Plaatjes draaien

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

De beste cadeaus krijg je doorgaans niet op je verjaardag of op kerstavond. Ze komen onverwachts op je pad.

Onze mater familias kon niet langer veilig thuis blijven wonen. De spil van de familie, de lijm tussen vroeger en nu, dat huis met mijn oma erin. Het huis werd ontspuld. Een oude spiegel, een vergeten schilderij, potten en pannen. Het geheel versplinterd onder het nageslacht.

Mijn vader kwam na zo’n opruimnamiddag aanzetten met de muziekinstallatie van zijn jeugd. Twee massief houten boxen, een platenspeler en een versterker. Zo een waarop je in gifgroen op Berlijn kon afstemmen. ‘s Avonds ging ik aan de slag met kabeltjes en contacten, en ja hoor, daar galmde het geluid van mijn nonkels en tantes jeugd door die boxen. De studentenplatencollectie van vader kwam eveneens mijn richting uit.

De beste cadeaus komen onverwachts

Er is iets met platen draaien. Het zorgvuldig uitkiezen, die zwarte schijf uit de hoes laten glijden, het dalen van de naald. Het begint. Geen constant doorklikken, geen Spotify-algoritmes die andere artiesten aan je opdringen. Alleen die geperste plaat. Je luistert anders, bewuster. En dan dat knarsen en kraken, af en toe een stofje van onder de naald wegblazen. De traagheid van beleven in schril contrast met de gretigheid van digitale muziekveelvreterij.

Ja, dit geschenk wordt gekoesterd, ik hoef niets meer voor Sinterklaas of Kerstmis. Als ik plaatjes draai, voel ik bij elke toon de onzichtbare draden die vroeger en nu in elkaar doen overlopen.