Raamstapels

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Januari sleepte zich over de helft en ja, de schemering dient zich al aan als ik naar het werk vertrek. De kerstbomen zijn ontmanteld, de wenskussen uitgedeeld en de congés gepasseerd. Ik ben dus wat laat aan met mijn eindejaarslijstje, maar dat zal wie mij kent niet verbazen.

Het is niet zozeer een lijstje dan wel een stapel. Een stapel boeken, op de vensterbank aan de straatkant, veelal vergezeld van een kat, want chauffagewarmte is klaarblijkelijk nogal aanlokkelijk. Een kleine vijftig las ik er bijeen. Verhalen van Vlaanderen tot Noorwegen, van Georgië tot Korea.

“Wie leest is werkelijk nooit alleen”

‘s Avonds onder het obligatoire fleecedeken bekijk ik de ruggen en haal ik me de personages voor de geest. De verhalen spinnen samen met de kat. Ik reis in gedachten de wereld rond. Daarom koop ik mijn boeken: ze vergezellen me, ze glimlachen en troosten me, ze zijn mijn beste vrienden. Wie leest is werkelijk nooit alleen.

Een top drie maakte ik niet. Dat is nu eenmaal onmogelijk. Daar heeft ook niemand iets aan. Als ik titels adviseer, moet ik eerst weten waar je wakker van ligt, wat je favoriete troosteten is en of je neuriet onder de douche.

Vorig weekend haalde ik boek per boek van de stapel. De beste mogen in de living blijven, de andere verhuizen naar de Billyboekenkast in de slaapkamer. De stapelplek is voorlopig leeg omdat ik zo nodig een onmogelijke puzzel van een sneeuwlandschap moest beginnen die mijn aandacht volledig opslorpt. Maar dat zal niet lang duren. ‘Ken jezelf’ van Tinneke Beeckman wordt het fundament voor de stapel van 2024, dat belooft!