Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
‘This is not a target.’ Deze krachtige boodschap deelde ook ik eerder deze week. Scholen, ziekenhuizen, woningen, bushaltes, bakkers en speelpleinen mogen nooit doelwit zijn. Toch vallen op deze plekken, keer op keer, onnodig veel burgerslachtoffers in Gaza, in Libanon… Deze ruimtes horen veilig te zijn, voor iedereen. Dat ze toch platgebombardeerd worden, is een oorlogsmisdaad, en toch gebeurt het. Keer op keer. Oorlogen eisen altijd te veel onschuldige levens, maar wat we het afgelopen jaar gezien hebben, tart elke verbeelding. Voor velen onder ons staan de gruwelijke beelden die rondgaan op sociale media op ons netvlies gebrand. Voor altijd.
“Wat we zien is kolonisatie, machtswellust en een militaire campagne die haar grenzen al lang heeft overschreden”
Een jaar geleden begon de recentste escalatie tussen Israël en Palestina. Wat toen een antwoord op de inval van Hamas leek, is nu uitgegroeid tot een meedogenloze oorlogsvoering waarin tienduizenden onschuldige levens vernietigd worden. Geen man, vrouw of kind is nog veilig in Gaza. Dit gaat allang niet meer over zelfverdediging. Israël sleept de hele regio mee in een spiraal van geweld die alles en iedereen raakt. Wat we zien is kolonisatie, machtswellust en een militaire campagne die haar grenzen al lang heeft overschreden.
Wat is onze belofte van ‘nooit meer oorlog’ nog waard, wanneer we toekijken hoe tienduizenden onschuldige mensen worden afgeslacht? We riepen ‘nooit meer’ na de gruwel van de twee wereldoorlogen in de vorige eeuw. Wij wonen in een veilige omgeving, beschermd door die belofte, maar hoelang blijft die veiligheid bestaan als we leiders zoals Netanyahu hun gang laten gaan? Het Westen blijft te stil waardoor de oorlogsmisdaden worden genormaliseerd, alsof het er niet toe doet zolang het ons niet raakt.
Ongetwijfeld voelen velen onder jullie zich machteloos tegenover de grootmachten die dit conflict beheersen. Maar wij kunnen de Palestijnen helpen, ook als individuele burger. Niet door wapens te sturen, maar door onze steun aan de Israëlische oorlogsmachine stop te zetten. Door de Palestijnse strijd zichtbaar te maken, hun doden te erkennen, en vooral: door geen enkele euro meer te investeren in Israëlische bedrijven of producten.
Onze stem en ons geld zijn krachtige instrumenten. Het is onze verantwoordelijkheid om ze te gebruiken aan de juiste kant van de geschiedenis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
