Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Wakker worden op de hoogdag en zien dat het zonnetje schijnt. Het recept voor instant geluk, niet? Tot je je plots herinnert dat Wout van Aert keihard tegen het asfalt smakte tijdens Dwars door Vlaanderen. Beelden van de zwaar gehavende renners overspoelen me opnieuw. Geschreeuw. Gehuil. Beelden van gebroken renners, letterlijk en figuurlijk. Beelden die de hoop en harten van vele koersliefhebbers zoals mij in duizenden stukjes hebben gebroken. Want we hebben het allemaal gezien: voor twee van onze poulains, Wout van Aert en Jasper Stuyven, is het wielervoorjaar onherroepelijk voorbij. Ook op de kasseien van Parijs-Roubaix zondag zullen we Wout en Jasper moeten missen.
“Er is geen enkele andere sport waar de lijn tussen vreugde en diepe ellende zo dicht bij elkaar ligt als in de koers”
Jullie weten al langer dat ik een grote koersliefhebber ben, een sportliefhebber eigenlijk. Op dat vlak wordt 2024 een grand crujaar, onder andere dankzij de Olympische Spelen. Hét sportevent waarvoor duizenden atleten uit 32 verschillende disciplines zich al jaren aan het voorbereiden zijn. Alleen zal dit jaar voor heel veel sporters een nachtmerrie worden als ze in de laatste rechte lijn geblesseerd moeten afhaken. Er is echter geen enkele andere sport waar de lijn tussen vreugde en diepe ellende zo dicht bij elkaar ligt als in de koers. Het maakt het wielrennen zo mooi en uniek, want zelden zie je een ploeg juichen zonder tranen te laten voor een gevallen ploegmaat.
Maar is deze spectaculaire sport wel al die risico’s waard? Hoelang gaan we nog met zoveel risico koersen? Vroeger werd er ook gekoerst zonder helm, maar nu is die niet meer weg te denken. Is het dan niet stilaan tijd om nieuwe uitvindingen zoals airbags die verwerkt worden in fietskledij een kans te geven, of kledij die renners beschermt tegen schaaf- en brandwonden? Ik begrijp dat je als renner zo ietsje zwaarder bent en dat elke kilo een nadeel is, maar is het dat niet waard? Hoeveel renners lopen ernstige breuken op die vermeden konden worden? Hoeveel renners zijn getekend voor het leven door brand- en schaafwonden? Misschien konden zo zelfs enkele levens gered worden? Als de ploegen het niet zelf willen invoeren, dan lijkt het mij tijd dat de UCI het oplegt. Of gaan we wachten tot Wout van Aert, Remco Evenepoel of Tadej Pogacar om het leven komt tijdens een fatale valpartij die eigenlijk vermeden kon worden?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
