Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Je zag ze misschien al passeren de voorbije weken. Op je lokale markt, aan je deur, op straat of op het buurtfeest. De vrijwilligers van politieke partijen zijn weer op pad gegaan om jouw stem te ronselen. Ze delen flyers uit, plakken het straatbeeld vol affiches én durven je zelfs al eens lastig vallen met vragen over de nakende verkiezingen. Lef hebben ze wel om jouw dagdromen zo te doorbreken, niet?
Ik wil hen, maar vooral elke vrijwilliger extra in de kijker zetten. Of ze nu een flyer in jouw bus komen steken, protesteren voor een vrij Palestina, een spaghettiavond of koekenverkoop organiseren voor het goeie doel of leiding geven in de jeugdbeweging van jouw kinderen. Stuk voor stuk zijn het mensen die bepaalde waarden en normen nastreven en bereid zijn hiervoor heel wat vrije tijd op te offeren. Ongetwijfeld ben je het niet altijd eens met al die vrijwilligers en wil je sommigen liever eens in hun hemd zetten met straffe uitspraken of zelfs de deur in hun gezicht toegooien. Toch verdienen ze bakken respect, hoe vervelend het ook kan zijn dat ze je komen storen.
Lef hebben ze wel om jouw dagdromen zo te doorbreken, niet?
Toch kost dat vrijwillige engagement, dat onbetaalde werk, voor de ene persoon meer dan voor de andere. Voor de 17-jarige Stefanie die het thuis niet zo financieel breed heeft, is de keuze tussen een vrij goed betaalde vakantiejob bij haar lokale bakker of vrij slecht betaalde vakantiejob als animator op het speelplein snel gemaakt. Als ze haar mama wil ondersteunen in het betalen van haar studies en kot volgend jaar, is elke extra euro meer dan welkom. Haar persoonlijke voorkeur doet er even minder toe. Hetzelfde verhaal zien wij bij Yasmine die zowel in de zomervakantie als in de weekends vaak thuis voor haar jongere broertje en zusje zorgt. Een keuze die niet echt een keuze is, maar die beide jonge vrouwen op langere termijn toch ferm kan benadelen. Eenmaal zij gaan solliciteren, hebben ze geen cv gevuld met opgebouwde sociale of organisatiecompetenties, in tegenstelling tot iemand als ikzelf, die opgroeide in een middenklassegezin, waar er wel tijd en middelen waren om je als vrijwilliger te engageren.
Hoog tijd dus voor meer erkenning en waardering van alle vormen van engagement die onze samenleving draaiende houden, alleen zo kan iedereen echt deelnemen!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
