Zwemhindernissen

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Soms overvalt me uit het niets de goesting om te zwemmen. Medezwemmers zullen het beamen: je moet er iets voor over hebben. De laatste veertien weken stak ik de stadsgrens over naar Meulebeke, bij gebrek aan Tieltse infrastructuur. Die horde houdt me vooralsnog niet tegen. Maar daar stopt het hindernissenparcours niet voor de prikkelgevoelige baantjestrekker. De TL-lampen werpen een onnatuurlijk licht over het turquoise water. Blije kinderstemmetjes vervormen in en over het water tot schel geschreeuw. De radio doet er nog een schepje bovenop. Af en toe voel je gekriebel tussen je tenen en denk je beter niet aan wat het water allemaal herbergt.

Maar dat alles is klein bier in vergelijking met de grootste nachtmerrie van elke waterrat: overvolle zwembanen. Genieten van de flow wordt dan wel heel moeilijk. De getrainde zwemmer zit je op de hielen, de revaliderende kniepatiënt voor je kan je niet even oversteken, want er zijn te veel tegenliggers. Ondertussen poken tenen en vingers je aan alle kanten blauwe plekken en klotst het water vervaarlijk door de overenthousiaste niet volleerde crawlzwemmer die het halve bad over de rand heen spettert.

“De nachtmerrie van elke baantjestrekker: overvolle zwembanen”

Je kan je mijn opperste geluk voorstellen toen ik laatst als allereerste het nog rimpelloze water indook en een volledige zwembaan voor mezelf had. Ook de anderen konden fileloos op eigen tempo heen en weer deinen. De lichten leken minder fel en de radio galmde nauwelijks. Ik voelde me gewichtloos en opgeladen. In de douche schrok ik me even een hoedje van een enorme spin waarvan de redder me met de glimlach, wel ja, redde. Zelfs de krappe kleedhokjes waar de vochtige lucht je lijf meteen weer doet zweten, konden mijn humeur niet verpesten.

Wat zou het heerlijk zijn, mocht dat scenario dagelijkse kost worden voor alle zwemmers in Tielt en Meulebeke. Met het oog op een nieuwe infrastructuur, wordt die droom misschien wel werkelijkheid?