Taboes

Er zijn geen taboes meer. En dan duikt er toch weer één op. Kinderen: doen we het of doen we het niet?

Stacey Vermeersch koos voluit voor nieuw leven en vertelt over haar keuze in ons coververhaal. Leen Dendievel daarentegen hoeft geen kinderen. Bewust. En daar schreef ze een boek over, waarin ze uitlegt waarom ze die beslissing nam. Duidelijk en genuanceerd. Net zoals ze erover vertelt in een interview met KW.

Een paar jaar geleden vroeg een vriendin die kinderloos was gebleven en de leeftijd om daar alsnog iets aan te doen achter zich had, aan mij – ouder van één – of ik haar eens eerlijk, maar dan heel eerlijk kon vertellen waar het eigenlijk om draaide, dat moederschap. Ouder wordend bekroop haar het idee dat ze misschien toch iets had gemist, ook al had ze nooit de aandrang gevoeld om een kind op de wereld te zetten. Ze had daar ook geen spijt van. Alleen… ze wilde het graag wéten. Want moeder zijn, dat was nogal wat, had ze verschillende keren in haar leven en uit alle hoeken te horen gekregen.

“We begrijpen elkaar niet volledig. Maar hoeft dat?”

Ik dacht na over die vraag, overwoog om een bevlogen pleidooi voor het ouderschap te houden, en stamelde dan dat ik het eigenlijk niet zo goed wist. Ik dacht nog wat langer na – om tijd te winnen –, en vatte het toen ongeveer als volgt samen: dat het mij zo’n beetje overkomen was, ik het lang niet wilde en dan plots wel, en dat dat kind er dan ineens was, en dat ik nooit ergens meer van overtuigd ben geweest dan dat ik er altijd goed voor zou zorgen. Een beetje eigen schuld, dikke bult. Maar dan een bult die ik van bij het begin van haar en tot het eind van mijn dagen intens graag zie. Ik vertelde haar ook dat dat kind niet alleen kwam, maar wel samen met een gevoel van verantwoordelijkheid dat me meer dan eens de adem heeft benomen en soms nog beneemt. Dat ik dus echt niet wist of ze iets gemist had. Net zo min als zij ooit precies zal weten hoe het voelt om moeder te zijn, kan ik weten hoe het mij kinderloos was vergaan.

En dat vind ik best zo. Om verschillende ervaringen te kunnen uitwisselen, zonder elkaar volledig te moeten begrijpen, maar net daardoor misschien wel onze altijd klaar zittende mening weer wat bij te stellen. Nog iemand een taboe?