Bruggelingen zeggen ereburgemeester Patrick Moenaert vaarwel

In een overvolle Sint-Salvatorskathedraal in Brugge werd zaterdagmorgen afscheid genomen van de populaire ereburgemeester Patrick Moenaert (CD&V). Huidig burgemeester Dirk De fauw (CD&V) blikte terug op hun eerste ontmoeting en zette zijn vele realisaties in de verf terwijl familieleden en oud-medewerkers hem schetsten als een goedlachse familieman met veel hechte vriendschapsbanden. Bij het wegrijden van de rouwkaravaan weerklonk een spontaan, langdurig applaus.

Zoals verwacht was de Sint-Salvatorskathedraal in hartje Brugge te klein om iedereen die afscheid wilde nemen van voormalig burgemeester Patrick Moenaert een zitplaats te geven. Achteraan de kathedraal volgde heel wat volk staande de zitting en buiten de kathedraal volgden enkele tientallen mensen de uitvaartplechtigheid op een scherm. Burgemeester Dirk De fauw gaf de eerste van een reeks tussenkomsten waarbij terug geblikt werd op leven en werk van de ereburgemeester.

“Dat er 11 jaar nadat Patrick stopte als burgemeester zo massaal en emotioneel gereageerd wordt op zijn overlijden maakt duidelijk wat voor een groot burgemeester hij was”, klonk het. De fauw blikte ook terug op hun eerste ontmoeting, in de intussen niet meer bestaande Alberthall in Brugge in 1978. “De toenmalige CVP kwam daar toen samen om de resultaten van de parlementsverkiezingen van dat jaar te volgen. Patrick Moenaert was toen net privésecretaris van minister Daniël Coens, nadat hij zijn job bij een intercommunale had opgezegd”, vertelde De fauw.

“Mijn jongere zus was collega van hem bij die intercommunale destijds en zei me dat ze me eens aan Moenaert zou voorstellen. ‘Dit is mijn broer en hij zou later graag burgemeester van Brugge worden’, zei mijn zus tegen Moenaert. Hij had toen al een goed politiek inzicht want hij antwoordde: ‘Dan zal hij toch nog wat geduld moeten hebben want ik zal zelf eerst burgemeester van Brugge worden.’”

De fauw vertelde verder nog over hoe ze in 1983 samen voor het eerst gemeenteraadslid werden, maar eerst wel nog in de oppositie. “Zeker in de eerste legislatuur van Moenaert als burgemeester (toen De fauw schepen van Openbare werken was, red.) werd er heel veel gerealiseerd. Het Europees Voetbalkampioenschap Euro 2000 werd naar Brugge gehaald, Brugge werd aangeduid als Europese Culturele Hoofdstad en het Concertgebouw werd gebouwd”, schetste De fauw.

“Maar ook voor zachte, sociale projecten die minder in de aandacht kwamen, zoals de uitbouw van een palliatief centrum, zette hij zich in.” Vervolgens namen ook de kleinkinderen Tuur en Emma het woord. Emma vertelde in tranen over de grote leegte na het overlijden van haar opa. “Je had altijd mopjes klaar en je kreeg ons stil met je gitaar. De snaren zijn nu stil, maar je melodie klinkt verder”, zei Emma.

Samen lachen

“We lachten zoveel samen. Ik zou je zo graag nog één keer een showtje met je gitaar zien geven”, zei Tuur op zijn beurt over zijn grootvader, zoals bekend een groot muziekliefhebber die onder meer bij Raymond van het Groenewoud in de leer ging om gitaar te spelen. Een van de meest opmerkelijke toespraken was die van broer Herbert Moenaert, die vooral hun jeugdjaren belichtte, eerst in het ouderlijke nest in Oudenburg en later tijdens het studentenleven in Leuven.

“Het is moeilijk te geloven maar Patrick, ‘Patten’ zoals ik hem noemde, was als kind eerder voorzichtig van aard. Het is pas later dat zijn grote daadkracht en voortvarendheid naar boven kwam”, klonk het.

“We gingen vaak samen op doel trappen en als oudere broer gaf je me vijf punten voorsprong omdat je dacht die toch wel in te halen. Als we ouder werden luisterden we vaak samen naar muziek, zeker naar de piratenzenders destijds. Je ging aan de kust werken als jobstudent, om dan eens een hip lederen jasje of een nieuwe plaat te kunnen kopen.”

“Als jobstudent toen had je weinig bescherming en een karig loontje. Ik denk dat daar mee de kiem lag voor je sociaal engagement. Je schreef niet toevallig je thesis over de sociale zekerheid. In Leuven hielden we ons naast studeren vooral bezig met uitgaan, practical jokes uithalen, naar platen luisteren en discussiëren over maatschappelijke thema’s. En zo ging het leven verder terwijl je uitgroeide tot een forse boom met diepe en sterke wortels. Ik heb het dikwijls gezegd: ‘de Patten’ zou ons nog allemaal verbazen…’”

Muziek als bindmiddel

Dochters Elly en Liza lieten een boodschap voorlezen door schoonzonen (hun echtgenoten dus) Francis en Frank. “Mama was steeds je engel, je fenomeen. In onze pubertijd kletterde het wel eens. We mochten niet te laat thuiskomen en onze schoolprestaties moesten goed zijn”, klonk het.

“Door je drukke loopbaan was je niet veel thuis, maar zondag was gezinsdag. Dan maakte je steeds een lekker ontbijt, met eitjes en alles erop en eraan. Muziek bracht ons allemaal samen. Door jou gingen we naar festivals. Tot vorig jaar nog naar het Cactus festival. Je hebt gevochten als een leeuw… Wat gaan we je missen.”

Ook voormalig perschef bij Stad Brugge en woordvoerster Greet Verleye blikte terug op Patrick Moenaert, destijds dus haar baas maar doorheen de jaren ook uitgegroeid tot een goede vriend. “Je kon het ijs breken als de beste. Daarvoor had je steeds een arsenaal grapjes klaar zitten. Je gaf mensen de indruk dat je ze al jarenlang kende. En als je iemand eens niet (her)kende kon je het steeds wel een draai geven…”, wist Greet Verleye.

“Maar je koesterde ook veel diepe, intense vriendschappen die je ondanks je drukke agenda ook echt onderhield en verzorgde. Je had een groepje studentenvrienden, met ook ‘de groep van 10’ die elkaar al vijftig jaar kende en zo vaak samen oudejaarsavond vierde, als motorrijder had je ook de motardvrienden, een aantal Brugse ondernemers en handelaars waarmee je close was, de vrienden van de petanque… Je schijnbaar snelle recuperatie na een avondje doorzakken met die vrienden was overigens ook legendarisch… ‘Het was zwaar gisteren maar we gaan er weer tegenaan’, fezelde je dan wel eens bij het begin van weer een vergadering…”

Een aantal sprekers stond ook kort stil bij het overlijden van Franneke – het dochterje van Patrick en Marianne met het syndroom van Down – op jonge leeftijd. Dat verlies deed veel pijn maar bracht het gezin ook nog dichter bij elkaar, zo was te horen. Toen na de dienst de rouwkaravaan, met voorop de wagen met de kist, zich in beweging zette, weerklonk vanuit het publiek een luid ‘Merci, Patrick!’, waarop een spontaan en langdurig applaus weerklonk. Weduwe Marianne Jacobs, die vooraan in de eerste taxi zat, toonde zich duidelijk geëmotioneerd door het mooie afscheisdsgebaar van de Brugggelinen voor hun ereburgemeester.