dan 16 jaar minister, maar dat heeft me niet van ijzer en staal gemaakt. Ik blijf meevoelen met mensen.”
Liefde en vriendschap lopen als een rode draad door het boek. “Met de jaren is het besef gegroeid hoe fundamenteel relaties in mijn leven zijn. Die partner die al meer dan 30 jaar aan mijn zijde staat, dat kleinkind dat zomaar mijn hand vastneemt op het strand… Of een vriend die even naar me luistert op een lastige dag. Vriendschappen hebben een sterke impact op je levenskwaliteit. De eenzaamheid in Vlaanderen is groot en daar kun je als minister van alles aan proberen te doen, maar op de eerste plaats wens ik iedereen een goede vriend of vriendin toe. Eén compagnon de route kan al een wereld van verschil maken. Wat ik tweezaamheid noem, is voor mij een heel goed recept tegen eenzaamheid. Je zoekt elkaar op, maar je blijft tegelijk jezelf. Je bent alleen, maar toch weer niet.”
Hechte vriendschappen in de politiek zijn volgens Hilde Crevits niet simpel. “Daarvoor is er te veel scoringsdrang. Ik blijf me erover verbazen hoe snel je vriendenkring als minister mee verandert met je bevoegdheid. (lacht) Maar toch bestaan ze, vrienden in de politiek. Mensen op wie je kunt rekenen in moeilijke dossiers of als je persoonlijke problemen hebt. En dat zijn zeker niet altijd collega’s uit je eigen partij.”
De Weekbode
De minister praat in het boek vrijuit. Over West-Vlaanderen en haar Torhoutse roots. “Toen ik in Gent rechten studeerde en op kot zat, was ik geabonneerd op De Weekbode. Ik kreeg die dus in Gent in de bus, met alle lokale nieuws van Torhout en omstreken. Dat lokale heeft me van jongs af aangesproken. Nu nog ben ik altijd blij om terug te keren naar dat kleine stadje, waar ik iedereen ken.”
“Mijn ouders gaven beiden les in het basisonderwijs en waren sterk geëngageerd. Mijn vader is nationaal voorzitter van het Christelijk Onderwijzersverbond (COV) geweest en spande zich in Torhout in voor het Davidsfonds. Het werd me met de paplepel ingegeven dat je in het leven verantwoordelijkheid moet opnemen en dat je je actief dient in te zetten voor de samenleving. De liefde voor Vlaanderen maakte daar deel van uit.”
“Dat betekent echter niet dat ik thuis alles kritiekloos slikte. We hebben vaak discussies gehad. Over solidariteit en rechtvaardigheid en over de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië. Politiek was sterk aanwezig in de woonkamer. Zo leerde ik om een mening te vormen, om argumenten te ontwikkelen en me te engageren. Ik ben via de linkervleugel van CD&V in de politiek gerold, maar de Vlaamse identiteit en de strijd voor meer autonomie zijn tot vandaag een wezenlijk onderdeel van mijn engagement.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
