Vandaag is mijn vader jarig. Hoe kan ik anders dan hem een origineel cadeau te geven door deze column aan hem te schenken?
Ik heb de beste vader van de hele wereld. Hij lacht altijd als ik dat zeg, maar ik meen het echt. 41 jaar ben ik, maar hij zorgt nog voor mij alsof ik zijn kleine meisje van vroeger ben. Afgelopen week was ik ziek en kwam hij met soep en vers brood. Kleine meisjes worden voor vaders nooit groot. Ze blijven hun prinses voor wie ze alles zouden doen, zelfs als de leeftijd hen met bepaalde kwaaltjes opzadelt.
Van kwaaltjes heeft pa gelukkig weinig last. Zijn leeftijd zal ik niet verklappen, maar mijn moeder zegt weleens grappend dat hij een ‘negenmaander’ is – Tielts om te zeggen dat je nog jong en gezond bent. Dat hij en mijn ma zo sportief zijn, zal daar veel toe bijdragen: als het niet regent, springen ze de fiets op. Ze rijden weliswaar elektrisch, maar het aantal kilometers dat ze met hun fiets malen: ik zie het weinig ouderen hen nadien. Maar oud zijn ze niet. Leeftijd is bij zowel mijn vader als mijn moeder slechts een getal. Ze zijn van alles op de hoogte, volgen de sociale media op hun iPad en zijn soms beter op de hoogte van het laatste nieuws dan ikzelf.
“Gelukkige verjaardag, pa, en mag ik nog lang mijn liefde voor jou neerpennen”
De grootste passies van mijn vader zijn altijd zijn tuin en fotografie geweest. Die twee liefdes heb ik met de paplepel naar binnen gekregen. Een heel grote tuin heeft hij niet, maar elke zomer maakt hij er een prachtige plek van. Ik was altijd benieuwd naar de bloemen die hij plantte. Hij leerde me de namen, ook in het Latijn. Sinds ik alleen ben, ga ik elk jaar met pa bloemen kopen voor op mijn terras. En dan is er ook nog de fotografie: toen ik geboren werd, kocht mijn vader een spiegelreflexcamera die ik vandaag nog gebruik. Hij leerde me alles over belichting, sluitertijd en diafragma. Bovenal leerde hij me de schoonheid in kleine dingen te zien en die op de gevoelige plaat vast te leggen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier