Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
“Eigenlijk heb ik mijn burgerplicht al vervuld, hé”, zei hij. “Ik heb destijds mijn legerdienst gedaan, een jaar lang. Maar bon, ik zal gaan, hoor. Het is belangrijk.” Ik knikte. Dat hij op zondag in alle vroegte uit bed moest, om in een stembureau een uur of acht als bijzitter te fungeren, vond hij maar een kleine opoffering. Niet iedereen is bereid tot een kleine opoffering, zo bleek enkele uren later. Als we niet móéten, dan gaan we niet, hadden zowat vier op de tien stemgerechtigden in Vlaanderen beslist. Zij hadden belangrijkere dingen te doen, die ochtend. En daarbij: door niet te gaan stemmen, zo meenden ze, lieten ze hun stem luider dan ooit weerklinken, namens de partij GKADBI, Ge Kunt Allemaal Den Boom In. Die haalde in één klap ruim 35 procent. Ruim vijfendertig nutteloze procenten.
“Helemaal genieten wordt het wanneer de winnaar aan al die terughoudende voorzichtigheid vierkantig zijn voeten veegt en zijn intrede maakt als een Romeinse keizer”
Het mooiste aan verkiezingen is natuurlijk de uitleg achteraf. Ik kan er een hele dag en avond naar kijken en luisteren. Het is heerlijk voorspelbaar. De kiezer heeft, zo stelt de politicus daarbij vast, gesproken. De kiezer heeft aldus een signaal gestuurd, dat de politicus ernstig dient te nemen. Bij een triomf glorieert de overwinnaar zo ingetogen mogelijk. Bij een afgang wijst de verliezer op het al bij al bemoedigende resultaat in Kruisbekegem. Niemand wil voor zijn beurt spreken, iedereen is bereid tot overleg, het is nooit het moment om op de zaken vooruit te lopen, al is het hier en daar soms tijd voor bezinning, men zal zien wat er gebeurt. Tevergeefs hengelt de interviewer — in zijn oortje opgenaaid door een chef — naar een Straffe Quote. Ik smikkel en smul. Helemaal genieten wordt het wanneer de winnaar aan al die terughoudende voorzichtigheid vierkantig zijn voeten veegt en zijn intrede maakt als een Romeinse keizer, schrijdend achter zijn zoon die de stadsstandaard draagt — wacht maar, zie je hem denken, wacht maar, ik maak die burgemeesterssjerp gewoon erfelijk. Verkiezingen zijn duur, en we moeten besparen.
Het beeld dat mij het meest raakte, was evenwel dat van Bart Tommelein die, meteen nadat hij had aangekondigd dat hij als verliezer van de Slag om Oostende de actieve politiek vaarwel zei, een van zijn kleinkinderen vastpakte en optilde. Het ventje wees omhoog, naar iets dat zich buiten het blikveld van de tv-camera bevond, zoals enkel kleuters dat kunnen — zij kijken onbevangen, niet gehinderd door verleden of toekomst. Opa Bart volgde het wijzende vingertje, en leefde heel even in het nu. De belangrijkste dingen in het leven zijn onvoorwaardelijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier