Ik heb een broertje dood aan sport, maar ik zal ze niettemin met belangstelling volgen: de prestaties van de Belgian Cats tijdens het Europees Kampioenschap en de Olympische Spelen deze zomer.
Want ik krijg er schik in, in vrouwen die sporten. Voetbalster Tessa Wullaert wist me twee jaar terug al te imponeren met de no-nonsense manier waarop ze in het leven staat. Ook Emma Meesseman behoort voor mij, sinds ik haar interviewde, tot die categorie. Een categorie waarmee ik het goed kan vinden. Net als voortaan ook dat andere basketbaltalent Julie Vanloo.
Stuk voor stuk rolmodellen voor een nieuwe generatie vrouwen zijn ze, elk op hun manier. Tessa houdt het op een in haar hals getatoeëerd bijtje met daaronder het woord yourself . Be yourself is dan ook het enige advies dat ze anderen wil geven. Julie daarentegen droomt al hardop van een sportacademie waar ze haar ervaring zal kunnen doorgeven aan meisjes met sportieve ambities, want op dat
Ik krijg stilaan schik in vrouwen die sporten
Maar we zijn onderweg, en ik zie het graag gebeuren, hoe het stilaan doodnormaal wordt om als vrouw je leven in eigen handen te nemen. Niet alleen om een goeie baltechniek te verzilveren, ook om zich alsnog op een carrière in de veelgeplaagde zorgsector te storten, zich om te scholen tot politieagent of de stap naar een eigen, duurzaam modelabel te zetten, zoals ik dat de voorbije tijd rondom mij zag gebeuren.
Ik lees dat de Cats het voorbije weekend een paar schitterende oefenwedstrijden hebben neergezet. Het is dat ik graag mijn eigen leven leid, of ik ging uit puur enthousiasme zelf weer aan het sporten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier