Het duurde ettelijke maanden vooraleer Hedwig Kerckhove (66) in 1994 kon overtuigd worden om in de politiek te stappen, maar het kostte hem maar enkele dagen om er eind deze maand opnieuw een punt achter te zetten. Een hersenbloeding liet hem niet veel keuze. “Ik ben door het oog van de naald gekropen”, geeft hij toe. “Ik mag dat risico niet langer nemen.” Maar dat neemt niet weg dat hij toch al andere plannen heeft. Stilzitten staat niet in zijn woordenboek.
We schrijven maandag 25 maart 2024. Hedwig neemt op het gemeentehuis deel aan een geanimeerd overleg tijdens het schepencollege. Plots voelt hij zich helemaal niet zo goed. “Het was net of er heet water in mijn hoofd gespoten werd, een bizar gevoel dat zich verplaatste naar mijn nek en rug”, herinnert hij zich. “Mijn collega’s merkten meteen dat er iets vreemds aan de hand was. Ze trokken mijn trui uit, belden meteen een ziekenwagen en hielden natte handdoeken tegen mijn hoofd. Dat is mijn geluk geweest.”
“Er is een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen”
Gelukkig stopte de hersenbloeding snel en bleven alle hersenfuncties intact. Een operatie bleek niet nodig. Drie maanden later voelt Hedwig zich veel beter. “Maar ik ben nog niet de oude”, beseft hij. “Mijn ziekenhuisbed staat nog steeds in de woonkamer, ik word sneller moe en ik heb moeite om me langdurig te concentreren. Maar het gaat elke week beter, dat is alvast positief.”
Je bent 30 jaar schepen geweest, dat is uitzonderlijk. Hoe heb je de job zien evolueren?
“Ik ben alvast wijzer en grijzer geworden (lacht). Het moeilijkste aan de job is het onderscheid maken tussen het algemeen belang en het privé-belang. Dat is soms een moeilijk evenwicht, zoals bijvoorbeeld bij vergunningen. Het is ook een stuk ingewikkelder geworden. Vroeger had je een voorstel, dat werd mondeling doorgegeven en uitgevoerd. Nu moet alles gedetailleerd op papier, een studiebureau werkt dat uit, dat moet wetmatig afgetoetst en digitaal geregistreerd worden. Pas op, systemen zijn nodig. Maar ik ben er niet van overtuigd dat de digitale wereld altijd de kortste weg is. Welk systeem je ook hanteert, je hebt uiteindelijk gedreven mensen nodig die je zaak willen behartigen.”
Wat geeft je de meeste voldoening als schepen?
“Zien hoe een goed idee concreet wordt. Van een paar geniete stencils uiteindelijk een verzorgde landbouwbrochure maken, bijvoorbeeld. Water bufferen op zo’n manier dat je overstromingen kan vermijden én water ter beschikking houden bij langdurige droogte. Zoals we met de hulp van onze eigen diensten en de provincie gedaan hebben in de Ruddervoordestraat, de Kasteelstraat en de Willemstraat. Zo sla je twee vliegen in één klap. De lelijk geasfalteerde Hofakkerlaan hebben we opgesmukt, volledig met onze eigen diensten en arbeiders. Daar is geen aannemer of studiebureau aan te pas gekomen. In die straat zijn groenvakken en bomen gekomen. We hebben een belangrijke ruimte onthard, het is er aangenamer wonen en het verkeer rijdt er rustiger. Dat is toch magnifiek. Ik ben zo fier op onze eigen stielmannen. Uiteindelijk is geen enkele realisatie van mij alleen. Ik sta aan de wieg en laat het groeien.”
Je was jarenlang kabinetsmedewerker bij Yves Leterme en Hilde Crevits. Een positieve ervaring?
“Absoluut. Uiteindelijk deed ik daar precies hetzelfde als in Wingene: mensen helpen zoeken naar een finaal antwoord op hun zorgen. Daar heb ik wel gemerkt dat er een wezenlijk verschil is tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Je kan als minister 100% overtuigd zijn van je gelijk, correct zijn in wat je doet en duurzaam waarmee je bezig bent. Maar als je coalitiepartner dat anders ziet, moet je zoeken naar de gemene deler, compromissen sluiten, water in je wijn doen. Dat is recent opnieuw gebleken in het Ventilus– en stikstofdossier. We hebben als CD&V getracht de landbouwsector achter ons te krijgen, maar dat is ons zuur opgebroken. Want uiteindelijk hadden we die dossiers niet alléén in de hand.”
“De meeste voldoening? Zien hoe een goed idee concreet wordt”
Na 30 jaar stopt u als schepen vanaf 1 juli. Dat wordt beslist wennen.
“Zeker, maar er is alvast opvolging voor mijn bedrijf. Mijn jongste dochter Jasmien studeert biologische landbouw en zal op termijn het bedrijf overnemen. Uiteraard ga ik haar daarbij helpen. Ik val dus niet in een zwart gat. In mijn hoofd heb ik de klik al gemaakt dat ik politiek definitief stop. Mijn hart heeft het moeilijker, want overal beleef ik de laatste keer: het werfoverleg, de schepencolleges, de gemeenteraden, de fractievergaderingen, … Dat doet pijn. Maar het is niet anders. Ik reken er een beetje op dat mijn hoofd uiteindelijk mijn hart zal kunnen sussen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
