Met Martine om zeven

Afgelopen zondag overleed oud-VRT-nieuwsanker Martine Tanghe op 67-jarige leeftijd. Veel te vroeg natuurlijk, en pas drie jaar nadat ze voor het oog van 2 miljoen Vlaamse kijkers haar laatste journaal gepresenteerd had.

Martine Tanghe was een publiek figuur, maar tegelijk enorm op haar privéleven gesteld. Het is allicht om die reden dat weinig mensen weten dat de Oost-Vlaamse opgegroeid is in Kortrijk, in deelgemeente Bissegem. Hoewel ze later heeft aangegeven dat de band met onze stad na al die jaren wat verwaterd was – ze liet eind 2020 de kans op het Kortrijkse ereburgerschap om die reden aan zich voorbijgaan – mag Kortrijk er fier op zijn dat zo’n Vlaams icoon er woonde en haar opleiding kreeg. Ze was en blijft een grootheid binnen het veld van de journalistiek in ons land. Een voorbeeld waar veel collega’s zich ook aan spiegelden.

Hoewel mijn stiel als schrijvend redacteur op veel vlakken verschilt van dat van een schermgezicht op de nationale televisie, is het doel gemeenschappelijk. Objectiviteit, taalgevoel en professionalisme zijn onmisbare kwaliteiten voor een journalist. Capaciteiten die Martine Tanghe in overvloed bezat en die ik al bewonder vanaf het moment dat mijn vader me slim genoeg achtte om naar het journaal te kijken. Temeer daar haar stijl nogal fel contrasteerde met dat ander VRT-icoon, Gentenaar Jan Becaus.

Straatnaam

Het Leuvense Lubbeek, de gemeente waar Martine Tanghe woonde en stierf, zal een van haar straten naar de journaliste vernoemen. Het is een eerbetuiging die ook in Kortrijk even op tafel lag, maar er allicht om verschillende redenen niet van zal komen. Het maakt ook weinig uit waar Martine Tanghes naam in ons straatbeeld zal verschijnen, want ze zal hoe dan ook door elke Vlaming ten zeerste gemist worden. En nog het hardst zonder Martine, om zeven uur.