Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
Een ontbijtkoek. Een beetje speculaas. Wat chocolade. Een handvol picnicjes. Te veel mandarijntjes. En vier keer 0,04 liter whisky. Ziedaar wat ik van Sinterklaas heb gekregen. En dan moet je nog rekenen: hij gelooft niet meer in mij.
Vorig weekend vroeg ik in aanloop naar de feestdag van de goedheiligman op Twitter en Facebook – ik ben ouderwets – aan de mensen welk sinterklaasgeschenk hen was bijgebleven. De antwoorden varieerden van oprecht ontroerend tot bedrieglijk eenvoudig.
Zo schreef iemand gewoon: Lego. Dat vond ik intrigerend. Er stond niet: de 75192 Lego Star Wars UCS Millennium Falcon, of iets anders van die verbijsterende strekking, nee, niks geen uitsloverij, gewoon: Lego. En achter dat ene woord ontspon zich in mijn hoofd het verhaal van een kindje dat al héél lang had uitgekeken naar het moment waarop het, net als z’n kameraadjes waarop het stiekem best wel een beetje jaloers was, eindelijk de trotse bezitter zou worden van échte Lego.
Sinterklaas gelooft al lang niet meer in mij
Vader en moeder hadden iedere keer weer gezegd dat die dingen te duur waren en dat hij maar lekker met zijn houten blokken moest spelen, telkens als hij met zijn liefste jongetjesstemmetje en schattigste jongetjesoogjes om een klein, eenvoudig doosje had gebedeld, nadat hij zich weer eens, met zijn jongetjesneusje tegen het kouwelijke winkelraam gedrukt, aan die begeerlijke steentjes had staan vergapen. Maar… misschien moet je dat maar eens aan Sinterklaas vragen, had moeder op een dag gezegd, nadat ze op een avond bij een kop thee de kwestie met vader had besproken: deden ze er, alles welbeschouwd, goed aan om hun oogappel bloot te stellen aan die nieuwlichterij? En waar moest die dure gekkigheid dan stoppen? Want je zag zó dat het niet bij dat ene doosje kon blijven – na zevenentwintig keer hetzelfde muurtje bouwen ben je op die dingen uitgekeken, toch? Vader had brommend ingestemd, zijn pijp leeg geklopt en de radio uitgezet, want morgen was het weer vroeg dag en niets was zo gezond als een tijdige, verkwikkende nachtrust.
Van die verkwikkende nachtrust was niet veel in huis gekomen, bij het jongetje, aan de vooravond van Sinterklaas. Veel te lang had het in angstig verlangen wakker gelegen, en toen het ’s ochtends een uur te vroeg de ogen opensloeg, durfde het niet te verroeren. Als ik nu stiekem ga kijken, springt Zwarte Piet misschien van achter de deur en stopt hij mij in de zak en ga ik dood. En toen kwamen vader en moeder zijn kamer binnen en troonden hem mee naar de tafel in de living en Legooooooh!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier