Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
De wereld waar ik van droom, is nog niet voor morgen. En dat doet pijn… Ik heb er hier niet mee willen uitpakken, maar op 9 juni was ik kandidaat op de Gentse lijst van Groen. Samen met honderden vrijwilligers trok ik de voorbije maanden de straat op om met kiezers in gesprek te gaan, dropte ik krantjes in brievenbussen, zette ik acties op poten en nam ik vele filmpjes op. Het waren interessante, leerrijke, maar ook uitputtende weken… omdat ik dit net zoals veel andere kandidaten combineerde met een fulltime job.
Dat campagnevoeren kwam abrupt tot een einde de dag voor de verkiezingen. Vanaf dan beland je in een vacuüm waarbij je heen en weer geslingerd wordt tussen euforie en angst voor de toekomst. Aan de ene kant ben je er op dat moment van overtuigd dat je droomwereld om de hoek schuilt, maar even goed is het nagelbijten tot de resultaten bekend zijn.
Voor Groen valt het resultaat al bij al nog mee. Al voelt het voor mij niet zo. In de eerste uren op verkiezingsdag voelde ik vooral opluchting dat Vlaams Belang niet de grootste werd, maar dat gevoel vervaagde al snel en vervormde naar een mix van teleurstelling en verdriet over het feit dat extreemrechts zo zegeviert in Europa en België.
Op verkiezingsavond waren we stil, maar nu moeten we verder
Ik droomde net zoals veel progressieve jongeren van een andere wereld. Een wereld die vormgegeven wordt door menselijkheid, rechtvaardigheid, inclusie en zorg voor elkaar. Alleen bleek die droom nog niet voor morgen. Ik geloof wel dat die eraan komt. De resultaten in steden zoals Gent, Brussel en Leuven zijn geen rebellie zoals rechtse partijen framen, maar een resultaat van het gedachtegoed van de mensen die er leven. Hoe verklaar je anders dat het middenveld er zo sterk staat? Dat coöperaties en andere burgerinitiatieven daar als paddenstoelen uit de grond schieten? Ik geloof dat we, als je de geschiedenis bekijkt, als samenleving steeds progressiever worden. Al komt er af en toe eens een ferme kink in de kabel, waarna een nieuwe route moet uitgestippeld worden.
En die route stippelen we nu uit. Op de verkiezingsavond waren we stil. Maar nu moeten we verder, werken aan nieuwe plannen voor een betere toekomst waarin we iedereen meenemen. En ondertussen blijven we dromen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier