De werkdag van de leerkrachten was gisteren al lang voorbij toen een ‘ping’ mij attent maakte op een whatsapp-berichtje: “Beste ouders, ik staak niet. Maar zal waarschijnlijk geen les kunnen geven, vermits wij ook de kinderen van andere klassen zullen moeten opvangen.”
Het was niet het eerste berichtje of mailtje na de werkuren. Bijna dagelijks zie ik hoeveel tijd en energie de leerkrachten in mijn kinderen steken. Tijdens de lessen en erna. Ik zie passie, engagement en liefde voor het vak. Elke dag dragen leerkrachten kennis over, motiveren ze kinderen, organiseren ze hun klas, helpen ze vriendschappen ontstaan en blussen ze brandjes.
De directeurs en leerkrachten staan elke dag met hun voeten in de realiteit. Natuurlijk willen ze wegen op de invulling van hun job. Dat ze het niet pikken dat ministers, onderwijskoepels en pedagogische experts boven hun hoofden beslissen? Voor mij is dat een bewijs van hun engagement.
Gelukkige en enthousiaste leerkrachten drukken een stempel op het leven van alle kinderen
Gelijk of ongelijk. Daarvoor ben ik wellicht iets te weinig thuis in het debat. Maar dat leerkrachten zich laten horen en het debat over de toekomst van ons onderwijs met open vizier mee willen voeren, dat is toch niet meer dan logisch? Voer het debat over differentiatie, het M-decreet, de brede eerste graad, het watervalsysteem, de planlast en de administratieve rompslomp dus met open vizier. En luister naar hen die het elke dag moeten doen.
Gelukkige en enthousiaste leerkrachten drukken een stempel op het leven van alle kinderen. Dus heel veel respect voor elke leerkracht die vandaag staakt, maar eindeloos respect voor de leerkrachten die er vandaag alweer staan voor mijn kinderen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier