Verkiezingstijd, boeiende tijd. Een tijd van opinie en debat, van samen nadenken over welke richting de stad uit moet. Maar ook een tijd van intimidatie, roddel, achterklap en zwartmakerij. Toch als je de verhalen mag geloven die deze week ook onze redactie bereikten. Het is de zwarte kant van de politiek.
Schepen Kurt Claeys verwees ernaar op zijn Facebookpagina. ‘Wij verplichten niemand om affiches uit te hangen, mensen kunnen dat gewoon doen, als ze zin hebben. Dat kan dus duidelijk van anderen niet gezegd worden.’ De schepen had het over bewoners van sociale woningen die ‘verplicht’ zouden worden affiches van bepaalde kandidaten uit te hangen, met de boodschap dat, als de ‘blauwe’ aan de macht komen, ze uit hun huis kunnen worden gezet. Vuile politiek, kortom.
In Oostende en wellicht ook elders wordt nog hevig gestreden om een simpele verkiezingsaffiche kwijt te kunnen
In de vele winkels aan de Torhoutsesteenweg, uitgebaat door mensen van allochtone origine, gaan dan weer verhalen over kandidaten die de winkeliers onder druk zetten om hun affiche – of: alleen hun affiche – uit te hangen.
In veel winkels van de allochtone gemeenschap hangen immers vele kandidaten van verschillende politieke kleuren te blinken, in tegenstelling tot de meeste handelszaken, die er veel voor over hebben om hun neutraliteit te bewaren. We hoorden dat er affiches op een dag worden opgehangen en de volgende dag verdwenen zijn. Van verschillende partijen overigens. En dat er zelfs geld zou worden gegeven om een affiche te willen ophangen.
Constante in al de verhalen is dat je geen bevestiging krijgt als je het aan de betrokken inwoners zelf gaat vragen. De ene kandidaat klampt meer aan dan de andere, dat wel. Sommigen komen zelfs tien keer terug met hun affiche. In een verkiezingscampagne niet abnormaal. De verhalen over dreigementen of geld onder de tafel zijn her en der bekend, van horen zeggen. Maar zelf meegemaakt? Ho maar. En dus geen formele bevestiging. Durven ze het niet zeggen of klopt het niet? In elk geval: we weten niet of het waarheid is, dan wel roddel en achterklap, gretig verspreid om andere kandidaten zwart te maken. En dan vraag je je af wat het ergste is.
Constante in al de verhalen is dat je geen bevestiging krijgt als je het aan de betrokken inwoners zelf gaat vragen
En wij die dachten dat de sociale media deze kiesstrijd zouden beheersen… Nee hoor, in Oostende – en wellicht ook elders – wordt nog hevig gestreden om een simpele affiche kwijt te kunnen. Politiek van 50 jaar geleden. Ouderwets campagnemiddel, ouderwetse mentaliteit. Iedereen wil goed scoren op 14 oktober, maar zijn er echt nog kandidaten die denken een stem te winnen door elkaar vliegen af te vangen of door elkaar met modder te gooien? En moeten deze mensen straks een vooruitstrevend beleid voeren en een verbindende kracht zijn voor alle Oostendenaars? Hoe klein kan de politiek zijn, zelfs nog in 2018? Verkiezingstijd, smerige tijd.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier